(That Summer in Paris)
της Valentine Cadic
(κριτική: Δημήτρης Μπάμπας)

Η Αφή της Ολυμπιακής φλόγας στην Ολυμπία. Οι γεμάτοι από κόσμο δρόμοι του Παρισιού, λίγο πριν την επίσημη έναρξη. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2024, στη πόλη του φωτός.
Η Blandine καταφθάνει το Παρίσι από τη Νορμανδία για να παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς αγώνες. Βιώνει το τέλος μιας ερωτικής σχέσης και το ταξίδι είναι ένας τρόπος να ξεχάσει. Αναζητά και συναντά την ετεροθαλή αδελφή της και την ανιψιά της. Περιφέρεται στους δρόμους του Παρισιού. Φανατική θαυμάστρια μιας γαλλίδας κολυμβήτριας, της Béryl Gastaldello, δεν καταφέρνει να τη δει αγωνίζεται δια ζώσης. Ωστόσο, αναζητά την εικόνα της στις τεράστιες βιντεοθόνες που αναμεταδίδουν τους αγώνες. Παράλληλα, στο περιθώριο των αγώνων, μια ομάδα ακτιβιστών προπαγανδίζει τις «καταστροφικές» συνέπειες των αγώνων στην πόλη και τους κατοίκους της…
Η σκηνοθεσία σχεδιάζει το πορτρέτο μιας νεαρής γυναίκας, ντροπαλής, συναισθηματικά αδέξιας κοπέλας, λίγο διστακτικής και επιφυλακτικής με τους άλλους: ζει την εσωτερική μελαγχολία της ερωτικής απόρριψης. Παράλληλα, η σκηνοθεσία σχεδιάζει σκίτσα της ζωής της πόλης, έξω από τα γεμάτα στάδια και τα κέντρα των εν εξελίξει Ολυμπιακών Αγώνων. Βόλτες στα πάρκα, στους γεμάτους φιλάθλους δρόμους, στα προάστια, αλλά και στις όχθες του Σηκουάνα: Μια επαρχιώτισσα στο Παρίσι που περιφέρεται ανέμελα ως μια flâneur, απορροφώντας τις εικόνες και τους τρόπους της αστικής ζωής.
Ανάλαφρη στο αφηγηματικό της ύφος και πικρόγλυκη στην επίγευσή της, η ταινία είναι διάστικτη από μικρές κωμικές στιγμές που στο κέντρο έχουν τη νεαρή ηρωίδα και την αδεξιότητά της. Στο βάθος του πλάνου, συνεχώς, οι Ολυμπιακοί Αγώνες και η περιρρέουσα εορταστική ατμόσφαιρά τους επιβάλλουν, σχεδόν δια της βίας, μια κατάσταση: οι στιγμές που ζουν οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της πόλης, όπως η ηρωίδα, είναι μια εξαίρεση από την αστική κανονικότητα, είναι μοναδικές. Ωστόσο, στο βάθος του πλάνου υπάρχει πάντα και κάτι άλλο: μια βαριά σκιά, μια μελαγχολία της ύπαρξης, διακρίνεται στο κεντρικό πρόσωπο. Είναι αυτή η διαρκώς ταλαντευόμενη ισορροπία ανάμεσα στην ατμόσφαιρα γιορτής και τη μελαγχολία που σημαδεύει την αφήγηση της ταινίας.

Berlinale 2025/ Perspectives