της Αθανασίας Δρακοπούλου
(σχόλιο: Σωτήρης Ζήκος)

-Τι είναι τελικά η ζωή;
-Η ζωή... τίποτα. Σαν το πουλάκι, βγαίνει απάνω, τιτιβίζει, γυρίζει από το ένα δέντρο στο άλλο και μετά τελειώνει. Αυτό είναι...
Έτσι απαντά, άμεσα / σθεναρά / αυθόρμητα, κοιτώντας “κατάματα” την κάμερα, η Καίτη Δρόσου στο φινάλε του ντοκιμαντέρ «Καίτη Δρόσου: Κιβώτιο μνήμης» σε σκηνοθεσία της Αθανασίας Δρακοπούλου. (Στο 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.)

Η ποιήτρια και δημοσιογράφος, γνωστή για την αντιστασιακή της δράση κατά τη διάρκεια της Κατοχής, περίοδο που γνώρισε και τον μετέπειτα (δεύτερο) σύζυγό της, τον συγγραφέα του μυθιστορήματος «Το Κιβώτιο» Άρη Αλεξάνδρου, μυθιστόρημα που ολοκληρώθηκε (μετά και από την επίμονη προτροπή του αγαπημένου της φίλου, ποιητή, Γιάννη Ρίτσου) το οποίο ο εν λόγω συγγραφέας αφιέρωσε σε αυτήν. Και η οποία απεβίωσε το 2016 στο Παρίσι (1924–2016) σε ηλικία 92 ετών, αφού είχε χάσει πρόωρα και τον σύζυγό της Άρη Αλεξάνδρου το 1978, αλλά και τον μοναχογιό της...
Ένας υπέροχος χαρακτήρας! Παρότι απολύτως γήινος και αντι-ηρωικός!

Βλέποντας αυτό το ντοκιμαντέρ σκέφτηκα: Να μια δικιά μας προσωπικότητα που θα άξιζε να είχε συμπεριλάβει η Χάνα Άρεντ στα φιλοσοφικά της πορτρέτα «Άνθρωποι σε ζοφερούς καιρούς».

27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης