(Παγωμένο ποτάμι)
της Courtney Hunt

Δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα σε μια αγροτική περιοχή βόρεια της Νέας Υόρκης, ο σύζυγος της Pέι, Έντι, την εγκαταλείπει σε τραγική κατάσταση: όχι μόνο φεύγει αλλά χάνει και στο τζόγο τις πενιχρές οικογενειακές τους οικονομίες. Ο μισθός της Ρέι δε φτάνει για τα έξοδα του σπιτιού και αναγκάζεται να ταΐζει καθημερινά τους δύο γιους της ποπ κορν και αναψυκτικά. Όταν η Pέι πάει να βρει τον άντρα της, συναντά τη Λίλα, μια σκληρή, καπάτσα γυναίκα της φυλής των Μοχόκ, η οποία δίνει τη δική της μάχη για να τα βγάλει πέρα φέρνοντας λαθρομετανάστες στις ΗΠΑ. Παρόλο που οι δύο γυναίκες δεν εμπιστεύονται η μία την άλλη, αποφασίζουν να δουλέψουν μαζί και με το αυτοκίνητο της Ρέι ταξιδεύουν κατά μήκος του παγωμένου ποταμού Aγίου Λαυρεντίου.
Tο "Παγωμένο ποτάμι", προσαρμογή της ομώνυμης μικρού μήκους ταινίας της , είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Courtney Hunt.

Οι δηλώσεις της σκηνοθέτιδος

(...) Στην σχολή κινηματογράφου, άκουγα συχνά το παράπονο ότι οι «γυναικείες ταινίες» στερούνται περιπέτειας και αυτό είναι που με τρέλαινε.
(...) Έγραψα ένα ποίημα, είχα μια κεντρική εικόνα – γυναίκες που διασχίζουν τον πάγο οδηγώντας. Υπάρχει μια ολόκληρη κουλτούρα λαθραίας μετανάστευσης εκεί πάνω και με συνεπήρε το γιατί να το κάνει κάποιος αυτό. Το ποίημα βγήκε σαν εσωτερικός μονόλογος του χαρακτήρα της Ρέυ, και πήγα εκεί και γύρισα την μικρού μήκους με τη Μελίσσα και την Μίστυ και μετά περιμέναμε να δούμε τι θα γίνει… θα πιάσει; Πήγαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης όπου είχα μια δυνατή αίσθηση ότι ο κόσμος ήθελε να μάθει περισσότερα σχετικά με το θέμα, έτσι, γύρισα σπίτι και άρχισα να σκέφτομαι την ιδέα και να συνδέω τα κομμάτια. Αποστασιοποιήθηκα από τη μικρού μήκους και ξεκίνησα να γράφω ξανά τη ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος.
(...) Μου αρέσουν οι χαρακτήρες που δεν γίνονται αμέσως συμπαθείς και που ζουν στο περιθώριο.
(...) Ήθελα να δημιουργήσω την αίσθηση ότι οι χαρακτήρες είναι στα όριά τους, τους ήθελα να το ξέρουν και να το βλέπουν, γιατί αυτός είναι ο τρόπος ζωής πολλών ανθρώπων που είναι φτωχοί. Ήθελα ο κόσμος να μπαίνει στα σπίτια τους και να ζει τις ζωές τους για να το νιώσει αυτό.

(πηγή δελτίο τύπου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, σημειώσεις για την παραγωγή)