(Εφηβεία )
του Philip Barantini
(σχόλιο: Σωτήρης Ζήκος)

Το τέταρτο και τελευταίο επεισόδιο αυτής της σειράς (μίας σεζόν) αποτελεί, αναπάντεχα εδώ, μια συγκλονιστική “ταινία” και μάλλον μια ολοκληρωμένη αυτοτελώς στη διάρκεια μίας ώρας. Μια μυθοπλασία, με αριστουργηματική δραματουργία, που συμπυκνώνει, μέσα από ανατρεπτικές παλινωδίες συναισθηματικών διαθέσεων (μιας μέρας γενεθλίων) σε ρεαλιστικό παρόντα χρόνο σε μονοπλάνο και με αφηγηματικές αναδρομές μέσα από προφορικές αναφορές μόνο (χωρίς καθόλου αναπαραστατικά flashback) σ' ένα οδυνηρό, τραυματικό παρελθόν μιας οικογενειακής τραγωδίας. Με ήρωες εδώ, εδώ και τώρα, τους δύο γονείς και τη μεγαλύτερη αδερφή ενός δεκατριάχρονου οποίος έχει ήδη συλληφθεί για τον ειδεχθή φόνο ενός κοριτσιού και ο οποίος αναμένεται να δικαστεί. Με μια εξόχως τελική, δεσπόζουσα και πολλαπλώς σημαίνουσα σκηνή διαλόγων μεταξύ του πατέρα και της μητέρας αυτού του (απόντος επί τούτου από την σκηνή) κατηγορούμενου αγοριού, όπου αναζητούν επίμονα (με πόνο ψυχής) την όποια πιθανή ευθύνη τους ως γονείς. Σκηνή μοναδική, με έξοχη δραματική υποκριτική, και με τον Stephen Graham στο ρόλο του πατέρα να “κλέβει την παράσταση” τόσο που θα τη ζήλευε, θαρρώ και επιμένω, κάθε σύγχρονη θεατρική πραγμάτωση.

Εδώ ισχυρίζομαι κάτι "αιρετικό": ότι το τέταρτο επεισόδιο αποτελεί από μόνο του μια εξαιρετικά ολοκληρωμένη ταινία χαρακτήρων και δραματικών ανατροπών, χωρίς να χρειάζεται να έχει δει κάποιος τα προηγούμενα τρία επεισόδια. Τέτοια που προκαλεί απορία και θαυμασμό και εξάπτει τη φαντασία του και τον προκαλεί να καλύψει τα "κενά" (τι συνέβη πριν με το παιδί;) ακόμη και μετά τη θέαση της ή και να την ξαναδεί... επειγόντως!

Σενάριο Jack Thorne & Stephen Graham.
Σκηνοθεσία Philip Barantini.

(Netflix)