της Agnès Varda

Η αίθουσα ενός θεάτρου γεμάτη με θεατές. Στη σκηνή τοποθετημένη μια καρέκλα σκηνοθέτη. Και σ’ αυτήν κάθεται η ομιλήτρια: η Agnès Varda. Ένας χείμαρρος λόγου που σχολιάζει τις εικόνες μιας δημιουργικής ζωής: Απολογισμός και αναμνήσεις, ανέκδοτα και παραλειπόμενα. Εικόνες και αποσπάσματα από ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, από φωτογραφίες, αλλά και από installations, βίντεο-εγκαταστάσεις στις οποίες η σκηνοθέτις δραστηριοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Η αναλογική περίοδο του φιλμ από το 1954 έως το 2000 και η ψηφιακή από το 2000 μέχρι το τέλος της διαδρομής.
«Θέλω να φιλμάρω ό,τι είναι κοντά μου»: ο θείος Yanco στην Αμερική, ο  χρόνος και ο συλλογικός φόβος του καρκίνου, ο φεμινισμός, οι Μαύροι Πάνθηρες, μια γειτονία του Παρισιού, οι ακρογιαλιές,  ένας τόπος έμπνευσης, οι ιμπρεσιονιστές,  τα χρώματα και το καλοκαίρι, η ciné-écriture (η σινε-γραφή), ο Jacques Demy, οι χίπις, οι φωτογραφίες της Κίνας, το φιλμ ως ένα φυσικό υλικό, τα γκράφιτι…
Η δομή της ταινίας αποτελείται από την σκηνοθέτιδα μπροστά στο κοινό να σχολιάζει όχι μα γραμμικό τρόπο, τα έργα μιας ζωής: μια συναρπαστική αφήγηση, το απόσταγμα μιας ζωής, ένα μάθημα κινηματογράφου. Μια αυτοπροσωπογραφια. Μια  παιγνιώδη διάθεση αναδύεται, το χιούμορ και η αντισυμβατική σκέψη κυριαρχεί και χρωματίζει το λόγο και τις εικόνες.
 «Έμπνευση. Δημιουργία. Διαμοιρασμός»: αυτό είναι το μότο της Agnès Varda.  Αυτό επανέρχεται διαρκώς στο λόγο της. Είναι  η διαρκής, χωρίς παύση δημιουργία που στιγματίζει το βίο της.  Μόνη  παύση, το τέλος βίου.
Οι πλαζ της Agnès. Μια αμμοθύελλα. «Εξαφανίζομαι στη θολούρα. Σας αφήνω». Ο τελευταίος αποχαιρετισμός της Agnès στους θεατές της…

Δημήτρης Μπάμπας