(ένας διάλογος στο Facebook)
Maria Gavala
Ανάρτηση στις 7 Οκτωβρίου 2019
Για λίγες ημέρες ακόμα σε αθηναϊκή αίθουσα.
Στη φωτογραφία βλέπουμε την εφημερίδα, σε ακατάληπτη γλώσσα, την οποία διαβάζουν οι πολίτες της ΤΙΙΜΟΚΑ, της επινοημένης χώρας που βρίσκεται σε κατάσταση στρατιωτικής πολιορκίας, εκεί όπου σταματούν για να ξαποστάσουν, κάποιες ώρες προτού επιστρέψουν στην πατρίδα τους, οι ηρωίδες της «ΣΙΩΠΗΣ» (Tystnaden) του Μπέργκμαν (Ingmar Bergman). Μιας ταινίας για τη γλώσσα της σιωπής και τις αμετάφραστες κραυγές της αρρώστιας των συναισθημάτων, για τη «δυσλεξία» της ανθρώπινης επικοινωνίας, την ασίγαστη δίψα των σωμάτων για έρωτα και των ψυχών για συμπόνια, λύτρωση ή προσωρινή ανακούφιση. Στιγμές αποκάλυψης σ’ ένα παλαιικό ξενοδοχείο, σε κουπέ και διαδρόμους τραίνων, σε μια πόλη συνωστισμού, αποκλεισμού και αποξένωσης, περιστασιακού και βίαιου έρωτα, εκεί όπου τα μάτια ενός καχεκτικού μικρού αγοριού θα δοκιμάσουν να ερευνήσουν και να ερμηνεύσουν την αγωνία, τα μυστικά και μυστήρια των ενηλίκων, που ξετυλίγονται σε μια εξωγήινη νησίδα ανεφοδιασμού δυνάμεων, ένα τράνζιτ διάστημα που μοιάζει με απηνή αποικία τιμωρημένων. Στη φιλμογραφία του Μπέργκμαν πιθανόν να μην εγγράφεται ως η καλύτερη ταινία του, την ιστορία του κινηματογράφου όμως την έχει σημαδέψει ως μια μνημειώδης απόπειρα να εκφραστούν, με κινηματογραφικούς όρους, μπροστά στο φάσμα του θανάτου, οι φιμωμένες εκκλήσεις για βοήθεια και συγγνώμη, σταθερή προβληματική του σκηνοθέτη άλλωστε, τόσο στις προηγούμενες όσο και στις επόμενες ταινίες του.
Προφταίνουμε να την ξαναδούμε!
Michel Demopoulos
Συμφωνώ απόλυτα Μαρία και θεωρώ αυτή την ταινία κορυφή στο έργο του Σουηδού, προάγγελο της ανατρεπτικής στροφής της «Περσόνα». Απίθανος στοχασμός πάνω στην ανθρώπινη συνθήκη, στην απόγνωση της αλλά και στην αλλόκοτη μαγεία της ζωής. Η εξερευνητική περιπλάνηση του παιδιού στους ερήμους διαδρόμους του ξενοδοχείου είναι από μόνη της ένα κινηματογραφικό αριστούργημα.
Maria Gavala
Αμ οι νάνοι, Μισέλ, πού ξανάδαμε τέτοια πλάσματα; Στον Tod Browning, στον Μπουνιουέλ, στον Χέρτζογκ;
Michel Demopoulos
Ακριβώς Μαρία, είναι συγγενικοί νάνοι με τουσ νάνους του Βελάσκεθ και του Ριμπέρα και τροφοδοτούν τους φόβους και τις φαντασιώσεις του παιδιού.
* Η Μαρία Γαβαλά/Maria Gavala είναι κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας, μεταφράστρια και σκηνοθέτις. Μεταξύ άλλων έχει γράψει και τα «Τα κορίτσια της πλατείας» (2006), «Από γυαλί» (2011) , «Ο λεμονόκηπος» (2012).
* Ο Μισέλ Δημόπουλος / Michel Demopoulos είναι κριτικός κινηματογράφου. Υπήρξε αρχισυντάκτης και διευθυντής του θρυλικού περιοδικού “Σύγχρονος Κινηματογράφος”, καλλιτεχνικός διευθυντής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1991-2004) και προγραμματιστής, μαζί με τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο, της Κινηματογραφικής Λέσχης στην κρατική τηλεόραση. Σήμερα δουλεύει σε εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, είναι μέλος της καλλιτεχνικής επιτροπής στο Lisbon & Estoril Film Festival και ιδρυτικό μέλος των βραβείων LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
