(work in progress)
της Εύας Στεφανή
(σχόλιο : Καλλιόπη Πουτούρογλου)

Μπορεί το making of μιας παράστασης (εδώ του Εγκάρσιου προσανατολισμού του Δημήτρη Παπαϊωάννου) να εξελιχθεί σε μπεκετικό έργο, σε καταγραφή διακριτική, αλλά και από απόσταση αναπνοής, μιας αέναης, εξουθενωτικής προσπάθειας, που έρχεται να φωτίσει κάθε φορά κάτι διαφορετικό; Τον δημιουργό, τους συντελεστές, τα παρασκήνια, αλλά και το ίδιο το υποκείμενο της καταγραφής;
Ο εμπνευσμένος δημιουργός βρίσκεται σίγουρα στον πυρήνα της Καρδιάς του Ταύρου, ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή, σε παραγωγή Onassis Culture, που προβλήθηκε ως work in progress στο πλαίσιο του αφιερώματος του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Και η κινητήρια για την ομάδα ιδέα του ότι "για να συνεχίσουμε να ζούμε πρέπει να διατηρούμε την ψευδαίσθηση πως τα πράγματα έχουν νόημα. Πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε καλά".
Το ντοκιμαντέρ ωστόσο είναι κάτι περισσότερο από το πορτρέτο ενός ευφυούς καλλιτέχνη που συνδυάζει τον απόλυτο έλεγχο με το ακραίο συναίσθημα. Είναι η μύηση στον μυστικό κόσμο μιας περιπετειώδους παράστασης και του δημιουργού της, που επιτυγχάνεται χωρίς το υπαρξιακό βάρος της μπεκετικής οδύνης, με έναν πιο παιγνιώδη και φωτεινό τρόπο.
Τέλος, ενώ δίνει πολύ καλά το κυνήγι της τελειότητας του καλλιτέχνη, που οδηγεί σε αδιέξοδο, ό,τι τονίζει είναι το παιχνίδι της αέναης δημιουργίας (από το πιο ταπεινό ως το υψηλότερο).

Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ 2024