της Εύας Στεφανή
(κριτική: Σωτήρης Ζήκος)

Η λέξη κλειδί για την κατανόηση της επίδρασης που ασκεί αυτή η ταινία στο θεατή είναι «οικειότητα». Όχι μόνο και τόσο γιατί ξεκινάει εισαγωγικά με την “απαλή” (σαν χάδι στο αυτί) φωνή της Εύας Στεφανή να μας δηλώνει τη φιλική της οικειότητα με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου από παλιά, στην οποία θα επιστρέφει, εδώ κι εκεί, αφηγηματικά... Αλλά ουσιαστικά γιατί, ενώ ξεκινάει με μια άμεση, αγαπητική και απορητική καταγραφή στιγμών και περιστατικών από τις τελευταίες πρόβες της (κάθε τόσο αναβαλλόμενης λόγω πανδημίας) παράστασης «Εγκάρσιος προσανατολισμός» σαν να πρόκειται αρχικά σαν ένα making of, μας κάνει στη συνέχεια σταδιακά συμμέτοχους σε μια παρέα δημιουργικών συντελεστών, με προεξάρχοντα τον επίμονο καλλιτέχνη Δημήτρη Παπαϊωάννου επί των έργω. Σαν να είμαστε (σε συνεχή παρόντα χρόνο ανοιχτής προοπτικής) κι εμείς εκεί, σε μια πλήρους οικειότητας “εν συμπαθεία θέαση” των δρώμενων στα παρασκήνια μέχρι και τις παραστάσεις αυτού του έργου τελικά στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Βίλνιους και σε άλλους διεθνείς προορισμούς έως και την τελευταία παράσταση στο Σαν Φρανσίσκο. Σε ένα μοναδικό αφηγηματικό ταξίδι πολλαπλών διαστάσεων και περιστάσεων, που μας παρασέρνει σε μια “ανοιχτή” αλληλουχία παραστατικών σκηνών, εντός, εκτός και επί ταυτά, μιας αληθινής δημιουργικής διαδικασίας. Κι όπου το ταξίδι αυτό μοιάζει ωστόσο και μετά το τέλος της προβολής να συνεχίζεται... επ' αόριστον!

(27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης)