(μια ανάρτηση στο Facebook)
Michel Demopoulos / Μισέλ Δημόπουλος
Ανάρτηση στις 23 Νοεμβρίου 2019
ΠΑΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΣΤΥΛΟΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΣΙΝΕΦΙΛΙΑΣ
Τίτλοι τέλους για τον φίλο Ζαν Ντουσέ (Jean Douchet), τον κορυφαίο γάλλο κριτικό και θεωρητικό του σινεμά, αλλά και ηθοποιό, και σκηνοθέτη για ένα φεγγάρι, που πέθανε την νύχτα που μας πέρασε σε ηλικία 90 χρονών. Μέχρι τους τελευταίους μήνες συνέχιζε ακατάπαυστα να ζωντανεύει με το δικό του μαγικό τρόπο και με τις τόσο διεισδυτικές του αναλύσεις τα αριστουργήματα των Χίτσκοκ, Φορντ, Μουρνάου, Λανγκ, Μινέλι, Μιζογκούσι, Ροσελίνι, Γκοντάρ κλπ. Συνεργαζόταν μόνιμα με τη Γαλλική Ταινιοθήκη και με την Κινηματογραφική Λέσχη του Παντεόν στο Παρίσι, παλιότερα με την Ιντέκ που μετονομάστηκε κατόπιν σε Φεμίς (την κρατική σχολή κινηματογράφου) ενώ όλη του τη ζωή όργωνε τις επαρχιακές λέσχες και τα διεθνή φεστιβάλ για να μεταφέρει, να διαδώσει αυτό που διαπραγματεύεται η θαυμάσια συλλογή άρθρων του με τίτλο «Η Τέχνη του ν’ αγαπάς» ( «L’art d’aimer», 1987) και που θα μπορούσε να είναι το ιδανικό εγχειρίδιο του καλού και πιστού σινεφίλ (αμετάφραστο στη γλώσσα μας δυστυχώς). Από την εποχή των «Καγιέ ντι Σινεμά» του Ερίκ Ρομέρ και της Νουβέλ Βαγκ στην οποία πρωτοστατούσε, ο Ντουσέ δεν έπαψε να εκφράζει τι άλλο; την βαθιά αγάπη του για το σινεμά και κυρίως την υπεράσπιση του δημιουργού και της πολιτικής των δημιουργών, θεωρία που κυριάρχησε στην κριτική σκέψη για κάμποσες δεκαετίες. Όπλα του μια εκπληκτική προφορική παιδευτική δεινότητα (τον ονόμασαν μάλιστα ο «Σωκράτης της κριτικής κινηματογράφου»), μια καλοπροαίρετη και χαλαρή απαίτηση από τον συνομιλητή του (καμιά σχέση με την αυθεντία του πανεπιστημιακού) και μπόλικο χιούμορ. Τον πρωτογνώρισα στα τέλη του ’60 από τη μελέτη του για τον Χίτσκοκ (1967), μια διορατική μεταφυσικό-ψυχαναλυτική προσέγγιση του μετρ σε μια εποχή όπου δεν τον έπαιρναν πολύ στα σοβαρά στην Αμερική, μετά παρακολούθησα σεμινάριο του στο Πανεπιστήμιο και αργότερα συναντιόμασταν σε φεστιβάλ και εκδηλώσεις και κουβεντιάζαμε φιλικά (Τορίνο, Μπολόνια, Λισσαβόνα). Αναλύσεις του μεταφράστηκαν στις μονογραφίες (Μιζογκούσι, Σαμπρόλ, κλπ) που εξέδιδε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μετά τη διεθνοποίηση του (παραδόξως αυτή η εκδοτική δραστηριότητα θυσιάστηκε τα τελευταία χρόνια).
Ήταν μια γλυκύτατη προσωπικότητα και παρεμπιπτόντως ένας πολύ φίνος γκουρμέ.
Ο θάνατός του σημαίνει αυτόματα και τέλος εποχής.
* Ο Μισέλ Δημόπουλος / Michel Demopoulos είναι κριτικός κινηματογράφου. Υπήρξε αρχισυντάκτης και διευθυντής του θρυλικού περιοδικού “Σύγχρονος Κινηματογράφος”, καλλιτεχνικός διευθυντής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1991-2004) και προγραμματιστής, μαζί με τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο, της Κινηματογραφικής Λέσχης στην κρατική τηλεόραση. Σήμερα δουλεύει σε εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, είναι μέλος της καλλιτεχνικής επιτροπής στο Lisbon & Estoril Film Festival και ιδρυτικό μέλος των βραβείων LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
