Ο Francois Ozon είναι ένας από τους πιο νέους και πιο ενδιαφέροντες Γάλλους σκηνοθέτες. Το Sitcom η πρώτη του μεγάλου μήκους αλλά και το παρελθόν στις μικρού μήκους ταινίες (προβλήθηκαν στο 39ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αλλά και στην ΝΕΤ) αποκάλυψαν έναν σκηνοθέτη που δεν έχει πολλά κοινά με την τρέχουσα τάση τους Γαλλικού σινεμά - κοινωνικός ρεαλισμός, προβλήματα των νέων και των διανοουμένων.
Περισσότερα κοινά φαίνεται να έχει με σκηνοθέτες όπως ο Bunuel (επίθεση στην αστική τάξη) ή Hitchcock (το σασπένς).
Κέντρο βάρους στην προβληματική του είναι το σεξ και η βία (εσωτερική ή εξωτερική). Ενώ τελικός στόχος στο έργο του φαίνεται ότι είναι η κατασκευή ενός σύμπαντος ερμητικά κλειστού και απόλυτα προσωπικού.
Στην συνέχεια αναφέρεται στο κινηματογραφικό τοπίο της Γαλλίας, σχολίαζει τις ταινίες του ενώ και αναφέρεται στην κεντρική θεματική του έργου του...

ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ
Ο κινηματογράφος στην Γαλλία αντιμετωπίζεται ως μια από τις καλές τέχνες και αν και υπάρχει η εμπορική πλευρά του θέματος, αυτή δεν τον επηρεάζει. Ο κόσμος του κινηματογράφου ξέρει ότι πρέπει να κερδίσει χρήματα από μια ταινία, αλλά αυτό δεν είναι το πρωταρχικό του ενδιαφέρον. Δεν είναι [ο κινηματογράφος] αποκλειστικά και μόνο εμπορική διασκέδαση. Και υπάρχει η πολιτική επανα-διανομής των χρημάτων του Εθνικού Κέντρου Κινηματογράφου -όταν μια εμπορική ταινία βγάζει αρκετά χρήματα, ένα μέρος απ' αυτά θα πρέπει να επανα-επενδυθούν σε νέες ταινίες. Έτσι τα πράγματα είναι απλά. Κατά κάποιον τρόπο, οι ταινίες γίνονται από τα κέρδη που βγάζουν άλλες ταινίες -μ' αυτόν τον τρόπο συνεχίζονται να γυρίζονται ταινίες.
Ο αμερικάνικος κινηματογράφος μου φαίνεται απόμακρός. Οι σκηνοθέτες φαίνεται ότι είναι υπό έλεγχο, και να έχουν χάσει την ελευθερία τους -έτσι δεν προσβλέπω σ' αυτόν ή δεν είναι μέσα στα σχέδια να δουλέψω κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ωστόσο την ίδια στιγμή, είμαι γοητευμένος με τον Clint Eastwood ή Stephen Frears που έχουν καταφέρει να κάνουν κάτι πραγματικά προσωπικό κάτω από τους περιορισμούς των μεγάλων εταιρειών.

ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ
Δεν νομίζω ότι οι ταινίες μου είναι [διανοουμενίστικες]. Ελπίζω ότι υπάρχουν σ' αυτές διαφορετικά επίπεδα ανάγνωσης. Ελπίζω ότι προκαλούν κάποια αντίδραση σε οποιοδήποτε θεατή -σε θεατή που δεν είναι καλά πληροφορημένος για τον κινηματογράφο. Και φυσικά αν κάποιος θεατής έχει μια άλλη σχέση με τον κινηματογράφο ελπίζω να έχει μια διαφορετική αντίδραση -να αναγνωρίζει τις επιρροές αμέσως. Όμως ο τρόμος, ο φόβος ή η αγωνία μπορούν να λειτουργήσουν σ' όλους.

