του Francis Ford Coppola
(κριτική:Σωτήρης Ζήκος)

Αυτή δεν είναι (απλώς) μια ταινία! Είναι μια παραληρηματική περφόρμανς με (επί τούτου) κιτς αισθητική και προκλητική υπερβολή στο κάθε τι, και η οποία παρασύρει στη χειμαρώδη ροή της ό,τι θυμάται, ό,τι φοβάται κι ό,τι μπορεί να ονειρευτεί... Ό,τι κι ό,τι δηλαδή.
Και, ίσως, αποδειχτεί, σε βάθος χρόνου, εφιαλτικά προφητική, προαναγγέλοντας το χάος που (θα) επικρατεί στο φαντασιακό των θεατών / καταναλωτών ταινιών και σειρών και ψηφιακών παραστάσεων παντός είδους, σαν μια κβαντική εκδοχή παρουσίας ενός πολλαπλού “εαυτού” κι εδώ κι εκεί και κάπου αλλού, σε παρόντα και απόντα παράλληλα σύμπαντα, ζώντας ο καθένας και επιζώντας (από) το δικό του μύθο και αείροο θέαμα, ακόμη και χωρίς θέμα συγκεκριμμένο, με αρχή, μέση και τέλος, αρκεί και μόνο show must go on.
Διασκεδάζοντας μέχρι θανάτου! Και όπου το άνυσμα του χρόνου της ζωής των ανθρώπων, του πραγματικού χρόνου, του χρόνου το ανεπίστρεπτο θα έχει καταργηθεί και ο καθένας θα μπορεί ανασταλτικά να πει: «Χρόνε σταμάτα».
Σε μια νέα εποχή όπου το κάθε γνωστό τελετουργικό θα μπορεί να υπάρχει και να επιζεί “νικηφόρο” του οποιοδήποτε περιεχομένου του: σε λαμπρές πρεμιέρες ταινιών -χωρίς ταινίες, σε εγκαίνια εκθέσεων -χωρίς εκθέσεις, σε επίσημες ανακοινώσεις νέων κατασκευαστικών έργων -χωρίς έργα, σε προγραμματικές δηλώσεις κάποιων νέων πολιτικών σχεδίων, από αιρετούς -χωρίς κανένα πολιτικό πρόγραμμα και λόγο... Χωρίς, γενικώς!