Αφηγήσεις ιστοριών με ευδιάκριτο το συναισθηματικό στοιχείο, πρόσωπα κάθε ηλικίας που εντυπώνονται έντονα στη μνήμη του θεατή, θέματα επίκαιρα αλλά και διαχρονικά πέρασαν από το 42ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (2019). Ένα πρόγραμμα πλούσιο και ετερόκλητο με συγκλίνουσες ωστόσο τάσεις. Ό,τι το διέκρινε ήταν κυρίως το νεανικό του ύφος και μια δυναμική αξιοπρόσεκτη ως προς τη χρήση του κινηματογραφικού μέσου στη μικρή του φόρμα. Σπουδαστικές νέων σκηνοθετών που έχουν μέλλον, Έλληνες που δημιουργούν εκτός συνόρων στο τμήμα "Greeks of the World", ξένες παραγωγές πραγματικά διαμάντια, ταινίες μικρές αλλά ανοιχτών οριζόντων. Παρέες, λογοτεχνικά και κινηματογραφικά αίθρια, φιλόξενη διάθεση. Ένα χαμηλόφωνο (με κάποιες εξαιρέσεις) φεστιβάλ αλλά με υπόγεια δύναμη.
Index, Νικόλας Κολοβός
Η καρότσα ενός φορτηγού φορτωμένου πρόσφυγες και ένα σφηνωμένο παιδικό δάχτυλο γίνονται το σκηνικό γύρω από το οποίο πλέκεται το συναισθηματικά φορτισμένο δωδεκάλεπτο μονοπλάνο του Νίκου Κολοβού. Μια οικογένεια προσφύγων έτοιμη να αποπλεύσει με λέμβο από μια απροσδιόριστη ακτή θα βρεθεί παγιδευμένη σε μία αδιέξοδη κατάσταση, που απαιτεί μια αποτρόπαια θυσία. Το δάχτυλο του μικρού αγοριού πρέπει να κοπεί προκειμένου η οικογένεια να ακολουθήσει τους υπόλοιπους στο πολυπόθητο ταξίδι προς τη Δύση. Η ταινία, αν και καταφεύγει σε ένα από τα πιο ευαίσθητα και πολυσυζητημένα οικουμενικά θέματα, αποφεύγει το μελοδραματικό αφήγημα, αφού θέτει στο επίκεντρο ένα ηθικό δίλημμα και όχι την ίδια την περιπέτεια της φυγής. Το κωμικό του σεναριακού ευρήματος αμβλύνει εξάλλου την τραγικότητα φωτίζοντας με γκροτέσκο τρόπο μια ιστορία ανθρώπινης απόγνωσης. Όταν η λύση δίνεται με τη συγκινησιακά φορτισμένη σκηνή της αποκάλυψης του παιδικού τεχνάσματος, η τραγικότητα εντείνεται, αποφορτίζεται ωστόσο από την αργή κίνηση της κάμερας που απομακρύνει το βλέμμα του θεατή προς ένα ανοιχτό τέλος. Τo Index, που ο τίτλος του μπορεί να διαβαστεί διπλά (ως δείκτης αλλά και ως ανώνυμος κατάλογος) κέρδισε το Χρυσό Διόνυσο στο 42ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.
Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς, Βασίλης Κεκάτος
Νύχτα. Σε ένα παλιό βενζινάδικο λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα δυο νεαροί συναντιούνται για πρώτη φορά. Ο πρώτος έχει σταματήσει για να βάλει βενζίνη στη μηχανή του. Ο δεύτερος που έχει ξεμείνει από λεφτά τον πλησιάζει και του ζητάει τα 22,50 ευρώ που χρειάζεται για να επιστρέψει στην Αθήνα. Μια σχέση άνιση εξαρχής, που ξεκινάει με ένα επίμονο αλλά παιγνιώδες παζάρεμα, μεταμορφώνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε ένα αγοραίο παιχνίδι με τη φωτιά ή και ένα κυνήγι του ανέφικτου. Λέξεις χαμηλόφωνες σχεδόν ψιθυριστές, κινήσεις γρήγορες, κοντινά πλάνα σε απόσταση αναπνοής, ένα στροβίλισμα με φόντο τα μακρινά φώτα που τρεμοπαίζουν. Ένα ολιγόλεπτο παιχνίδι πρόκλησης και ερωτικής επιθυμίας, που με επίκεντρο ένα ερημικό νυχτερινό τοπίο σε μια τυχαία χρονική στιγμή, κινείται μεταξύ ρεαλιστικού-φαντασιακού, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αμφίσημη κι απογειώνεται τελικά με την ανατρεπτική σκηνή του τέλους στην πιο τρυφερή queer κινηματογραφική διαδρομή με μηχανή.
Σε μία μικρογραφία του τυχαίου ο Κεκάτος χρησιμοποιεί με τόλμη αλλά και εξαιρετική ευελιξία τα λιγοστά διαθέσιμα μέσα για να μεταμορφώσει μια απλή ιστορία αναζήτησης σε ποιητικό πυροτέχνημα. Την απόσταση που χωρίζει τα σώματα, το εξαιρετικά φωτισμένο γενικό πλάνο, τα εκφραστικά βλέμματα των πρωταγωνιστών του αλλά και τη μουσική του The Boy στην υπέροχη σκηνή του τέλους.
