του Spike Jonze
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Δεν ήθελα να κάνω μία ταινία για παιδιά. Ήθελα να κάνω μία ταινία για την παιδική ηλικία. [Το βιβλίο] Έχει να κάνει με το πώς αισθάνεται κανείς όταν είναι οκτώ ή εννέα χρονών και προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, τους ανθρώπους γύρω του και τα συναισθήματα που τον διακατέχουν, τα οποία είναι καμία φορά αναπάντεχα ή πολύπλοκα – έχει να κάνει δηλαδή με την πρόκληση του να διαχειρίζεσαι τις σχέσεις που δημιουργείς στη ζωή σου. Και αυτό συμβαίνει και σε αυτή την ηλικία.

Κατά ένα τρόπο, πρόκειται για μία περιπέτεια στην οποία πρωταγωνιστεί ένα εννιάχρονο παιδί. Στην περιπέτεια αυτή επικρατεί χάος, ‘βρώμικοι’ καυγάδες, λεηλασίες στο δάσος.

Η διαχρονική του αποδοχή [του βιβλίου], έχει να κάνει με το ότι καταπιάνεται με κατεξοχήν παιδικά συναισθήματα και τα παίρνει στα σοβαρά, χωρίς να τα υποτιμά. Τα παιδιά πολύ συχνά γίνονται δέκτες συμπεριφορών που δεν είναι τίμιες απέναντι τους, οπότε μία τέτοια ιστορία τους τραβά την προσοχή. Θυμάμαι τον εαυτό μου, σε αυτήν την ηλικία, που ήθελα τόσο να ακούω ότι και τα άλλα παιδιά περνούσαν τα ίδια που περνούσα και εγώ και ότι έκαναν τις ίδιες σκέψεις.

Πρώτα και κύρια ασχολήθηκα με το ποιος ήταν ο Μαξ και το τι συνέβαινε στη ζωή του. Ήθελα να κάνω μία ταινία που να παίρνει το παιδί στα σοβαρά, αλλά ο Μορίς (Maurice Sendak, συγγραφέας του βιβλίου) είπε, ‘Να κοιτάξεις να μην ασχοληθείς μόνο τη σοβαρή πλευρά του παιδιού. Να ασχοληθείς σοβαρά και με τη φαντασία του και την αίσθηση των πραγμάτων που του δίνουν χαρά.’ Ποτέ δεν βάλαμε όρια για το αν αυτή η ταινία θα ήταν για παιδιά ή ενήλικες. Απλά αφεθήκαμε να μας πάει εκεί που θα μας πήγαινε.

Ήθελα να δομήσω και να γυρίσω την ταινία έτσι ώστε ο Μάξ να μπορεί να αγγίξει αυτά τα μαγικά πλάσματα, να ακουμπήσει πάνω τους, να τα σπρώξει, να τα αγκαλιάσει. Ήθελα αυτά τα πλάσματα να βρίσκονται εκεί ώστε το κοινό να μπορεί να αισθανθεί την ανάσα τους το μέγεθός τους και το βάρος τους με έναν άμεσο τρόπο, οπότε δεν μπορούσα να το κάνω αυτό εξ ολοκλήρου μέσω ενός υπολογιστή ή σε ένα στούντιο ηχογράφησης.

Ήθελα ένα πραγματικό παιδί – όχι απαραίτητα έναν ηθοποιό που θα ‘έπαιζε’ το παιδί, αλλά κάποιον που θα μπορούσε να βγάλει μία πραγματική, συναισθηματική ερμηνεία. Καθώς προχωρούσαμε, ήταν εμφανές ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να βρεις και τις δύο πλευρές του Μαξ σε ένα παιδί. Θα έπρεπε να είναι ένα πολύ βαθιά συναισθηματικό, εσωστρεφές παιδί, με πολλά πράγματα στο μυαλό του. Ένα κοντινό πλάνο στο πρόσωπό του θα έπρεπε να αποκαλύπτει τη σκέψη του και τα συναισθήματά του. Ταυτόχρονα, χρειαζόμασταν ένα παιδί που σε συγκεκριμένες στιγμές θα φερόταν εντελώς αλλοπρόσαλλα, θα ήταν χαρούμενο και ατίθασο. Μπορούσαμε να βρούμε τον ένα ή τον άλλο τύπο, αλλά το να βρούμε και τους δύο στο πρόσωπο ενός παιδιού ήταν δύσκολο.

Όταν γυρίζαμε την ταινία, άφησα τον Μαξ (Max Records, ηθοποιός της ταινίας) να διαβάσει μία φορά το σενάριο και του είπα, ‘δεν θέλω να σκέφτεσαι το σενάριο. Θέλω απλά να ξεκινήσεις να παίζεις και να δεις τι θα σου βγει. Ήθελα η ερμηνεία του να είναι φρέσκια. Η πολυπλοκότητα των διαλόγων κάνει την κατάσταση απαιτητική. Είναι πολύ δύσκολο να βγαίνουν ταυτόχρονα με το διάλογο και οι σκέψεις και τα συναισθήματα. Αυτό που ζητούσα από τον Μαξ, ήταν δύσκολο ακόμα και για έναν ενήλικα ηθοποιό.

Κάναμε μία ταινία που ήταν κάτι μεταξύ κινουμένων σχεδίων και κουκλοθέατρου. Και οι δύο αυτές μορφές τέχνης δεν είναι από τη φύση τους αυθόρμητες. Οπότε αποφασίσαμε να ‘γυρίσουμε’ όλη την ταινία σε ένα στούντιο ηχογράφησης για δύο εβδομάδες. Θέλαμε να ‘αιχμαλωτίσουμε’ τον αυθορμητισμό αυτών των σπουδαίων ηθοποιών. Οι κοστουμαρισμένοι ηθοποιοί θα έβλεπαν τις σκηνές από την ηχογράφηση των φωνών και θα επαναλάμβαναν αυτά που έκαναν οι ηθοποιοί. Πήραν την ουσία και την προσάρμοσαν σε αυτό που έπρεπε να κάνουν φορώντας πλέον τα κοστούμια.
Ήταν ενδιαφέρον να βλέπεις το ότι σημείο εκκίνησης για τους χαρακτήρες ήταν όλα όσα έκαναν οι ηθοποιοί που είχαν δανείσει τις φωνές τους στα Μαγικά Πλάσματα. Αλλά το αποτέλεσμα είναι ένας συνδυασμός αυτού που έκαναν οι ηθοποιοί με τις φωνές, αυτού που έκαναν οι κοστουμαρισμένοι ηθοποιοί και αυτού που έκαναν οι animators με τις κινήσεις των προσώπων. Ήταν τρία εντελώς διαφορετικά στοιχεία που συνδέθηκαν, για να φτιαχτεί ένας χαρακτήρας.

Αγαπώ και πάντα αγαπούσα αυτό το βιβλίο, από τότε που ήμουν παιδί. Δεν ήθελα να απογοητεύσω τον Μορίς. Η δουλειά του είναι τόσο σημαντική. Μας είπε, ‘Κάντε μια ταινία που να είναι προσωπική, που να είναι δική σας.’ Όμως ακόμα και έτσι, αυτό το βιβλίο υπήρξε δημιούργημά του για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, για 40 χρόνια. Και ήθελα να το σεβαστώ αυτό και να κάνω μία ταινία που να είναι πιστή στις αξίες του. Και αυτό κάναμε.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)