(Ακίνητες ζωές)
του Jia Zhangke

Το  νεόκτιστο κολοσσιαίο φράγμα των Τριών Φαραγγιών, στην κοιλάδα του ποταμού Γιανγκ Τσέ, το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που έγινε ποτέ στον πλανήτη,  θα πλημμυρίσει μια τεράστια περιοχή, αναγκάζοντας πάνω από δύο εκατομμύρια κατοίκους να μετοικήσουν και θα οδηγήσει  στη σταδιακή βύθιση της πανάρχαιας πόλης του Φέν Τζι. Δύο πρόσωπα, ένας άντρας και μια γυναίκα, φτάνουν την ίδια χρονική στιγμή στην πόλη. Ο άντρας αναζητά την πρώην γυναίκα του που έχει να δει 16 χρόνια και την έφηβη κόρη του (που δεν έχει γνωρίσει ποτέ) και διαπιστώνει ότι η πόλη βρίσκεται υπό διάλυση, λόγω της επερχόμενης πλημμύρας από την ολοκλήρωση της κατασκευής του φράγματος.  Μη έχοντας άλλα χρήματα, πιάνει δουλειά σαν οικοδόμος για να παρατείνει τη διαμονή του. Παράλληλα η γυναίκα  ψάχνει να βρει τον άντρα της που έχει να δώσει σημεία ζωής δύο χρόνια. Και οι δυο, ναυάγια της ζωής, γυρεύουν στην καταποντισμένη πόλη τα απομεινάρια του παρελθόντος χρόνου...
 Ο Ζία Ζανγκ-κε/ Jia Zhangke είναι μια από τις ηγεμονικές φιγούρες της αποκαλούμενης «6ης Γενιάς» των κινέζικου κινηματογράφου, συνεχιστής της «5ης Γενιάς» των Ζανγκ Γιμού και Τσεν Καϊγκέ. Σε αντίθεση με τα θεαματικά ιστορικά έπη της «5ης Γενιάς», οι νέοι σκηνοθέτες του κινέζικου σινεμά στραμμένοι στον ρεαλισμό, μελετούν στις ταινίες τους τη συμπεριφορά καθημερινών ανθρώπων στο περιβάλλον τους, καυτηριάζοντας ταυτόχρονα ζητήματα ταμπού στη σύγχρονη Κίνα, όπως το σεξ, τη γραφειοκρατία, την ανεργία, την εξάρτηση από τα ναρκωτικά, την πορνεία... Μέσα από δύο διαφορετικές, παράλληλες ιστορίες αναζήτησης, οι Ακίνητες ζωές  καταγράφουν –με εικαστική δύναμη και ρεαλιστική απεικόνιση- τα προβλήματα των ανθρώπων που προσπαθούν να συμβιβαστούν με τις αλλαγές από την ανέγερση του Φράγματος στα Τρία Φαράγγια και να συνεχίσουν, με όποιο τρόπο και κόστος, τη ζωή τους. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες του Ζία οι Ακίνητες ζωές / Still Life  (Sanxia haoren) αφορά αυτούς που έχουν μείνει πίσω, «ανθρώπινα ερείπια» σε μία πόλη που -κυριολεκτικά- θα βυθιστεί στην παλίρροια της παγκοσμιοποίησης. Θα έλεγε κανείς ότι η «Νεκρή φύση» του τίτλου αφορά περισσότερο τους χαρακτήρες και λιγότερο το τοπίο, υπογραμμίζοντας εύστοχα (και ειρωνικά) τον κοινωνικό αντίκτυπο της διείσδυσης της Κίνας στην παγκόσμια αγορά και οικονομία. Με δυσοίωνο σκηνικό το κολοσσιαίο Φράγμα και σε μία τοπιογραφία που θυμίζει εμπόλεμη ζώνη ή και σεληνιακό  τοπίο ή ακόμα και φουτουριστική αποικία, ο Ζία καταφέρνει να αποδώσει οπτικά το ανοίκειο τοπίο της βιομηχανικής ερήμου με τα μεγαλοπρεπή αλλά και τρομαχτικά αρχιτεκτονικά επιτεύγματα από τη μία, και της κοινωνικοοικονομικής χίμαιρας από την άλλη: στο ενδιάμεσό τους η ταινία δεν κινηματογραφεί παρά μόνο τη σύνθλιψη και τη συντριβή της ανθρώπινης ζωής.

(δ.τ.)