(Το δωμάτιο του γιου μου)
του Nanni Moretti

Ο Τζιοβάνι και η γυναίκα του Πάολα, μαζί με τα δυο έφηβα παιδιά τους, την Ιρένε και τον Αντρέα, είναι μια δεμένη οικογένεια που ζει σε μια μικρή πόλη της βόρειας Ιταλίας. Ο Τζιοβάνι είναι ψυχίατρος και έχει μάθει να αντιμετωπίζει τη ζωή όπως ακριβώς τους ασθενείς του : αποστασιοποιημένος, με ψυχραιμία, πραότητα και στοχασμό. Στον ελεύθερο του χρόνο ακούει μουσική, διαβάζει και κάνει jogging στους δρόμους της πόλης, βυθισμένος στις σκέψεις του. Μια Κυριακή πρωί, δέχεται ένα επείγον τηλεφώνημα από έναν ασθενή του και δεν πηγαίνει για τρέξιμο με το γιο του όπως του είχε υποσχεθεί. Ο Αντρέα αποφασίζει να πάει για καταδύσεις με τους φίλους του, για να μην επιστρέψει ποτέ...
Γεννημένος στις 19 Αυγούστου του 1953 στο Μπονζάνο της Ιταλίας, ο Nanni Moretti από πολύ νωρίς θα αφοσιωθεί στις δυο μεγάλες του αγάπες : το σινεμά και τον αθλητισμό. Ταυτόχρονα, ασχολείται ενεργά με την πολιτική, συμμετέχοντας σε αριστερές οργανώσεις. Στα 18 του, αγοράζει την πρώτη του κάμερα super 8, με την οποία θα γυρίσει και την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του το " Io sono autarchico " το 1976. Επαγγελματικά θα καταξιωθεί 2 χρόνια αργότερα με το " Ecce bombo", ενώ, μετά από μια σειρά ταινιών, θα κερδίσει το φοίνικα σεναρίου, το 1994 στις Κάννες, με το πασίγνωστο "Αγαπημένο μου ημερολόγιο". Ανήκει στο είδος των δημιουργών που δε φοβάται να κάνει τη ζωή του τέχνη. Όλες, σχεδόν, οι ταινίες του περιέχουν στοιχεία αυτοβιογραφικά : ο καρκίνος του στο " Αγαπημένο μου ημερολόγιο ", η γέννηση του παιδιού του στον " Απρίλη ". Πανταχού παρούσες οι αναφορές στις μεγάλες του αγάπες, στον αθλητισμό και τον κινηματογράφο, ενώ είναι ίσως ο μόνος ιταλός σκηνοθέτης που, σταθερός στην παράδοση του ιταλικού νεορεαλισμού, εξακολουθεί να κάνει βαθιά πολιτικό κινηματογράφο.
Στο δωμάτιο του γιου μου κάνει σαφή στροφή από την πολιτική θεματολογία στην καθημερινότητα. " Το δωμάτιο του γιου μου " είναι μια ταινία για τον πόνο και την οργή που προκαλεί η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Καταστάσεις που στα χέρια ενός χολυγουντιανού σκηνοθέτη θα γίνονταν ένα πρώτης τάξεως μελόδραμα, στα χέρια του Μορέτι μετατρέπονται σε μια απόλυτα ρεαλιστική καταγραφή της πραγματικότητας, η οποία μερικές φορές φτάνει στα όρια του ψυχογραφήματος. Λιτή σκηνοθεσία, νατουραλιστικές ερμηνείες, με φόντο την υπέροχη φωτογραφία του Τζουζέπε Λάντσι, σε μια φιλμ που μιλά για την ίδια τη ζωή: η αγάπη και η συντροφικότητα της οικογένειας, οι αλλοπρόσαλλοι ασθενείς του Τζιοβάνι, τα σημάδια της μοίρας, ο θάνατος ενός αγαπημένου, η οργή, η ενοχή και ο πόνος, μα - πάνω απ' όλα - η ανάγκη για συμφιλίωση με τη μοίρα - ο Τζιοβάνι συμβουλεύει διαρκώς έναν από τους ασθενείς του ότι υπάρχουν πράγματα που ξεφεύγουν από τον έλεγχο μας, ενώ ο ίδιος αισθάνεται απόλυτα υπεύθυνος για το θάνατο του γιου του. Όσοι είστε φαν του Moretti θα διαπιστώσετε ότι υπάρχουν διαρκείς αναφορές σε προηγούμενες ταινίες του, ενώ το πλάνο του καθεδρικού ναού στην αρχή της ταινίας θυμίζει έντονα το Ossesione του Luchino Visconti. Ο Nanni Moretti αναδεικνύεται στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, σε ένα φιλμ που ξαφνιάζει με την απλότητα αλλά και τη δύναμή του. Τρυφερό και λυρικό, γλυκό και πικρό όπως η καθημερινότητα όλων μας, Το δωμάτιο του γιου μου δίνει πραγματικά μαθήματα κινηματογραφικής αφήγησης. Δίκαιος και ο χρυσός φοίνικας του φετινού φεστιβάλ των Καννών, αφού πρόκειται για ένα αληθινό κινηματογραφικό διαμάντι.

Μαίρη Δισερή