El laberinto del Fauno
του Guillermo del Toro
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Στις αρχές η ταινία ήταν ένα τμήμα από The Devil’s Backbone (σ.τ.ε. προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη). Μετά απορροφήθηκα από την ταινία Hellboy και ξεκίνησα να γράφω από την αρχή την ιστορία ως ένα αυτόνομο μύθο. Είναι μια εξαιρετικά πολύπλοκη ιστορία και προσπάθησα να έχει τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα. Αυτό για μένα ήταν πολύ σημαντικό.
Απ’ όλες τις ταινίες μου προτιμώ εκτός από το The Devil’s Backbone, το El Laberinto del Fauno γιατί η ταινία είναι πολύ κοντά σ’ αυτό που ήλπιζα να κάνω. Για μένα οι ταινίες Cronos και The Devil’s Backbone είναι ταινίες κινηματογραφικών ειδών. Από την άλλη το El Laberinto del Fauno είναι κάτι τελείως διαφορετικό: δεν είναι ταινία τρόμου αν και περιλαμβάνει στοιχεία από ταινίες τρόμου και αυτό παραμύθια.
Το φανταστικό σινεμά είναι ένα είδος που δεν θεωρείται επιπέδου. Όμως για μένα οι πιο εντυπωσιακές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου προέρχονται από το φανταστικό σινεμά: Beauty and the Beast του Cocteau, Nosferatu του Murnau ή The Mask of the Demon του Mario Bava είναι ταινίες αξέχαστες. Το «φανταστικό» είναι κάτι που εκτιμάται πιο εύκολα στο χώρο της ζωγραφικής. Όμως στον κινηματογράφο είναι δύσκολο να αποδεχθούμε ότι μπορεί να εξυψωθεί σε μια ποιοτική ταινία.

(…)Τα χρώματα και το άγχος που υπάρχει στους πίνακες του Goya ήταν για μένα μια πηγή έμπνευσης. Δεν προσπάθησα να τα αναπαράγω στη ταινία μου, όμως όταν βλέπουμε το χλωμό άνδρα και τους πίνακες στο δωμάτιο του, τότε αυτό είναι μια αντανάκλαση του πίνακα του Goya με τον Κρόνο να τρώει τα παιδιά του.

(…) Τα γυρίσματα ήταν εξαιρετικά αγχωτικά: έχασα 3 κιλά σε μια εβδομάδα. Είχαμε 12 βδομάδες μόνο για να προετοιμάσουμε αυτό που αρχικά είχα προσχεδιάσει. Δουλεύαμε μέρα, νύχτα. Ήθελα οι θεατές να πιστεύουν ότι η ταινία κόστισε 30 ή 40 εκατομμύρια δολάρια ενώ στην πραγματικότητα κόστισε το ένα τρίτο.

(…) Η Ofelia είναι για μένα το πιο γενναίο πρόσωπο σ’ όλη την ταινία. Είναι αναγκαίο να έχεις κουράγιο για να είσαι παιδί, επειδή συνεχώς σου λένε τι να κάνεις και τι να σκεφθείς. Μπαίνει σ’ αυτό το φανταστικό κόσμο για να αντιμετωπίσει τον αληθινό: δεν δραπετεύει.

(….) Η ταινία διαδραματίζεται τη περίοδο της κυριαρχίας του Φράνκο και ασχολείται με τον πυρήνα του φασισμό. Όχι άμεσα, αλλά μάλλον κωδικοποιημένα – έτσι είναι οι ταινίες που μ’ αρέσουν που κάνουν τους θεατές να σκεφθούν. Για μένα ο φασισμός είναι αναπαράσταση του απόλυτου τρόμου. Επειδή ο φασισμός είναι η πρώτη και απόλυτη μορφή διαστροφής της αθωότητας και γι’ αυτό της παιδικής ηλικίας. Είναι γι’ αυτό που το αληθινό τέρας είναι ο λογαχός Vidal. Ο φασισμός σε αναλώνει σιγά- σιγά όχι απαραίτητα σωματικά αλλά σίγουρα πνευματικά. Αυτή η ιδέα υπήρχε στο The Devil’s Backbone όμως το έχω χειριστεί πολύ καλύτερα στο El Laberinto del Fauno: είναι πιο σκοτεινή πιο περιπλοκή, πιο μεταφορική ταινία.

(δηλώσεις στη συνέντευξη τύπου στο φεστιβάλ Καννών 2006)