Le conseguenze dell'amore |
||
Βρισκόμουν στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Σ’ ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων. Σ’ ένα μπαρ πνιγμένο στην ξύλινη επένδυση, το οποίο θα έδειχνε όμορφο στο Τιρόλο αλλά.. βρισκόμασταν στη Βραζιλία. Έξω 40οC. Συχνά πήγαινα στο μπαρ, και, σαν κουρδισμένο ρολόι, πάντα συναντούσα έναν άνδρα, γύρω στα 50, με γένια και μπυροκοιλιά. Κομψός και Ευρωπαίος. Επιχειρηματίας. Η Βραζιλία βρισκόταν έξω από το μπαρ αλλά εκείνος δεν της έδινε καμία σημασία. Κοιτούσε βαριεστημένα τη μπύρα του και την τηλεόραση, περιμένοντας, ποιος ξέρει ποιο επαγγελματικό ραντεβού. Αυτή ήταν η εικόνα που έβλεπα. Η ιδέα για αυτή την ταινία ήρθε κάπως έτσι, από αυτήν την εικόνα. Από μια περιέργεια που έγινε εμμονή: τι κάνουν όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες στα ξενοδοχεία σε ολόκληρο τον κόσμο; Τι σκέφτονται, καθισμένοι στην απέραντη σιωπή και την αδιαμφισβήτητη ζέστη των εχθρικών μπαρ; Έδωσα απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις και σε κάποιες ακόμα. Φαντάστηκα ένα χαρακτήρα με μια κλεμμένη ζωή από κάποιον άλλο, κυριολεκτικά μια κλεμμένη ζωή. Ενσαρκώνοντας με αυτό τον τρόπο την υποψία που όλοι μας έχουμε: κάποιος ή κάτι έχει κλέψει τη ζωή μας. Δεν είμαστε σίγουροι ποιος ή τι. Κι όμως, η ζωή μας κάποιες φορές δείχνει διαφορετική από αυτή που νομίζαμε ότι ζούμε. Στο μεταξύ, καταβρόχθιζα δοκίμια για την Cosa Nostra.
Η παρέα μου, κάπου κάπου με επέπληττε κοροϊδευτικά, λέγοντας ότι είναι
θέμα χρόνου να αρχίσω να ξαναδιαβάζω νουβέλες. Αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω.
Καθώς διάβαζα αυτά τα δοκίμια, ανακάλυψα ότι η Αμερικανική μαφία ήταν
σαν τα φιστίκια, Ερασιτέχνες σε σχέση με τη Σισιλιάνικη μαφία. Η Σισιλιάνικη
μαφία στην πραγματικότητα κυριαρχούσε παγκοσμίως. Κι όμως, η Αμερικανική
τέχνη χρησιμοποίησε στο έπακρο την Αμερικανική μαφία, δημιουργώντας αριστουργήματα.
Πολύ συχνά, στεκόμασταν εκεί με το δάχτυλο υψωμένο, θυμίζοντας τους ποιοι
ήταν οι καλοί τύποι και ποιοι οι κακοί. Αλλά εκείνοι το ήξεραν πάντα.
Και περισσότερο συχνά αρνούμασταν να υιοθετήσουμε τη μόνη οπτική γωνία
που άξιζε, αυτή της μαφίας. Όμως οι έρωτες βιώνονται και ξεπερνιούνται με οδυνηρή μετάβαση, ενώ η τύχη ενός ανεκπλήρωτου έρωτα έχει άλλες συνέπειες. Μελαγχολικές συνέπειες όσο κάποιος έχει ζωηρή φαντασία. Ο δικός μας Titta Di Girolamo το δηλώνει εξ’ αρχής: δεν έχει φαντασία. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει χώρος για μελαγχολίες και η επιστροφή στην κανονικότητα του πριν, δεν είναι πλέον εφικτή. Και λόγω της απουσίας της μελαγχολίας, που είναι μια διέξοδος, τα πράγματα γίνονται τραγικά. Και τελεσίδικα. Και το τέλος του Titta Di Girolamo έπρεπε να είναι τραγικό και τελεσίδικο. Αυτές είναι οι συνέπειες του έρωτα όταν τίποτα άλλο δεν είναι διαθέσιμο. (πηγή δελτίο τύπου ) |
|
|
|