(κείμενο: Σωτήρης Ζήκος)

• Αναμεταδόσεις!
  Μια χώρα “διχασμένη” πάλι στην καθ΄ημάς «κοινωνία του θεάματος»!
  Άλλοι να παρακολουθούν την Μόνικα Μπελούτσι στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
  κι άλλοι τα τελευταία (νέα) επεισόδια της “Κασσελακιάδας” στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ!

• Επέλεξα να δω μια ταινία για τον τίτλο της: «The Feeling That the Time for Doing Something Has Passed» τον οποίον εισέπραξα αμέσως (εντελώς υποκειμενικά) ως «Η Αίσθηση Πως ο Χρόνος για να Γίνει Κάτι Έχει Παρέλθει» ενώ στα προγράμματα του φεστιβάλ μεταφράστηκε «Η Αίσθηση Πως Έχει Περάσει πια η Ώρα για να Γίνει Κάτι»!
  Νομίζω ότι στη δική μου εκδοχή, η φράση αυτή του τίτλου, είναι πιο τελεσίδικα υπαρξιακή / δραματική... που υπονοεί ότι “όλα έχουν στη ζωή μια ημερομηνία λήξης κι έρχεται κάποτε ο καιρός που είναι πια αργά για να γίνει κάτι” -σαν να χάθηκε οριστικά μια ευκαιρία- ενώ η άλλη εκδοχή φαίνεται σαν να εννοεί ότι “αύριο, αν προλάβεις, πριν περάσει η ώρα λήξης, ίσως υπάρχει κι άλλη ευκαιρία”.
  Είδα την ταινία που γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί η Τζοάνα Άρνοου και μου φάνηκε σαν να έχει το στιλ των ταινιών του Σουηδού σκηνοθέτη Ρόι Άντερσον («Ένα Περιστέρι Έκατσε σε Ένα Κλαδί Συλλογιζόμενο την Ύπαρξή του») αλλά στο πιο μίνιμαλ και αμερικάνικο και είδα ότι ο τίτλος αναφέρεται, στους διαλόγους, απλώς στο νόημα ενός τραγουδιού!
  Καλά, συμβαίνουν κάτι τέτοια “διφορούμενα” με τις ταινίες σε κάθε φεστιβάλ!
  Κι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα "αποκλίνοντα σημεία" και ωραία!

• Μόνικα Μπελούτσι: Βλέμμα στο βλέμμα!
  Θυμάστε την σκηνή της ταινίας “Καλοκαίρι με τη Μόνικα” (1953) του Μπέργκμαν όπου η Μόνικα / Χάριετ Άντερσον κοιτάει στα ίσια το φακό που την κινηματογραφεί και κάνει τον θεατή να νιώσει «τώρα κοιτάω επίμονα εσένα... που τόση ώρα με κοιτάς επίμονα».
  Ε, αυτό ακριβώς μου συνέβη σήμερα κι εμένα, με την άλλη Μόνικα εδώ, έστω και φευγαλέα, σε αυτό το σπάνιο στιγμιότυπο, καθώς τη φωτογράφιζα απανωτά από “απόσταση βολής” ολίγων μέτρων από την σκηνή!

• Ο Αλεξάντερ Πέιν για τον Πολ Τζιαμάτι πρωταγωνιστή της ταινίας του “Τα Παιδιά του Χειμώνα” στη συνέντευξη μετά τη δημοσιογραφική προβολή στην αίθουσα Σταύρος Τορνές:
  «Ο ρόλος είναι γραμμένος για εκείνον, από την αρχή. Απολύτως από την αρχή. Ο χαρακτήρας ονομάζεται Πολ. Είπα στον σεναριογράφο εξαρχής ότι γράφουμε έναν ρόλο ειδικά για τον Πολ Τζιαμάτι. Στη συνέχεια, του τηλεφώνησα και του είπα ότι ετοιμάζουμε κάτι για εκείνον.»
  «Είναι ο μεγαλύτερος ηθοποιός. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να κάνει. Είναι σαν να δίνεις ένα ρόλο στη Μέριλ Στριπ ή στον Λόρενς Ολίβιε. Είσαι περίεργος να μάθεις τι πρόκειται να κάνει αυτός ο σπουδαίος ηθοποιός με το ρόλο. Είναι στ’ αλήθεια τόσο καλός».
  (Επισήμανση για όσους δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους “γοητευτικά” όμορφους ηθοποιούς με κάποιο ταλέντο από τους ηθοποιούς με αληθινά μεγάλο υποκριτικό ταλέντο...)

• Φεστιβάλ κινηματογράφου, να ξέρεις, σημαίνει: «Σινεμά μαζί»!
  Να κατευθύνεσαι μαζί μ' ένα πλήθος, γνωστών και αγνώστων, προς εκείνη αίθουσα προβολής στην οποία έχεις κλείσει ταινία... Να συρρέεις μαζί με άλλους να δεις μια ταινία, την πρώτη σου επιλογή της ημέρας, τη δεύτερη ή και την τρίτη... Όπου και θα παρευρίσκονται σε κάποιες από αυτές τις προβολές και οι βασικοί συντελεστές της, συνήθως ο σκηνοθέτης... Και να δεις την ταινία σε μια κατάμεστη αίθουσα μαζί με άλλους πολλούς, που σε άλλη περίσταση μπορεί και να ήσασταν λιγότεροι, αλλά πάντως “μόνοι” και που στο τέλος θα την χειροκροτήσουν, έστω και “τιμής ένεκεν” οι περισσότεροι... Και όπου κάποιοι, μετά το τέλος της προβολής, θα παραμείνουν για να συμμετέχουν ή απλώς για να παρακολουθήσουν μαζί τη συζήτηση που θα επακολουθήσει... Και μετά, να αποχωρήσουν μαζί, κατά κύματα, σχολιάζοντας μεταξύ τους αυτό που έχουν δει και ψηφίζοντας στις κάλπες για τα βραβεία κοινού... Και είναι αυτό το «μαζί» που κάνει τη διαφορά και σημαίνει, ούτως ειπείν, (ακόμα) γιορτή!

• Βλέποντας την ταινία έναρξης “Στη φωτιά” του γαλλο-βιετναμέζου Τραν Αν Χουνγκ με πρωταγωνίστρια την Ζιλιέτ Μπινός, ταινία που κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο φετινό Φεστιβάλ Καννών, ένα χορταστικό αφήγημα “οπτικής γευσιγνωσίας” (πώς λέγαμε παλιά «φάτε μάτια ψάρια»;) σκέφτηκα: Ωχ, μας πήρανε χαμπάρι! Από «ερωτική πόλη» κάποτε, γίναμε «η πόλη για να φας καλά» -κυριολεκτικά, αλλά ίσως και μεταφορικά! Αλλά και πάλι, θα μου πεις, είναι θέμα γούστου και στη μία φάση και στην άλλη. Φτάνει να μην αρκείσαι τώρα πια, μόνο στην “απόλαυση” να βλέπεις στην οθόνη κάποιους να ερωτοτροπούν ή και να γεύονται τις όποιες νοστιμιές, αλλά να εμπνέεσαι κι εσύ κάτι να πράξεις... για να υπάρξεις!