SITCOM
Η ταινία Sitcom είναι πολύ διαφορετική από το See the Sea. Αυτό που προσπάθησα να κάνω ήταν να χρησιμοποιήσω την κεντρική ιδέα των sitcom (κωμωδίες καταστάσεων) -τα οποία δεν μ' αρέσουν- να χρησιμοποιήσω το γενικό πλαίσιο και την τεχνική, να το γεμίσω μ' όλα τα είδη κινηματογράφου που μ' αρέσουν. Όπως είναι ταινίες τρόμου, τα οικογενειακά δράματα, οι ταινίες αγωνίες και πιο πειραματικές ταινίες. Ωστόσο δεν είναι η ταινία, μια παρωδία. Ήθελα να αντιμετωπίσω σοβαρά την δεκαετία του 50 έτσι που να μπορώ να πειραματιστώ με διαφορετικού τύπου αφηγήσεις. Η ταινία Sitcom είναι αντι- Sitcom (κωμωδία καταστάσεων) : ένα είδος εφηβικής εξέγερσης ενάντια στην οικογένεια μου. Νομίζω ότι θα λειτουργήσει στους νέους και στους έφηβους, γιατί φαίνεται ότι αντιδρούν θετικά στην ταινία. Γιατί κατανοούν αυτό το πνεύμα εξέγερσης και την διάθεση καταστροφής των πάντων. Όμως επίσης γελούν μ' όλα αυτά.

SEE THE SEA (REGARDE LA MER)
Τα γυρίσματα της ταινίας See the Sea ήταν απαίσια, γιατί η ηθοποιός ήταν τρελή. Ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχε σε μια ταινία και ήθελε να αποδείξει σε μένα ότι ήταν ικανή να υποδυθεί την διαβολική. Μετά τα γυρίσματα, όταν όλοι κοιμόμασταν στο ίδιο σπίτι, υποδυόταν συνεχώς τον ρόλο της. Ήταν έτοιμη να σκοτώσει όλο το συνεργείο -έτσι τα πράγματα ήταν λίγο παράξενα. Όμως την αγαπώ, την χρησιμοποίησα πάλι στην ταινία Sitcom. Η ταινία See the Sea είναι λίγο ντοκιμαντέρ μ' αυτήν ως κεντρικό πρόσωπο, γιατί είναι και στην πραγματική της ζωή λίγο παράξενη -έχει ένα πολύ παράξενο πρόσωπο και είναι εριστική με τους ανθρώπους- είναι μια αληθινή προσωπικότητα. Την βρήκα σε μια σχολή κινηματογράφου. Είχε γυρίσει μια ταινία όπου ένας πατέρας έδειχνε πώς να κάνει η κόρη του στοματικό έρωτα. Η άλλη ταινία που είχε γυρίσει ήταν για ένα κορίτσι που δεν μπορούσε να χέσει. Μ' αρέσει η επόμενη ταινία που θα κάνω να είναι αντίθετη από την προηγούμενη. Έτσι ήθελα το Sitcom να είναι ελαφρότερη από την προηγούμενη. Από την άλλη πλευρά, αυτό που είναι κοινό και στις δύο ταινίες είναι η χειραγώγηση του κοινού -να μην δείχνεις όλα τα πράγματα να αφήνεις κάτι στην φαντασία. Συγκρίνοντας τις δύο ταινίες νομίζω ότι το Sitcom είναι πιο μαύρο. Γιατί στο Sitcom υπάρχει μια ολόκληρη οικογένεια. Στο See the Sea υπάρχει απλώς μια κακόμοιρη Αγγλίδα και το μωρό της.

ΣΕΞ ΚΑΙ ΒΙΑ
Μ' ενδιαφέρει η βία και το σεξ, γιατί υπάρχει σ' αυτά μια αληθινή πρόκληση: να θέτεις το δυνατό και δυναμικό σε αντιπαράθεση με το αδύνατο και το ασήμαντο. Μ' αρέσουν τα πράγματα που προκαλούν ηθικά ερωτήματα. Ο στόχος μου είναι να αφήνω σε μια ταινία αρκετό χώρο στο κοινό για να κατασκευάζει αυτό την δική του ταινία -να γεμίζει τα κενά της αφήγησης. Ούτως ώστε να υπάρχουν δύο ταινίες: αυτή που υπάρχει στην οθόνη και αυτή που φτιάχνει ο θεατής από μόνος του.

ΕΠΙΡΡΟΕΣ
Είμαι επηρεασμένος από τους κλασικούς σκηνοθέτες του αμερικάνικου. Αλλά επίσης και από σκηνοθέτες που ήρθαν να δουλέψουν στο Χόλιγουντ όπως ο Max Ophuls ή ο Jean Renoir. Επίσης μ' αρέσει ο Tim Burton. Γιατί κατάφερε να δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο σύμπαν μέσα στο περιοριστικό περιβάλλον των στούντιο.

(αποσπάσματα από συνεντεύξεις του σκηνοθέτη στο INDIEwire. Απόδοση Δημήτρης Μπάμπας )