του Δημήτρη Μουζακίτη
(σχόλιο: Σωτήρης Ζήκος)

Νάνος Βαλαωρίτης
«Ονειρεύτηκα ότι ήμουνα... στην κόλαση. Μου λέει ο σατανάς: Τι κάνεις εσύ εδώ; Δεν με δέχτηκαν, λέω, στον παράδεισο. Γιατί; μου λέει. Γιατί, λένε, μόνο οι Ευρωπαίοι πάνε εκεί. Είναι κλειστό κλαμπ. Εσείς είστε Έλληνας, δεν τους δέχονται. Πήγα και στο καθαρτήριο... με ρωτήσανε: Τι είστε; Λέω: Έλληνας ορθόδοξος. Μου λένε: Ορθόδοξους δεν δεχόμαστε εδώ. Είναι μόνο καθολικοί. Καλά, λέω, και πού θα πάω; Γιατί δεν πάτε, μου λένε, στον Άδη που είναι όλοι Έλληνες; (Γελάει) Ε; Εκεί... (Γελάει πιο δυνατά) Έχετε δικό σας μεταθανάτιο χώρο... Και τον ξεχνάτε; (Συνεχίζει ο ίδιος) Ο Καβάφης δεν τον ξεχνάει αυτό. Έχει ένα πολύ ωραίο ποίημα: ενός εμπόρου, ο οποίος έχει καταλήξει στις Ινδίες, και... αισθάνεται ότι θα πεθάνει σε λίγο. Δεν φοβάμαι να πεθάνω, λέει, γιατί θα πάω στον Άδη κι εκεί τουλάχιστον θα μιλάνε Ελληνικά. (Γελάει) Καβάφης, ε... »

Όπου, σε μια παρενθετική αποστροφή του λόγου του, επίσης σχολιάζει αυθόρμητα: «Στην Ελλάδα, τα καλύτερα πράγματα γίνονται κατά λάθος... Εε; κατά λάθος... Άμα προγραμματίσουμε κάτι, χαθήκαμε... Δεν δουλεύει (αυτό) εδώ.»
Ακούγεται να το λέει στο «01» του Δημήτρη Μουζακίτη 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Η ταινία καταγράφει “συνθετικά” τα τελευταία χρόνια που ο Νάνος Βαλαωρίτης και η ζωγράφος σύζυγός του Μαρί Γουίλσον (ήδη βαρειά ασθενής) ζούσαν σ' ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας -γεμάτο με μνημονικά αρχεία μιας θαυμαστής δημιουργικής πολυπραγμοσύνης... με πολύ κοντινά πλάνα που μας κάνουν το πρόσωπο αυτό και τα θέματά του “αμέσως” οικεία!

Νάνος (Ιωάννης) Βαλαωρίτης (5 Ιουλίου 1921 - 12 Σεπτεμβρίου 2019) ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, θεωρητικός της λογοτεχνίας και όπως βλέπουμε στην ταινία και εικαστικός σχεδιαστής...

Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ 2024