(Εφηβεία )
του Philip Barantini
(κριτική: Σωτήρης Ζήκος)

Το τέταρτο και τελευταίο επεισόδιο αυτής της σειράς (μίας σεζόν) αποτελεί, αναπάντεχα εδώ, μια συγκλονιστική “ταινία” και μάλλον μια ολοκληρωμένη αυτοτελώς στη διάρκεια μίας ώρας. Μια μυθοπλασία, με αριστουργηματική δραματουργία, που συμπυκνώνει, μέσα από ανατρεπτικές παλινωδίες συναισθηματικών διαθέσεων (μιας μέρας γενεθλίων) σε ρεαλιστικό παρόντα χρόνο σε μονοπλάνο και με αφηγηματικές αναδρομές μέσα από προφορικές αναφορές μόνο (χωρίς καθόλου αναπαραστατικά flashback) σ' ένα οδυνηρό, τραυματικό παρελθόν μιας οικογενειακής τραγωδίας. Με ήρωες εδώ, εδώ και τώρα, τους δύο γονείς και τη μεγαλύτερη αδερφή ενός δεκατριάχρονου οποίος έχει ήδη συλληφθεί για τον ειδεχθή φόνο ενός κοριτσιού και ο οποίος αναμένεται να δικαστεί. Με μια εξόχως τελική, δεσπόζουσα και πολλαπλώς σημαίνουσα σκηνή διαλόγων μεταξύ του πατέρα και της μητέρας αυτού του (απόντος επί τούτου από την σκηνή) κατηγορούμενου αγοριού, όπου αναζητούν επίμονα (με πόνο ψυχής) την όποια πιθανή ευθύνη τους ως γονείς. Σκηνή μοναδική, με έξοχη δραματική υποκριτική, και με τον Stephen Graham στο ρόλο του πατέρα να “κλέβει την παράσταση” τόσο που θα τη ζήλευε, θαρρώ και επιμένω, κάθε σύγχρονη θεατρική πραγμάτωση.

Εδώ ισχυρίζομαι κάτι "αιρετικό": ότι το τέταρτο επεισόδιο αποτελεί από μόνο του μια εξαιρετικά ολοκληρωμένη ταινία χαρακτήρων και δραματικών ανατροπών, χωρίς να χρειάζεται να έχει δει κάποιος τα προηγούμενα τρία επεισόδια. Τέτοια που προκαλεί απορία και θαυμασμό και εξάπτει τη φαντασία του και τον προκαλεί να καλύψει τα "κενά" (τι συνέβη πριν με το παιδί;) ακόμη και μετά τη θέαση της ή και να την ξαναδεί... επειγόντως!

Η σειρά έχει επί τούτου "κενά" για να μπορεί ο καθένας να προβάλει τα δικά του... Άλλοι βλέπουν το ποτήρι μισάδειο και άλλοι μισογεμάτο, αλλά κάποιοι το υπερχείλισαν!

Η πρωτοτυπία αυτής της σειράς, με όρους αισθητικής (και) δραματουργίας, δεν έγκειται τόσο στα μονοπλάνα με τα οποία είναι γυρισμένα και τα τέσσερα επεισόδια, δηλαδή σε συνεχή παρόντα χρόνο, όπου το καθένα επεισόδιο αποτελεί μία μόνο (ολοκληρωμένη) σκηνή, με ενότητα χρόνου, χώρου και δράσης. Στην εποχή της ψηφιακής επεξεργασίας θα μπορούσε και να το “κλέψει” κανείς αυτό το αποτέλεσμα, χωρίς καν να το αντιληφθεί ο θεατής. Η πρωτοτυπία, στην ουσία, έγκειται στο ότι το κάθε επεισόδιο έχει αφηγηματικά μια θεματική αυτοτέλεια, έτσι ώστε μπορεί να τα παρακολουθήσει κανείς με οποιαδήποτε σειρά επεισοδίων (εγώ προτείνω, ξεκινώντας από το τέταρτο και τελευταίο) και να βιώσει / να νιώσει αλλιώς, την (ίδια αυτή) ιστορία!

Σενάριο Jack Thorne & Stephen Graham.
Σκηνοθεσία Philip Barantini.

(Netflix)