του Μισέλ Δημόπουλου

Τώρα που η κάθε οικογένεια κινδυνεύει, στις χώρες μας, να μετράει ένα θύμα λόγω Covid-19, η οικογένεια του κινηματογράφου θρηνεί την πρώτη της απώλεια στο πρόσωπο της υπέροχης Ιταλίδας πρωταγωνίστριας, της Λουτσία Μποζέ (1931-2020).
Στους νεότερους δεν λέει πολλά το όνομα αυτό, ούτε και το πρόσωπο το ίδιο ενδεχομένως, κι’ όμως υπήρξε κάτι σαν ντίβα σε μια εποχή όπου στο μεταπολεμικό σινεμά της γειτονικής χώρας ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια οι μοιραίες γόησσες που μάγευαν το διψασμένο τότε κοινό. Τη φτώχεια τη χόρτασε με το κουτάλι στο Μιλάνο όπου γεννήθηκε μέχρι, σαν από θαύμα, να στεφθεί Μις Ιταλία το 1947. Ο μύθος (πιθανόν να είναι κι αλήθεια) λέει ότι ο Βισκόντι την είχε προσέξει τυχαία στο ζαχαροπλαστείο όπου δούλευε και της είχε πει τότε «εσύ με τέτοιο φιζίκ θα γίνεις σταρ  του σινεμά!». Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι στο διαγωνισμό της Μις Ιταλία είχε αφήσει πίσω της καλλονές όπως την Τζίνα Λολομπρίτζιντα και την Ελεονόρα Ρόσι Ντράγκο. Όπερ και εγένετο. Η αιθέρια αυτή ύπαρξη με το θλιμμένο χαμόγελο και τη σκοτεινή ματιά θα γυρίσει στα φίφτις πέρα από τις πρώιμες ταινίες του Αντονιόνι, ταινίες του Ντε Σάντις, του Λουτσιάνο Έμερ, του Μαζέλι και, στην Ισπανία, του Μπαρντέμ και του Μπουνιουέλ. Στο μεταξύ παντρεύεται τον τρανό τορέρο Λουίς Μιγκέλ Ντομινγκίν και χαραμίζει για περίπου μια δεκαετία την καριέρα της. Αργότερα την ξαναβρίσκουμε, πανέμορφη πάντα και με το αιώνιο ντιστενγκέ μα πιο ώριμο και αυστηρό ύφος της σε ταινίες του Μπολονίνι, της Μαργκερίτ Ντυράς (βουτηγμένη σε μια βουβή ακινησία πλάι στην Ζαν Μορό στο «Ναταλί Γκρανζιέ» 1972), του Ρόζι και του Ντανιέλ Σμιντ.
Και εδώ παραθέτω το νηφάλιο σχόλιο-ποστ του φίλου Panagiotis Bougias που συνοψίζει εύγλωττα την παρουσία της στις 2 ταινίες του Αντονιόνι "Το Χρονικό ενος έρωτα" και την "Κυρία χωρις καμέλιες", κυρίως στο δεύτερο.
"Lucía Bosé (1931-2020). Με όνομα βγαλμένο λες από Όπερα του Βέρντι και δυο τεράστια μάτια που πρόδιδαν αποστασιοποίηση, (εσωτερική) μοναξιά και μελαγχολική ηδυπάθεια, θα μπορούσες και άφοβα να την πεις μάλλον (για μένα σίγουρα) την ωραιότερη Ιταλίδα των fifties. Ύστατο κατευόδιο στο πιο αριστοκρατικό πλάσμα των σελιλόιντ ονείρων της νεορεαλιστικής εποχής της αθωότητας, ανασύροντας (για άλλη μια φορά) ένα μοντερνιστικό διαμάντι και ίσως το πιο άδικα παραγνωρισμένο απ' τα πρώιμα έργα του δημιουργού του, Μικελάντζελο Αντονιόνι...
Ένα από τα παραγνωρισμένα διαμαντάκια της φιλμογραφίας του τιτάνιου Μικελάντζελο Αντονιόνι!"

(Πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο facebook)