(αποσπάσματα από ένα masterclass)
Μεγάλωσα με τις ταινίες του Ουόλτ Ντίσνεϊ, θυμάμαι μάλιστα ότι είχα δει τρεις φορές τον Πίτερ Παν, ως παιδάκι, στον κινηματογράφο Παλλάς, εδώ στη Θεσσαλονίκη, και με έψαχναν οι γονείς μου. Οφείλω, επίσης, να πω ότι είμαι τρομερά διστακτικός απέναντι στο 3D animation, το οποίο προσφέρει μεν πολλές δυνατότητες, αλλά οδηγεί πολλούς σκηνοθέτες στη ψευδαίσθηση ότι μπορούν να πετύχουν το οτιδήποτε μόνο με τη χρήση του υπολογιστή, χωρίς να εμβαθύνουν στην ουσία και τα καταστατικά στοιχεία του animation.
(...) Την εποχή που τα παιδιά μάθαιναν την αλφαβήτα, εγώ σκάρωνα καρικατούρες στα τετράδιά μου. Φυσικά, το γεγονός ότι προέρχομαι από μια οικογένεια που είχε στενούς δεσμούς με τον κινηματογράφο έπαιξε, επίσης, σημαντικό ρόλο. Τα πρώτα κινούμενα σχέδια που είδα -Μίκι Μάους στη μεγάλη οθόνη- με σημάδεψαν ανεξίτηλα και με διαμόρφωσαν ως καλλιτέχνη.
(...) Η σχέση μεταξύ των ειδικών εφέ και του animation είναι καθοριστικής σημασίας. Επί της ουσίας, πίσω από τα περισσότερα ειδικά εφέ που βλέπουμε στο σινεμά, βρίσκονται animators. Οτιδήποτε λειτουργεί με τη λογική καρέ-προς-καρέ υπάγεται στη γενική κατηγορία του κινουμένου σχεδίου.
(...) Το storyboard είναι μια μορφή οπτικοποιημένης γραφής, είναι η οπτική αποτύπωση του κινηματογραφικού σεναρίου. Κατά τη γνώμη μου, η εκ των προτέρων απόπειρα οπτικοποίησης του σεναρίου συνιστά θεμέλιο λίθο των πρώτων σταδίων μιας κινηματογραφικής παραγωγής. Δυστυχώς, στον σύγχρονο κινηματογράφο και ειδικά στη χώρα μας, η οπτικοποίηση του σεναρίου ξεκινά να παίρνει σάρκα και οστά χωρίς καμία προεργασία.
Μάλιστα, στις πιο προηγμένες κινηματογραφικές βιομηχανίες, αλλά και στον χώρο της διαφήμισης, πολλές φορές το storyboard αγγίζει την τελειότητα, σχεδόν αποκτώντας χροιά αυτόνομου έργου τέχνης.
(...) To layout είναι αυτό που διαμορφώνει τον χώρο στον οποίο θα τοποθετηθούν αργότερα οι χαρακτήρες. Πολύ συχνά, ένα μεγάλο ποσοστό του layout δεν αποτυπώνεται στην οθόνη, αλλά λειτουργεί ως βάση για το τελικό φόντο στο οποίο θα εμφανίζονται οι χαρακτήρες. Μια πρόδρομη μορφή αυτού που ονομάζουμε σήμερα layout συναντάται στην Αναγέννηση, στα πρόχειρα σκίτσα όλων των μεγάλων ζωγράφων -παρεμπιπτόντως, είμαι βέβαιος ότι αν ζούσε σήμερα ο Ντα Βίντσι θα είχε στραφεί στο animation. Για να συνειδητοποιήσετε τη σημασία των όσων σας αναφέρω για το storyboard και το layout, αναλογιστείτε πως σε κάθε ακριβή animation παραγωγή, τουλάχιστον το ένα τρίτο του προϋπολογισμού διοχετεύεται σε αυτά τα προπαρασκευαστικά στάδια.
(...) [για τη ταινία Η δύναμη δια της χαράς] Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα περιβάλλον ολοκληρωτισμού, σε μια δικτατορία, και ο κεντρικός χαρακτήρας ονόματι Αιμίλιος Κράτσνικ είναι ο μόνος που προβάλλει αντίσταση, πράττοντας συνεχώς κάτι ολότελα διαφορετικό σε σχέση με την αναμενόμενη και αγελαία συμπεριφορά. Για παράδειγμα, κυκλοφορεί με μαγιό εν μέσω παγωνιάς, ενώ φορά παλτό σε καιρό καύσωνα, ορθώνοντας συνεχώς ανάστημα στους σφετεριστές της Δημοκρατίας.
(...) Ο σκηνοθέτης οφείλει να έχει μια εξοικείωση με το σχέδιο ως έννοια και ως διαδικασία, ούτως ώστε να είναι σε θέση να αξιολογεί και να συμπληρώνει το υλικό του. Φανταστείτε, πάντως, πως σε κάθε ταινία animation απασχολούνται περίπου 20 διαφορετικές ειδικότητες σχεδιαστών, ο καθένας εκ των οποίων είναι επιφορτισμένος με ειδικά καθήκοντα. Το βασικότερο όλων είναι να μην προσπαθεί η animation ταινία να αντιγράψει τη φύση, να μην προσπαθεί να αναπαραστήσει δηλαδή κατά γράμμα τις κινήσεις και τις ενέργειες των αληθινών ηθοποιών. Όχι απλώς επειδή είναι αδύνατον να αντιγράψει κανείς τη φύση και τη ζωή, αλλά επειδή κατ' αυτόν τον τρόπο η animation ταινία θα καταλήξει να δείχνει ψεύτικη και τεχνητή, θα καταλήξει να απομακρυνθεί από το δικό της αυτόνομο σύμπαν.
(πηγή δελτίο τύπου 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)
