Ηθοποιός αλλά και σταρ του κλασικού Χόλιγουντ ο Paul Newman έχει διαπρέψει: η καριέρα του περιλαμβάνει κλασικές ταινίες όπως το Cat on a Hot Tin Roof (1958), The Long Hot Summer (1958), Exodus (1960), The Hustler (1961), Butch Cassidy and the Sundance Kid (1969), The Sting (1973), The Color of Money (1986),The Hudsucker Proxy (1994), αλλά και τα κρυφά αριστουργήματα The Verdict (1982), Nobody's Fool (1994).
Σπούδασε υποκριτική στο Yale Drama School και ο πρώτος του ρόλος ήταν στο μιούζικαλ Picnic. Εκεί γνωρίστηκε με την νεαρή ηθοποιό Joanne Woodward, την οποία παντρεύτηκε μετά από έξι χρόνια: Ένα γάμος που άντεξε στο πέρασμα του χρόνου (κάτι εξαιρετικά σπάνιο για το Χόλιγουντ).
Θεωρούμενος, όχι άδικα, ως ένας ακόμα σταρ του Χόλιγουντ, ο Paul Newman αρνήθηκε έμπρακτα αυτόν τον ρόλο. Έτσι το σημαντικότερο επίτευγμα του -πέρα από τις ταινίες- είναι το γεγονός ότι, όλα τα χρόνια της καριέρας του, διατήρησε την ακεραιότητα του αλώβητη από όλες τις πιέσεις της χολιγουντιανής βιομηχανίας: προσπάθησε πάντα να εξελίξει την τέχνη του.
Και αυτό γίνεται αμέσως φανερό σ' όποιον παρακολουθήσει την καριέρα του: από ταινία σε ταινία και από ρόλο σε ρόλο ο ηθοποιός αυτός γίνεται καλύτερος. Αποποιείται τον ρόλο του σταρ και αναζητά την περιπέτεια της αληθινής υποκριτικής.
Στις γραμμές που ακολουθούν ο Paul Newman κάνει ένα μικρό απολογισμό της καριέρας του και σχολιάζει κάποιες αθέατες πτυχές της χολιγουντιανής βιομηχανίας.

ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ
Δεν αντέχω να κοιτάξω τις πρώτες μου δουλειές. Αισθάνομαι ως ηθοποιός της "Μεθόδου", που εμφανίζει σε κοινή θεά τους μηχανισμούς της υποκριτικής και οι οποίοι είναι τόσο προφανείς. Το βρίσκω επίπονο και ενοχλητικό ακόμα και να σκεφτώ, πολύ περισσότερο να δω αυτές τις ταινίες. Ήμουν τόσο σφιγμένος, βαρύς και προσεκτικός, δεν επέτρεπα τον εαυτό μου την πολυτέλεια της χαλάρωσης, να αφήσω την ερμηνεία να κυλήσει παρά να την πιέσω να βγει προς τα έξω. Ήμουν μπλοκαρισμένος και δεν επέτρεπα το εαυτό μου να βρει την βαθύτερη ουσία των ρόλων μου.
(…...) Δεν γνώριζα πολλά για την υποκριτική, μέχρι που έγινα 50 χρονών. Σε ένα  δύο περιπτώσεις κοίταξα παλιές δουλειές, για τις οποίες είχα πολύ καλές αναμνήσεις, και είδα πόσο τεχνητή ήταν η υποκριτική μου. Για τις περισσότερες ταινίες που το κοινό θυμάται, έχω την αίσθηση ότι μπορεί κάποιος να δει την δουλειά ενός ηθοποιού παρά τον χαρακτήρα, τον ρόλο. Και αυτό είναι που με ενοχλεί...

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Ο πατέρας μου ήθελε να αναλάβω την οικογενειακή επιχείρηση και όταν ασχολήθηκα με την ηθοποιία αισθάνθηκε ότι τον πρόδωσα… Νομίζω ότι πάντα θεωρούσε ότι ήμουν χωρίς έρμα (σ.τ.μ. ο πατέρας του Newman πέθανε το 1950). Ήταν απογοητευμένος μαζί μου και είχε κάθε δίκιο να είναι. Μια από τις μεγαλύτερες αγωνίες της ζωής μου υπήρξε το γεγονός ότι δεν έζησε για να με δει να πετυχαίνω ως ηθοποιός.

ΑΓΩΝΙΕΣ
Μερικοί άνθρωποί δεν μπορούν να αισθανθούν χαλαροί και άνετοι με την ζωή: εγώ είμαι ένας απ΄ αυτούς. Νομίζω ότι πάλεψα για να έρθω σε κάποιου είδους υπαρξιακό συμβιβασμό με τον εαυτό μου: για το ποιος είμαι, για το ποτέ θα  καταφέρω να γίνω αυτό που θα ήθελα να είμαι. Δούλεψα σκληρά για να μπορώ να ανοιχτώ στον εαυτό μου και στους φίλους μου.
(...…) Η ζωή είναι γεμάτη κέρδη και απώλειες: τι κερδίζουν οι άνθρωποι σε σχέση με τον εσωτερικό εαυτό τους και τι χάνουν από τους άλλους ανθρώπους σε σχέση με την απογοητεύσεις και τις προσδοκίες. Τα πράγματα δεν παίρνουν τον δρόμο που θα ήθελες στην ζωή. Οι άνθρωποι είναι αληθινά μυστήρια, γιατί δεν μπορούν να λειτουργήσουν με ορθολογικό τρόπο. Είμαστε γεμάτοι αντιφάσεις και ποτέ δεν κατανοούμε ποιοι πραγματικά είμαστε και τι ακριβώς συμβαίνει. Η ζωή παραμένει ακατανόητη σε μας.

