Ένα τραγούδι για τον Αργύρη
του Stefan Haupt
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Γνώρισα τον Αργύρη Σφουντούρη πριν δέκα χρόνια. Εκείνη την εποχή προσπαθούσαμε με μία θεατρική ομάδα να ανεβάσουμε στη σκηνή το βιβλίο «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη (στην Ελβετία είναι γνωστός κυρίως ως ο συγγραφέας του «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»). Τότε έψαχνα μία ανδρική φωνή που θα μπορούσε να διαβάσει για μας στην παράσταση κάποια κομμάτια της αρχής και του τέλους της «Ασκητικής» στα ελληνικά. Τη βρήκα στο πρόσωπο του Αργύρη Σφουντούρη. Όντας και ο ίδιος συγγραφέας, μου πρότεινε να με βοηθήσει στη βαθύτερη κατανόηση του κειμένου.
Η μεγάλη έκπληξη όμως ήρθε πολλά χρόνια αργότερα, όταν έμαθα, ότι για την παράσταση χρησιμοποιήσαμε τη δική του μετάφραση – στη γερμανική έκδοση τσέπης απλούστατα είχανε ξεχάσει να βάλουν το όνομα του μεταφραστή …

Αυτό που από την αρχή μου έκανε εντύπωση στον Αργύρη Σφουντούρη, ήταν η ευαισθησία του, το πνεύμα, η «παγκοσμιότητά» του. Ο εύθυμος τρόπος του, ερχόταν σε μεγάλη αντίθεση με την ιστορία της ζωής του, την οποία μου διηγήθηκε σιγά-σιγά και που από τότε δε με άφησε ποτέ ήσυχο. Αυτή η ιστορία έγινε για μένα ένας φακός στον οποίο συγκεντρώνονται επίκαιρα ζητήματα και θέματα της εποχής μας.

Έχουν περάσει 60 χρόνια από τα γεγονότα που περιγράφονται σε αυτήν την ταινία. Τι βιώματα έχουν απομείνει σήμερα σε αυτούς τους ανθρώπους; Τι γνωρίζουμε εμείς για τις συνέπειες μιας τέτοιας σφαγής; Πώς ζει κανείς με τέτοια τραύματα, με την απώλεια της ακεραιότητας, της αθωότητας;
Στην βιογραφία του Αργύρη Σφουντούρη με συγκινεί ιδιαίτερα το πόσο βαθιά φτάνουν οι ρίζες της. Πόσο ξαφνικά ανοίγεται μέσα σε μια μικρή καθημερινή ζωή ένα χάσμα. Πόσο άμεσα ενώνονται τα νήματα από ένα μικρό ελληνικό χωριό στην Ελβετία προς όλη την Ευρώπη, μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου. Σε ποιο βαθμό η ιστορία μιας ζωής εξαρτάται και είναι συνδεδεμένη από άλλες ζωές: το άτομο και η κοινωνία, η πατρίδα και η εξορία, ο πόλεμος και η ειρήνη, ο θρήνος και το χρέος, η καταγωγή, το παρόν και το μέλλον.
Από όλα τα αμέτρητα πεπρωμένα η ταινία ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ επιλέγει ένα πεπρωμένο και εμμένει σε αυτό. Γιατί μόλις ένα πεπρωμένο πάρει ένα όνομα, ένα πρόσωπο και μια ιστορία, μόνο τότε γίνεται συγκεκριμένο.
Η ταινία είναι ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους, που είχαν παρόμοια βιώματα στην παιδική τους ηλικία, και που παρ΄ όλα αυτά επιβίωσαν και τώρα θέλουν να ζήσουν χωρίς να κλείνονται στον εαυτό τους ούτε και να υποχωρούν. Και όλη η ταινία βασίζεται σε αυτήν ακριβώς την αναζήτηση, σε αυτήν τη λαχτάρα.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)