του Martin McDonagh
(οι δηλώσεις των συντελεστών)

Martin McDonagh, σκηνοθέτης
Αποφάσισα πως ο αγοραστής των πινακίδων ήταν μία ταραγμένη μητέρα, και από εκεί και έπειτα, όλα πήραν το δρόμο τους. Η Μίλντρεντ ήταν ένας δυνατός, αποφασισμένος και οργισμένος άνθρωπος, αλλά ταυτόχρονα, κάτι είχε σπάσει μέσα της. Αυτή ήταν η γέννηση της ιστορίας.
Η ιστορία είναι ένας πόλεμος μεταξύ δύο ανθρώπων, που ο καθένας έχει ένα κάποιο δίκιο και εκεί αρχίζει όλη η ένταση και το δράμα. Που πας όταν βρίσκεσαι σε μία κατάσταση απώλειας και οργής που είναι αδιέξοδη; Τι μπορείς να κάνεις, εποικοδομητικό ή καταστροφικό; Είναι μία ενδιαφέρουσα ιδέα να εξερευνήσεις, το τι συμβαίνει όταν ίσως δεν υπάρχει καμία ελπίδα σε μία κατάσταση, αλλά αποφασίζεις να το παλέψεις μέχρι αυτή η ελπίδα να έρθει. Νομίζω αυτός είναι ο λόγος που αυτή η ταινία μοιάζει διαφορετική από τις άλλες crime ταινίες: Υπάρχει αυτό το ερώτημα στον αέρα, ‘κι αν δεν υπάρχει λύση σε αυτό το έγκλημα;’
(...) Το ξεκίνημα είναι αρκετά λυπητερό, αλλά υπάρχει μεγάλη δόση κωμωδίας μέσα του, και ελπίζω πως είναι και αρκετά συγκινητικό. Νομίζω πως έτσι αντιλαμβάνομαι τη ζωή. Βλέπω λύπη σε κάποιους τομείς, αλλά πάντα ρέπω προς τη θετική πλευρά των πραγμάτων, με χιούμορ, όσο μαύρο κι αν είναι αυτό.  
(...) Μπορούσα να το δω στο περπάτημα και το ύφος της [ Frances McDormand]. Νομίζω πως ο Τζον Γουέιν έγινε σημείο αναφοράς, σε κάποιο βαθμό, για την Φράνσις. Αλλά βλέπω επίσης και τον Μπράντο, και τον Μοντγκόμερι Κλιφτ.

Frances McDormand, ηθοποιός
Πιάστηκα πολύ από τον Τζον Γουέιν όσον αφορά στην ιδέα του παρουσιαστικού, επειδή πραγματικά δεν είχα κάποιο γυναικείο είδωλο στο μυαλό μου. Η Μίλντρεντ ανήκει περισσότερο στην παράδοση του μυστήριου άντρα στα Σπαγκέτι Ουέστερν, αυτού που έρχεται περπατώντας στη μέση του δρόμου, τραβάει το περίστροφο του και τους διαλύει όλους –αν και είναι σημαντικό, πιστεύω, πως το μόνο όπλο που χρησιμοποιεί ποτέ η Μίλντρεντ, είναι η εξυπνάδα της.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή )