O Moretti ξεχωρίζει μέσα στον χώρο του ιταλικού κινηματογράφου.
Δεν έχει σπουδάσει στο Centro Sperimentale di Cinematografia, τη φημισμένη κινηματογραφική σχολή της Ρώμης ούτε μαθήτευσε κοντά σε κάποιο διάσημο σκηνοθέτη (όπως οι περισσότεροι Ιταλοί κινηματογραφιστές: ο Αντονιόνι κοντά στο Ροσσελίνι, ο Φελλίνι στον Ροσσελίνι και τον Λαττουάντα, ο Μπερτολούτσι στο Παζολίνι, ο Βισκόντι στον Ρενουάρ και ο Παζολίνι κοντά στο Φελλίνι και στον Σολντάντι). Ο αυτοδίδακτός Μoretti γύρισε την πρώτη του ταινία, La sconfitta (19730) όταν ήταν είκοσι ετών. Αυτή η ταινία καθώς και οι δύο επόμενες μικρού μήκους ταινίες Pate de Bourgeois (1973) και Come parli Frate (1974) γυρίστηκαν με Super 8 - και μάλιστα και η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, Io sono un autarchico (1976), γυρίστηκε κι αυτή με Super 8- και προβλήθηκαν σε κινηματογραφικές λέσχες κα φεστιβάλ νέων ερασιτεχνών.
Ιδιότυπος δημιουργός ο Moretti από τα πρώτα του κιόλας βήματα δίνει μια νέα πνοή στον ιταλικό κινηματογράφο. Ήδη από το Ecce Bombo (1978), καταφέρνει να δημιουργήσει το δικό του κινηματογραφικό κόσμο, ισότιμο μα διαφορετικό (uguale ma diverso).
Οι πειραματισμοί του με την γλώσσα για τον Moretti δεν είναι θέμα εθνικιστικό ή ακαδημαϊκό αλλά υπαρξιακό και γι' αυτό διατείνεται ότι: "όποιος μιλάει άσχημα, σκέφτεται και ζει άσχημα" και μισεί την υπεραπλουστευμένη δημιουργική γλώσσα.
Ο ήρωας του, ο Μικέλε Απιτσέλα είναι ένας ήρωας που αντανακλά τους προβληματισμούς του ίδιου του σκηνοθέτη. Είτε ως σκηνοθέτης στο Sogni d' oro (1981), είτε ως καθηγητής στο Bianca (1984), είτε ως παπάς - με διαφορετικό όνομα -στο La Messa e Finita (1985), είτε ως αριστερός βουλευτής - πολίστας στο Palombella Rossa, (1989), o Μικέλε, το alter ego του Moretti, προβληματίζεται σ' έναν κόσμο που στερείται οραμάτων και χαρακτηρίζεται από μοναξιά.
Σ' όλες του τις ταινίες ισχυρή είναι η εικόνα της οικογένειας, ενώ ενυπάρχει και η ιδέα του οικογενειακού άλμπουμ: αναμνήσεις από την παιδική ηλικία, η πολιτικοποιημένη οικογένεια, η κάμερα Super 8 καθώς και η χαρακτηριστική πολιτικοποίηση της ιταλικής κοινωνίας, το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, η άκρα αριστερά κι ο αθλητισμός.
Στην ωριμότητα δεν έχει πλέον ανάγκη από alter ego (όπως οι ήρωες των ταινιών του) και μυθοπλασίες. Επιλέγει να μιλήσει στον θεατή μ' ένα άμεσο και ευθύ τρόπο. Τέτοιες είναι οι ταινίες Caro Diario ((Αγαπημένο μου ημερολόγιο) και Aprile (Απρίλης): ταινίες ημερολόγια (όπως το δηλώνουν και οι τίτλοι τους), καταγραφές της προσωπικής και κοινωνικής κατάστασης, όπου ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης.
Είτε ελεύθερες στην μορφή καταγραφές προσωπικών σχολίων (Αγαπημένο μου ημερολόγιο, Απρίλης) είτε πιο τυπικές στην δραματική πλοκή (όπου το κωμικό διαπλέκεται με το τραγικό), οι ταινίες του κυριαρχούνται από την δυσθυμία και την έκπληξη που αισθάνεται ο κεντρικός ήρωας (ετερώνυμο του σκηνοθέτη) όταν έρχεται αντιμέτωπος με το φαινόμενο της ζωής. Η κρίση στην κοινωνία, οι διαπροσωπικές σχέσεις, η απουσία του έρωτα και της αγάπης, η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου: Θλιμμένος ή οργισμένος, αυτοσαρκαστικός ή μελαγχολικός ο Νάνι Μορέτι προσπαθεί μέσα από τις ταινίες του να συμφιλιωθεί με το χάος της αληθινής ζωής.
Πληθωρικός δημιουργός ο Nanni Moretti σκηνοθετεί, γράφει τα σενάρια και πρωταγωνιστεί σε όλα το τα έργα. Η κωμική του φλέβα δεν έχει σχέση με το εύκολο γέλιο κάποιων αμερικάνικων κωμωδιών αλλά με μια βαθύτερη εγκεφαλική αίσθηση του χιούμορ.
"Μου λένε ότι η ταινία La Stanza del Figlio είναι ένα σημείο καμπής για την καριέρα μου, γιατί ο ήρωας είναι πιο ώριμος, πιο ενήλικας " δηλώνει για την βραβευμένη στις Κάννες ταινία του. "Ίσως δεν μ' ενδιαφέρουν πλέον οι καρικατούρες". Το σχόλιο είναι η επιβεβαίωση μιας καινούριας αρχής για τον σκηνοθέτη.
Προσπαθώντας να διατηρήσει τη ανεξαρτησία του από τα κινηματογραφικά κυκλώματα έχει, εδώ και μερικά χρόνια, δημιουργήσει τη δική του εταιρεία παραγωγής, Sacher Film. Επιπλέον έχει αποκτήσει δική του κινηματογραφική αίθουσα όπου προβάλλει ανεξάρτητες παραγωγές από όλο τον κόσμο.