(Οι εξεγερμένοι.)
των Michel Andrieu & Jacques Kebadian
του Μισέλ Δημόπουλου

«Οι εξεγερμένοι. Εικόνες και λόγια του Μάη του ’68» (των Ζακ Κεμπαντιάν και Μισέλ Αντριέ) εξιστορεί χρονολογικά εκείνα τα συγκλονιστικά γεγονότα που συνέβηκαν πριν από 50 χρόνια, κυρίως στο Παρίσι, σε ένα μοντάζ εικόνων και ντοκουμέντων που οι ίδιοι οι 2 σκηνοθέτες – μεταξύ άλλων - είχαν τότε τραβήξει μέσα από τις ακτιβιστικές ομάδες όπου συμμετείχαν. Είναι ίσως το πρώτο ολοκληρωμένο φιλμ για τον Μάη που κυκλοφόρησε στις γαλλικές οθόνες μόλις τον περασμένο μήνα. Ασπρόμαυρες εικόνες στην καρδιά των εξελίξεων, το ξεκίνημα του αγώνα από τους φοιτητές στα Πανεπιστήμια, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις και οι βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία (τους CRS) στους δρόμους του Καρτιέ Λατέν, και σε μια δεύτερη φάση το κύμα της φοιτητικής εξέγερσης να διαχέεται στα εργοστάσια γύρω από το Παρίσι (Ρενό, Σιτροέν, κλπ) με τους εργαζόμενους να κατεβαίνουν στη μεγαλύτερη απεργία στην Ιστορία της Γαλλίας. Η ταινία δεν επιδιώκει να διδάξει ούτε αποσκοπεί σε μια ιστορική ανάλυση, άλλωστε δεν καταφεύγει σε κανένα σχόλιο (αρκείται σε μια συνοπτική πληροφόρηση), αφήνει τον λόγο στους πρωταγωνιστές ακτιβιστές (π.χ. Κον- Μπεντίτ) η σε ανώνυμους αγωνιστές. Με τη συμβολή ενός λιτού αλλά ρυθμικού -σχεδόν μουσικού - μοντάζ που αποδίδει τόσο το πάθος των φοιτητών όσο και την παραλίγο επίτευξη μιας κοινωνικής ουτοπίας, «Οι εξεγερμένοι» αφήνουν στον σημερινό θεατή μια αίσθηση έξαψης –και διόλου νοσταλγίας ή μελαγχολίας - καθώς τα ολοφάνερα σημεία σύγκλησης με σύγχρονα κοινωνικά κινήματα, όπως το κίνημα των κίτρινων γιλέκων, δίνουν ξαφνικά στις εικόνες αρχείου μια καυτή επικαιρότητα και μια αναπάντεχη απήχηση.