ΕΝΑ ΕΙΔΩΛΟ
Πάντα μισούσα το γεγονός ότι με θεωρούσαν έναν ωραίο άνδρα: γιατί αυτό σήμαινε ότι κανένας δεν ασχολιόταν με την ερμηνεία μου. Σκοτώνεσαι για να δημιουργήσεις ένα χαρακτήρα και αντιλαμβάνεσαι ότι κανένας δεν ασχολείται μ' αυτό που έχεις κάνει. Ίσως έπαιρνα τα πράγματα πολύ στα σοβαρά, όμως αισθάνθηκα ότι αν ήμουν απλώς ακόμα ένα ωραίο πρόσωπο ήταν αδύνατο να πάρεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου στα σοβαρά. Έτσι θα υπήρχε πάντα μια αμφιβολία: αν αυτό που είσαι είναι μια απάτη, ένα ψέμα. Αγωνιούσα: Αν αυτή ήταν η μοίρα μου αισθανόμουν ότι δεν θα είχα το σεβασμό των άλλων -θα  ήμουν μόνο ένα ωραίο πρόσωπο, με αυτά τα γαλάζια μάτια για τα οποία όλοι μιλούσαν.
(...…) Δεν είμαι μια εικόνα. Όταν ακούω για την λατρεία των σταρ, η αντίδρασή μου είναι: "Αυτού του είδους η λατρεία έχει να κάνει με αυτό που δημιουργείται πάνω στην κινηματογραφική οθόνη". Πρόσωπα που είναι πανύψηλα, των οποίων το χιούμορ, η μυϊκή δύναμη και όλα τα χαρακτηριστικά του τα έχουν δημιουργήσει η κάμερα, οι καλοί σεναριογράφοι και οι σκηνοθέτες. Και η εικόνα του μεγάλου εραστή είναι αποτέλεσμα τού να έχεις όμορφες ηθοποιούς να δηλώνουν ότι είναι ερωτευμένες με τον σταρ. Όλα αυτά τι σχέση έχουν με μένα; Η ηθοποιία είναι μια δουλειά και ήμουν αρκετά ψυχρός και λογικός, ώστε να μην συγχέω την ταυτότητα μου με την ψευδαίσθηση των ρόλων που υποδυόμουν. Ίσως αυτή η ψευδαίσθηση να έκανε την ζωή μου πιο άνετη, αλλά ποτέ δεν επέτρεψα τον εαυτό μου να έχει αυτήν την πολυτέλεια.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Η ταινία Hud (1963) ήταν η πρώτη στην οποία είχα περισσότερη εμπιστοσύνη στις δυνατότητες μου και όπου δεν ήμουν αγχωμένος από τις απαιτήσεις της υποκριτικής. Μ' αρέσουν επίσης οι ταινίες όπως Harper (1966) και The Sting (1973), όμως αυτές δεν είχαν δύσκολες ερμηνείες. Στην ταινία The Verdict (1982) ήταν που αισθάνθηκα ότι πήγα πολύ μέσα στον χαρακτήρα που υποδυόμουν, ότι  βρισκόμουν βαθιά μέσα στον εαυτό μου. ’ρχισα να αισθάνομαι ότι ήμουν λιγότερο παγιδευμένος από την εικόνα που ο κόσμος περίμενε να δει σε μένα μου, και άφησα τον εαυτό μου να χαλαρώσει σ' αυτήν την ταινία. Αισθάνθηκα καλά. Πολύ καλά.
(…...) Nobody's Fool (1994): Αυτή η ταινία είναι μια από τις αγαπημένες μου. Ο Sully (σ.τ.μ ο ρόλος που υποδύεται ο Newman στην ταινία) είναι πολύ πιο κοντά σε μένα απ' ότι θα τολμούσα να παραδεχθώ. Θα ήμουν ευτυχισμένος αν αυτή ήταν η τελευταία μου ταινία, γιατί θα συμπύκνωνε αρκετά πράγματα για μένα. Υποδυόμουνα ένα άνδρα ο οποίος στο τέλος ερχόταν αντιμέτωπος με την αμέλεια και την ανευθυνότητα του. Ο Sully ήταν γενναίος γιατί τελικά είχε το θάρρος να ανοιχτεί σε συναισθήματα που τα αρνιόταν για καιρό. Στο τέλος αποδέχεται την δική του αίσθηση της οικογένειας.
Συχνά υποδυόμουν τύπους που έθαβαν τα συναισθήματα τους -ακριβώς γιατί έτσι αισθανόμουν στην δική μου προσωπική ζωή. Μου πήρε πολύ, παρά πολύ χρόνο, για κατορθώσω να έρθω σ' ένα σημείο όπου δεν θα αισθανόμουν σφιγμένος.

[αποσπάσματα από συνεντεύξεις που δόθηκαν για την προώθηση της ταινίας Where the Money Is]