του Jim Jarmusch
του Μισέλ Δημόπουλου

Είμαι απ' αυτούς που την καταβρήκαν με την ταινία του Τζίμ Τζάρμους "Μόνο οι νεκροί δεν πεθαίνουν" η οποία άνοιξε φέτος τις Κάννες.
Όταν ο Τζάρμους επισκέπτεται τα κινηματογραφικά είδη, τα μετουσιώνει κατά την καλλιτεχνική του ιδιοσυγκρασία του, φιλοσοφεί το γουέστερν στον "Νεκρό", ανανεώνει τις ταινίες με βρυκόλακες στο "Only lovers left alive" και παίζει με το γνωστό του πλάγιο χιούμορ πάνω στις ζόμπι μούβις. Ο μικρόκοσμος του Σέντερβιλ, μια πόλη χωρίς κέντρο, αντιμετωπίζει την εισβολή των νεκροζώντανων με την χαλαρότητα αυτών που είναι έτοιμοι να παραδοθούν αφού όπως επαναλαμβάνει ο αστυνομικός Άνταμ Ντράιβερ "αυτή η ιστορία θα έχει άσχημο τέλος". Ολοφάνερα αλληγορική, αυτή η ταινία είδους κραυγάζει το πολιτικό της μήνυμα μέχρι το τέλος, στην τελευταία ατάκα, "τι σκατόκοσμος είναι τούτος"! Οι λαθροχειρίες της εξουσίας είναι που ευθύνονται για τις καταστροφικές οικολογικές παρεμβάσεις που μετατόπισαν τον πλανήτη από τον άξονα του με αποτέλεσμα να ξύπνησουν οι νεκροί από τους τάφους τους και να ξαμολυθούν για φρέσκο ανθρώπινο κρέας στο άθλιο αυτό χωριό. Ο Μπιλ Μάρευ, ο Άνταμ Ντράιβερ και η Κλόε Σεβινί, οι ηττοπαθείς εκφραστές του Νόμου δηλαδή, είναι εκπληκτικοί σε μια κουλ προσέγγιση ενώ ο Τζάρμους μας προσφέρει χωρίς την παραμικρή σοβαρότητα και με ποπ αιχμές την πιο μαύρη ταινία του.

Υ.Γ. [Σχετικά με την μουσική υπόκρουση] Μια μπαλάντα κάουντρι από τον Sturgill Simpson με τον ομώνυμο τίτλο που ακούγεται και σχολιάζεται πολλές φορές στην ταινία. Το cd αυτό μάλιστα που κυκλοφορεί ως κάλτ αντικείμενο σε παρέες μυημένων κάποια στιγμή πετιέται στο δρόμο από έναν αγανακτισμένο Μπίλι Μάρευ...Ώς μεταφορά της ταινίας καταλήγει στο καλάθι των αχρήστων σαν ο Τζάρμους να δίνει μια μούτζα στην ταινία του ως ύστατη μηδενιστική χειρονομία. Τόσο απλά.

(πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο Facebook)