Ο Robert Βresson είναι ο Γαλλικός κινηματογράφος, όπως ο Ντοστογιέφσκι είναι το Ρώσικο μυθιστόρημα και ο Μότσαρτ είναι η Γερμανική μουσική
Ζαν-Λυκ Γκοντάρ

Σ' έναν κινηματογράφο που πασχίζει ακόμα να βρει την έκφρασή του, το έργο του Βresson υψώνεται σαν το βέλος στην κορυφή ενός καθεδρικού ναού.
Ζιλ Ζακόμπ

Ο Βresson δεν είναι δάσκαλος αλλά υπόδειγμα.
Ερίκ Ρομέρ

Tο έργο του Robert Bresson αποτελεί μια από τις πιο ουσιαστικές και σημαντικές σελίδες της ιστορίας του κινηματογράφου: είναι η αποκάλυψη μιας διαδρομής μοναδικής, μοναχικής και υποδειγματικής σε ό,τι αφορά στο ήθος της. Tο όραμά του υπήρξε διαυγές: ένας απόλυτα λιτός και καθαρός κινηματογράφος, απαλλαγμένος από την πολυτέλεια των περίτεχνων μέσων και τα εκφραστικά δάνεια άλλων τεχνών.
Oι ταινίες του Robert Bresson χαρακτηρίζονται από την απλότητα της δομής και της σύνθεσης και η δουλειά του, βασισμένη αρκετές φορές σε γνωστά λογοτεχνικά κείμενα, εμπνέει το σεβασμό ενός κλασσικού δημιουργού.
Παράλληλα όμως το έργο του καθόρισε ήδη από την δεκαετία του '40 τα σύνορα της νεωτερικότητας στον κινηματογράφο και επαναπροσδιόρισε με ηθικούς και αισθητικούς όρους την κινηματογραφική γλώσσα.

H δουλειά του, αν και ποτισμένη από έναν θρησκευτικό προβληματισμό, μέσα από ερωτήματα μεταφυσικά, όμως ανήσυχα και θαρραλέα, αναζήτησε εξ' αρχής, με μια απλή και μοντέρνα κινηματογραφική γραφή, την υπερβατική ικανότητα και την πνευματική διάσταση του κινηματογράφου. O Robert Bresson είναι ένας από τους πατέρες του μοντέρνου κινηματογράφου, το ίδιο σημαντικός όσο και ο Όρσον Γουέλς.
H νεωτερική του αντίληψη συνίσταται στα εξής:
# O κινηματογράφος του βασίζεται στην ιδέα μιας ταυτότητας του ωραίου και του καλού, κυρίως όσον αφορά το βλέμμα που ρίχνει πάνω στα πράγματα και στην ίδια τη σκηνοθεσία, στόχος της οποίας είναι η ταύτιση μορφής και περιεχομένου.
# Διεκδίκησε και χρησιμοποίησε τον όρο "κινηματογράφος" με την κυριολεκτική του έννοια ως γραφή με εικόνες σε πλήρη αντίθεση με τον "κινηματογραφημένο θέατρο" που παραπέμπει στον όρο "σινεμά".
# Xρησιμοποίησε το κινηματογραφικό μέσο μ' ένα λιτό, ουσιαστικό και απέριττο τρόπο, εστιασμένο στο αναγκαίο και στο απαραίτητο, έτσι όπως ο ίδιος με μεγάλη ακρίβεια το έχει διατυπώσει στη ρήση "η ικανότητα να χρησιμοποιώ τα μέσα μου λιγοστεύει όσο αυξάνεται ο αριθμός τους".
# Στις ταινίες του πρωταγωνιστούν αποκλειστικά ερασιτέχνες ηθοποιοί, (διαφορετικοί σε κάθε ταινία), τους οποίους ονομάζει "μοντέλα", όπως στη ζωγραφική, που φανερώνουν "γυμνή" την αλήθεια της ψυχής τους και δεν ερμηνεύουν ή υποδύονται.
# Aποκλείει κάθε δυνατότητα ψυχολογικής ερμηνείας και ανάλυσης στα κίνητρα, τις πράξεις και την συμπεριφορά των πρωταγωνιστών: δεν εξηγεί, ούτε ψυχαναλύει αλλά φανερώνει και αποκαλύπτει τη βαθύτερη αλήθεια της ύπαρξης. Aρνείται κάθε θεατρικότητα, νατουραλισμό και εύκολο εντυπωσιασμό. Άλλωστε ο ίδιος έχει πει ότι "ο κινηματογράφος δεν είναι θέαμα αλλά μια γραφή".
# Eπεξεργάστηκε και χρησιμοποίησε με εξαιρετικό τρόπο τον ήχο σε σχέση με την εικόνα, ως βασικό στοιχείο του ρυθμού και της φόρμας της ταινίας: "κάθε φορά που μπορώ να αντικαταστήσω μια εικόνα με έναν ήχο, το κάνω", έλεγε ο ίδιος.

Ο Μιχάλης Δημόπουλος αναφέρει σ’ ένα κείμενο του για τον Robert Bresson: «Ο Bresson είναι ο πατέρας, η αρχετυπική μορφή, ιερή μορφή στην τέχνη του κινηματογράφου, αυτός που απέδειξε ότι η αφαιρετικότητα, η λιτότητα και η ελλειπτικότητα είναι πιο στέρεα και αποτελεσματικά υλικά από κάθε σκηνοθετικό ψιμύθιο και ότι το πραγματικό, στον κινηματογράφο, δεν είναι ποτέ μια δεδομένη εικόνα, αλλά ένας χώρος που αποσπασματικοποιείται και ανασυγκροτείται». Και συνεχίζει: «Ο Bresson καθόρισε τον νέο κινηματογράφο και είναι ένας από τους ξεχωριστούς πρωτεργάτες, κυρίως στο επίπεδο της Ηθικής : τον απάλλαξε από τα τρικ που επιβάλλουν τη σκηνοθετική χειραγώγηση, τον αυτονόμησε από τη νοθεία της λογοτεχνίας και του θεάτρου, τον ανύψωσε σε τέχνη της καθαρής ευθείας ματιάς πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη και περιπέτεια »

(πηγή δελτίο τύπου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)