(σχόλιο του Σωτήρη Ζήκου)

Για να κάνεις μια καλή ταινία θα πρέπει “να το έχεις” (το ταλέντο και τη γνώση των εκφραστικών σου μέσων) και “να νοιάζεσαι” (για τους ήρωες σου και το θέμα σου). Κι όσο πιο πολύ και το ένα και το άλλο, τόσο και καλύτερο το αποτέλεσμα.
Αν “το έχεις” και δεν “νοιάζεσαι” και τόσο, κάνεις άλλη μια “καλλιγραφία” που μπορεί να ξεχωρίσει, αλλά χωρίς ουσία! Αν “νοιάζεσαι” αλλά δεν “το έχεις” και πολύ, κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς για να αναδείξεις το θέμα σου και αν πρόκειται για έντιμη προσπάθεια, θα αναγνωριστεί.
Υπάρχει όμως, τα τελευταία χρόνια, στις λεγόμενες φεστιβαλικές ταινίες και μια άλλη κατηγορία: πρόκειται γι' αυτές τις ταινίες που έχουν, πρωτίστως, σαν βασικό ατού τους το “Θέμα” -όποιο κι αν είναι κάθε φορά το “Θέμα” ή τα “Θέματα” συγκυριακά- ανεξαρτήτως αν “νοιάζονται” πραγματικά ή αν “το έχουν” και με βάση αυτό το (ευαίσθητο ή επίκαιρο) “Θέμα” επιλέγονται με κάποια “ποσόστωση” στα προγράμματα των φεστιβάλ.
Αν όμως κάνεις μια ταινία στην οποία οι περισσότερες σκηνές είναι καθοριστικά δευτερεύουσες και “γεμίσματα” -πήγαιν' έλα των προσώπων και πόζες, ξανά και ξανά τα ίδια- με ελάχιστη δραματουργική (προστιθέμενη) αξία, όποιο κι αν είναι το “Θέμα” σου, το αισθητικό αποτέλεσμα είναι πενιχρό και βαρετό, ακόμη και ας σε χειροκροτήσει το κοινό -μάλλον αντανακλαστικά ή από “υποχρέωση” θαρρώ!
Κι έτσι τίποτα δεν μένει την επόμενη στιγμή...

(Νοέμβρης 2022)