του Μισέλ Δημόπουλου

 Διάβαζα το πρωί σ’ ένα  Ελληνικό site μια λίστα των δέκα καλυτέρων ταινιών του Κερκ Ντάγκλας / Kirk Douglas. Δεν έδωσα καταρχήν ιδιαίτερη σημασία. Και ξαφνικά διαπίστωσα ότι ανάμεσα στους δέκα τίτλους δεν υπήρχε ούτε ένα γουέστερν. Έμεινα άναυδος: ήταν εξοργιστικό σχεδόν ιεροσυλία,  διότι αν υπήρχε ένα είδος στο οποίο ο Ντάγκλας  διέπρεψε απόλυτα και του πήγαινε γάντι ήταν το γουέστερν. Πρωταγωνίστησε σε τουλάχιστον τριάντα γουέστερν και μερικά πολύ υψηλού επιπέδου από τεράστιους δημιουργούς. Σταχυολογώ απλώς  μερικούς τίτλους “The Big Sky”(«Επέλαση των χιλίων κεραυνών», Χάουαρντ Χοκς, 1952), “Along the great divide” («Δρόμος γεμάτος αίμα»,Ραούλ Ουόλς,1951), “Man without a star”(«Χωρίς συρματοπλέγματα», Κινγκ Βίντορ, 1954), “The Indian Fighter”(«Η ανταρσία άρχισε»,Αντρέ ντε Τοθ, 1955),  ‘’Gunfight at OK Corral” («Αίμα στο πράσινο βάλτο», Τζον Στέρτζες, 1957), "Last Train from Gun Hill" («Το τελευταίο τρένο από το Γκαν Χιλ», Τζον Στέρτζες, 1959), “The Last Sunset” («Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα», Ρόμπερτ Όλντριτς, 1961) και φυσικά το αριστουργηματικό γουέστερν του λυκόφωτος που ο Ντάγκλας κρατούσε βαθιά στη ψυχή του και θεωρούσε τον καλύτερο του ρόλο, το  “Lonely are the brave”(«Ασύλληπτος επαναστάτης» Ντέιβιντ Μίλερ, 1962).
Με αφορμή τη φιλμογραφία του αχτύπητου σταρ με το λακκάκι στο πιγούνι (λόγω του προχτεσινού θανάτου του) ο οποίος, μακριά από κλισέ,  έδωσε σάρκα και οστά σε χαρακτηριστικούς ήρωες του Γουέστ συνεισφέροντας αποφασιστικά στην ωρίμανση του είδους, οφείλουμε να παραδεχτούμε για άλλη μια φορά ότι το γουέστερν  που υπήρξε μια εποχή ο κατεξοχήν Αμερικάνικος κινηματογράφος (όπως έγραψε ο Αντρέ Μπαζέν) είναι πια ξεχασμένη ιστορία για τους νεώτερους και κατοικεί μόνο στο φαντασιακό μουσείο των σινεφίλ της δεκαετίας του ’60.

(Πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο facebook)