Tropa de Elite
του Jose Padilha
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Οι κινηματογραφιστές και οι κριτικοί σε όλη τη χώρα άρχισαν να μιλούν για το γεγονός ότι αυτό το θέμα [των ναρκωτικών και της αστικής βίας] είχε 'πολυφορεθεί'. Όμως αυτές οι ταινίες μέχρι τότε είχαν παρουσιάσει το ζήτημα από την πλευρά των εμπόρων ναρκωτικών και των περιθωριακών χαρακτήρων- δεν παρουσίαζαν ποτέ την οπτική των αστυνομικών. Δεν πιστεύω ότι μπορείς να μιλάς για βία στη Βραζιλία, χωρίς να λαμβάνεις υπόψη και αυτή την πλευρά. Δεν πρόκειται για μια απλή λεπτομέρεια, αλλά για έναν από τους πιο σημαντικούς παράγοντες σε αυτό το θέμα.
Η ταινία έχει να κάνει με την υποκρισία που μας περιτριγυρίζει στο Ρίο ντε Τζανέιρο, η οποία μάλιστα είναι υποκείμενη στη βία. Τίποτα δεν υπόκειται σε σκέψη- όλοι δρουν βιαστικά. Αν θες να βοηθήσεις τα παιδιά σε μια φαβέλα, πρέπει να συμφιλιωθείς με τους εγκληματίες εμπόρους ναρκωτικών. Προκειμένου να κάνεις κάποιο καλό, πρέπει να ακολουθήσεις ένα αμφίβολο μονοπάτι. Ένας τίμιος αστυνομικός θέλει να υπερασπιστεί το Σώμα του, αλλά για να τα καταφέρει, πρέπει να βγει στους δρόμους και να αποσπάσει χρήματα, καθώς το Σώμα δεν διαθέτει. Από την άλλη, αν θες να γίνεις μέλος του Ειδικού Τμήματος της Αστυνομίας και να επιβάλλεις την τάξη, πρέπει να σκοτώσεις πολλούς ανθρώπους στην πορεία επειδή είναι βαριά οπλισμένοι. Τα πάντα είναι μια απόχρωση του γκρι- τίποτα δεν είναι απλά μαύρο ή άσπρο. Όλοι ζουν σε αυτό τον γκρι κόσμο σαν να είναι κάτι φυσιολογικό. Αυτή είναι η καθημερινότητα της κοινωνίας μας, του πολέμου τον οποίο βιώνουμε.
(…) Το φιλμ είχε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα με την οποία ασχολείται. Υπήρξε ωστόσο θύμα της ίδιας του της θεματικής. Όταν ένα από τα φορτηγάκια μας εξαφανίστηκε, έχοντας μέσα μέλη του συνεργείου και αρκετά όπλα, μας πήρε δύο ώρες να ανακαλύψουμε τι είχε συμβεί. Μου δημιούργησε απίστευτο άγχος. Άτομα από το συνεργείο μου είχαν απαχθεί δια της βίας από εγκληματίες οπλισμένους με χειροβομβίδες και τουφέκια. Όταν το φορτηγάκι με όλα τα άτομα επέστρεψε άθικτο, είχα να αντιμετωπίσω άλλο ένα τεράστιο πρόβλημα: 'Πώς συνεχίζουμε από δω και πέρα;'. Πρώτα απ' όλα, δεν είχαμε όπλα να χρησιμοποιήσουμε.
Ορισμένοι άνθρωποι αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν, παρόλο που είχαν αλεξίσφαιρα γιλέκα. Το φιλμ ήταν αρκετά επικίνδυνη εμπειρία γι' αυτούς. Το κάθε τι είναι θύμα της υποκρισίας σε αυτή την πόλη και το συνεργείο της ταινίας δεν κατάφερε να ξεπεράσει το γεγονός. Πολλοί συνάδελφοί μου είχαν πει ότι κανένα συνεργείο βραζιλιάνικης ταινίας δεν είχε υποστεί ποτέ ξανά τέτοια πίεση. Πολλοί ήταν αυτοί που έκαναν κουράγιο για την πραγματοποίηση της ταινίας".
Ο φοιτητής και ο υπάλληλος μη κυβερνητικού οργανισμού αναγκάζονται να ζουν δίπλα δίπλα με τον έμπορο ναρκωτικών, ενώ ο αστυνομικός πρέπει να πολεμήσει για την προστασία όλων αυτών. Επίσης, για τους φοιτητές αυτούς είναι φυσιολογικό να καπνίζουν μαριχουάνα- δεν σκέφτονται το γεγονός ότι χρηματοδοτούν τα ίδια όπλα που χρησιμοποιούνται ενάντια στους αστυνομικούς που είναι εκεί για να τους προστατεύουν. Η ταινία εστιάζει σε αυτή την κατάσταση από έξω, μέσα από τα μάτια ενός έξυπνου άνδρα, του Νασιμέντο, που την κατανοεί και θέλει να ξεφύγει. Η ταινία δεν συμφωνεί με τη θέση του Νασιμέντο. Αυτό που θέλει απλά να δείξει είναι 'κοιτάξτε υπό ποιες συνθήκες ζούμε εδώ'.

(πηγή δελτίο τύπου)