(απόσπασμα από ένα σημείωμα)

Το να προγραμματίζεις για ένα φεστιβάλ είναι κάτι περισσότερο από το να «επιλέγεις μια σειρά από ταινίες». Μοιάζει την ίδια στιγμή με την επιμελή εργασία ενός μελετητή, με την ερευνητική μέθοδο ενός ντετέκτιβ και τη θαρραλέα ελπίδα ενός εξερευνητή. Για να κάνεις τη δουλειά σου σωστά, δεν αρκεί να προσθέτεις ταινίες σε μια λίστα· οφείλεις να ανακαλύπτεις και να αποκαλύπτεις, να αναγνωρίζεις τη λάμψη ενός κινηματογραφικού θησαυρού μέσα σε τόνους από «κάρβουνο». Κι όταν προγραμματίζεις ένα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, υπάρχει μια ακόμη σειρά από παράγοντες που παίζουν τον δικό τους ρόλο, με την αλήθεια και την πραγματικότητα να είναι πρώτες στη λίστα αυτή. Το ντοκιμαντέρ είναι η πιο καθαρή, η πιο ευθεία ματιά του σινεμά πάνω στον κόσμο, στην ανθρώπινη φύση, σε εμάς τους ίδιους – και γι’ αυτό κατά τη γνώμη μου και η πιο ενδιαφέρουσα.
(...) Στον πλούτο των φιλμ που προβλήθηκαν στις προηγούμενες διοργανώσεις του Φεστιβάλ υπάρχουν δεκάδες ταινίες που θα άξιζαν μια θέση σ’ αυτή τη δεκάδα. Ταινίες οι όποιες έχουν γίνει κομμάτι και της δικής μου προσωπικής ιστορίας και που δεν ήθελα να αδικήσω. Προσπαθώντας λοιπόν να καταρτίσω αυτή τη λίστα, ακολούθησα την ίδια μέθοδο που ακολουθούσα πάντα: ψάχνοντας φιλμ που θα με εξέπλητταν –ακόμη κι σ’ αυτήν την περίπτωση που τα ήξερα ήδη–, που έχουν ακόμη κάτι ουσιαστικό να πουν και επιτρέπουν πολλά επίπεδα ανάγνωσης και σε δεύτερη ή πολλαπλή θέαση. Ντοκιμαντέρ με πρωτότυπη θεματική ή απρόβλεπτη προσέγγιση, ταινίες με σωστά δομημένη κινηματογραφική γλώσσα, με αμεσότητα και αντίκτυπο.
Όχι απαραίτητα ντοκιμαντέρ που θα αλλάξουν τον κόσμο –είναι άδικο να ζητάς κάτι τέτοιο από ένα φιλμ– μα που είμαι σίγουρος πως μπορούν να αλλάξουν κάποιους από τους θεατές τους: τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή, το περιβάλλον, τους άλλους, τον εαυτό μας. Μπορεί σε κάποιους να ακούγεται λίγο, μα για μένα είναι αρκετό. Ναι, μια ταινία δεν μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο, αλλά είμαι σίγουρος ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά – μια ταινία ή έναν θεατή τη φορά.

Δημήτρης Εϊπίδης

(απόσπασμα από το κείμενο που προλογίζει τις επιλογές του στο αφιέρωμα Carte Blanche στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ)