Η ταινία του Stephen Frears, The Van, είναι μια επιστροφή στην απλότητα και στον ρεαλισμό του Snapper (Το πιτσιρίκι), μετά απο ένα σύντομο χολλυγουντιανό διάλειμμα (Mary Reilly). Έχοντας ως κύριο χαρακτηριστικό την ανομοιογένεια (τόσο θεματική όσο και αισθητική) των σκηνοθετικών του επιλογών, ο σκηνοθέτης μοιάζει ως μια διχασμένη προσωπικότητα: διατηρεί μια μάλλον ασταθή ισορροπία αναμέσα σε ταινίες που υπακούουν στους κανόνες των Στούντιο (Dangerous Liaisons, Mary Reilly) και σε πιό προσωπικές επιλογές (Sammy and Rose get laid, The Snapper).
Πίσω όμως απο αυτό το ετερόκλητο των επιλογών κρύβεται μια αντίληψη για την σκηνοθεσία , εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: Είναι η προσωπική άποψη του σκηνοθέτη ότι το γύρισμα μιάς ταινίας δεν είναι παρά ένα προσωπικό ταξίδι, στο οποίο ο σκηνοθέτης καλείται να ανακαλύψει ένα καινούριο κόσμο.
Στην συνέντευξη που ακολουθεί ο σκηνοθέτης εκθέτει, αναλυτικά, την άποψή του…
Δ.Μ.
Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ RODDY DOYLE (σεναριογράφος του The Van)
Το Snapper ήταν σαν παραμύθι, έτσι δεν είναι ; Ένα είδος ονείρου για το πως θα πρέπει να' ναι η ζωή. Θα πρέπει να' ναι ενδιαφέρουσα και αστεία και μάλλον σέξυ.
Το The Van έχει περισσότερο να κάνει με την πραγματική ζωή, [η οποία είναι] ένας πραγματικός αγώνας. Ο Roddy δεν γράφει συναισθηματικά για τους ανθρώπους. Γράφει γι' αυτούς με μεγάλη επίγνωση και γενναιοδωρία. Είναι δάσκαλος στην περιοχή όπου γυρίσαμε το φιλμ και είναι πολύ καλός στο να δίνει ζωή σ' αυτούς τους ανθρώπους -τους περισσότερους απο τους οποίους φαίνεται ότι τους είχε μαθητές ή των οποίων τα παιδιά έχει μαθητές.
Δίνει σ'αυτούς μεγάλη ζωτικότητα και εντιμότητα.
ΝΕΟΙ ΚΟΣΜΟΙ, ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Απολαμβάνω όλη την εργασία του να ανακαλύπτεις ένα καινούργιο κομμάτι του κόσμου ή μια νέα ομάδα ανθρώπων. Πηγαίνεις σ' ένα μέρος και ενδιαφέρεσαι για το πως ζούν οι ανθρώποι. Αν κάνω ένα φίλμ για ένα διαφορετικό κόσμο, απλώς αντιπροσωπεύω το κοινό που θέλει να διασκεδάσει, που θέλει να μαγευτεί. Αν ο κόσμος μου λέει κάτι μπορώ να το περάσω (στους θεατές). Αν κάνω φιλμ για κάτι για το οποίο γνωρίζω αρκετά, βρίσκω ότι κάνω πάντα λάθος υποθέσεις για το τι γνωρίζει ήδη το κοινό ή δεν γνωρίζει.
Μ' αρέσει να'μαι τουρίστας. Δεν ήξερα τους Πακιστανούς [πριν Το Ωραίο μου Πλυντήριο]. Δεν ήξερα τους Ιρλανδούς -είχα τις προκαταλήψεις που 'χουν οι Άγγλοι γι'αυτους. Ήξερα ότι ήταν αστείοι, αλλά δεν ήξερα γιατί ήταν αστείοι. Είναι επειδή κυβερνιούνται απο τους Αγγλούς εδω και 800 χρόνια. Θα πρέπει να'σαι αστείος, αν είμαστε εμείς [οι Άγγλοι] που σε κυβερνάμε.
ΟΙ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΙ
Δεν υπάρχουν δυσαρμονίες [στην συνεργασία]. Είναι σ' ένα πολύ μεγάλο μέρος δάσκαλοι. Οταν πρωτοδιαβάζεις την δουλεία τους είναι απεριόριστα εκθαμβωτική. Το σενάριο του Dangerous Liaisons ήταν τόσο καλή δουλειά. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα διαβάσω μια σκηνή και δεν θα πω " Τι εννοείς εδω...". Ο Christopher [Hampton- σεναριογράφος του φιλμ] και 'γω είμαστε εξαιρετικά συνεννοήσιμοι στην συνεργασία μας -συνήθως στα αεροπλάνα, κάνοντας τους άλλους επιβάτες τρελούς. Το να αντιμετωπίζεις το εύρος της ευφυίας και του χιούμορ του είναι απόλαυση.
Η ΘΑΤΣΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ
Aποτύχαμε οικτρά. Ή πήρε πολύ χρόνο για να 'χει αποτέλεσμα. Είχε μια απαίσια επιρροή στον καθένα. Κατέστρεψε έναν αρκετά μεγάλο αριθμό απο [κρατικά] ιδρύματα. Ηταν τόσο απαθής με τις ζωές των ανθρώπων, τόσο εγωιστική και υστερική με τα πάντα.
-Ακούγεται σαν καλό θέμα για φίλμ.
Το έκανα. Λέγεται ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ (Dangerous Liaisons).
(Αποσπάσματα απο συνέντευξη του Stephen Frears στην εφημερίδα Los Angeles Times, 29-5-97. Απόδοση Δημήτρης Μπάμπας)
