του Vincent Le Port
(το σχόλιο του Μισέλ Δημόπουλου)
Προσωπικά θεωρώ το Μπρούνο Ρέινταλ εξαιρετικό και συναρπαστική ως ταινία, από τις κορυφαίες στιγμές του φεστιβάλ Καννών 2021 (απ' όσες είδα ον-λάιν). Δεν κρύβει τις αναφορές στη συγκλονιστική κλασική ταινία του Ρενέ Αλιό (René Allio) "Εγώ ο Πιερ Ριβιέρ..." / Moi, Pierre Rivière, ayant égorgé ma mère, ma soeur et mon frère... (1976) βασισμένη στην εργασία του Μισέλ Φουκό...
Βυθίζεται ο σκηνοθέτης στα αρχεία της εποχής (γύρω από το πραγματικό αυτό γεγονός) και φυσικά στο ημερολόγιο του δολοφόνου Μπρούνο όπου προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τις ενορμήσεις του στο πλαίσιο απόκρυφων κινήτρων. Δεν διερευνά πως γίνεται κάποιος δολοφόνος ούτε ψυχολογικά ούτε κοινωνιολογικά. Ευτυχώς θα ‘λεγα...
Πρόκειται μάλλον περισσότερο για ηθολογικού τύπου προσέγγιση που πατάει σε κείμενο γραμμένο από τον ίδιο τον Ρέινταλ, ένα ντοκουμέντο με λογοτεχνικές αρετές. Το όλο εγχείρημα είναι αρκετά ανησυχητικό χάρη στη λυτή και προσηλωμένη σκηνοθεσία του Βενσάν Λε Πορ, ο οποίος προφανώς πωρώθηκε από το θέμα του…
* Υπόθεση: Το 1905, ο Γάλλος σπουδαστής ιερατικής σχολής Μπρούνο Ρέινταλ κρίνεται ένοχος για τη δολοφονία ενός παιδιού. Κατόπιν αιτήματος των γιατρών που τον εξετάζουν, γράφει τα απομνημονεύματά του για να εξηγήσει τη πράξη του (σ.τ.ε.)