Η ταινία που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα Μικρού Μήκους στο πρόσφατο Φεστιβάλ των Καννών απέσπασε και το βραβείο σκηνοθεσίας στο 42ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. 
Υπνοβατώντας, Μελίσσα Αναστάση
Υπνωτική περιπλάνηση σε έναν κόσμο ενδοοικογενειακής βίας μέσα από το βλέμμα ενός αγοριού, που ταλαντεύεται ανάμεσα στο φόβο και την υποταγή στην πατρική εξουσία και την επιθυμία για απελευθέρωση και συμπαράσταση στην εύθραυστη μητέρα του από την άλλη. Σε μία φάρμα απομονωμένη από τον έξω κόσμο, μέσα σε ένα αυστηρά θρησκευόμενο περιβάλλον, το αγόρι εξαναγκάζεται να περάσει από μια δύσκολη εφηβεία σε μια σκληρότερη ενηλικίωση. Η Μελίσσα Αναστάση από την Αυστραλία κινείται σε γνωστά θεματικά πεδία, υφαίνει ωστόσο με δεξιοτεχνία ένα περιβάλλον απόκοσμο, σχεδόν ονειρικό, για να αποδώσει ιστορίες καθημερινής φρίκης. Με ελάχιστους διαλόγους και αργούς ρυθμούς δημιουργεί την αδιόρατη αίσθηση μιας αιωρούμενης απειλής που εντείνεται στη σκηνή καταδίωξης.
Η ταινία βραβεύτηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας στην κατηγορία “Έλληνες του κόσμου”.
Sad girl weekend, Δημήτρης Τσακαλέας, Λήδα Βαρτζιώτη
Τρεις κολλητές φίλες περνούν μαζί ένα βροχερό Σαββατοκύριακο λίγο πριν την αναχώρηση των δύο κοριτσιών της παρέας για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Ανάμεσα τους η Έλλη, η οικοδέσποινα, που ανοίγει το εξοχικό των γονιών της για την περίσταση, είναι κι αυτή που θα μείνει πίσω. Με αβίαστη φυσικότητα αλλά και με μια βαθιά μελαγχολία βγαίνουν σταδιακά στην επιφάνεια παιδικές αναμνήσεις, προσδοκίες, όνειρα αλλά και ανταγωνισμοί. Η κάμερα στέκεται κυρίως στο πρόσωπο της Έλλης. Τη δική της θλίψη σκιαγραφεί η ταινία, τις εμμονές και τους φόβους της που πηγάζουν από τη δυσκολία να διαχειριστεί τη νέα κατάσταση. Πίσω από τον πολύχρωμο κόσμο των κοριτσιών, πίσω από τα φωσφοριζέ αυτοκόλλητα και την όψιμη αθωότητα, κάπου μεταξύ φοιτητικής ζωής και μεγάλων αποφάσεων ελλοχεύουν και τα σκοτεινά ένστικτα, που βρίσκουν αντανάκλαση σε ένα σαμιαμίδι στον τοίχο του σπιτιού- κομβική εικόνα που επανέρχεται- και στον τοπικό μύθο που το συνοδεύει. Το “Σαββατοκύριακο ενός θλιμμένου κοριτσιού”, πορτρέτο μιας κοπέλας που νιώθει ότι η ζωή την προσπερνάει αλλά και ταινία για τους δύσκολους αποχαιρετισμούς, αποπνέει τη φρεσκάδα της νιότης αλλά και μια γλυκιά ωριμότητα, τόσο στην αφήγηση όσο και στην κινηματογραφική φόρμα.
Δίκαια τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης σπουδαστικής.
Ρουζ, Κωστής Θεοδοσόπουλος
Τρία κορίτσια πρωταγωνιστούν και στην ταινία Ρουζ του Κωστή Θεοδοσόπουλου με τη Δανάη να ξεχωρίζει. Συγκάτοικοι και ενθουσιώδεις φεμινίστριες οι κοπέλες δεν μασάνε μπροστά στις προκλήσεις. Ένα περιστατικό ωστόσο σεξουαλικής παρενόχλησης σε ένα κλαμπ οδηγεί σε μια πράξη αδικαιολόγητης βίας, με συνέπεια να τις διχάσει αντί να τις ενώσει. Η ένταση που ακολουθεί φέρνει στο προσκήνιο όχι μόνο το επίμαχο θέμα της βίας-αντιβίας αλλά και αυτά της φιλίας και της υποκρισίας της ελληνικής μεσοαστικής οικογένειας. Με αμεσότητα αλλά και με προβοκατόρικη διάθεση η δεκαπεντάλεπτη ταινία του Κωστή Θεοδοσόπουλου γίνεται καθρέφτης μιας γενιάς κοριτσιών που επαναστατούν στην έμφυλη βία και ασφυκτιούν μέσα στα στενά πλαίσια μιας τοξικής συχνά κανονικότητας. Εκρηκτική η ερμηνεία της Σοφίας Κόκκαλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το Ρουζ κέρδισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και τιμητική διάκριση σεναρίου.
της Καλλιόπης Πουτούρογλου [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]
