(Υπνοθεραπεία)
του Ernst De Geer
(κριτική: Δημήτρης Μπάμπας)
Μια νεαρή γυναίκα κοιτάζει κατά πρόσωπο το κινηματογραφικό φακό. Αφηγείται ένα τραυματικό επεισόδιο της εφηβικής της ζωής: Είναι μια νεαρή επιχειρηματίας που προετοιμάζεται για ένα pitching forum startup επιχειρήσεων. Λίγο αργότερα στο μπάνιο και στο σπίτι βιώνει της απολαύσεις μιας συζυγική ζωής μαζί με τον σύντροφο και συνεταίρο της...
Κεντρικοί χαρακτήρες της ταινίας είναι ένα νεαρό ζευγάρι, ο André (στο ρόλο ο Herbert Nordrum, γνώριμος από την ταινία The Worst Person in the World) και η Vera. Έχουν αναπτύξει μια ιατρική εφαρμογή για κινητά και αναζητούν χρηματοδότες. Είναι το σύμπαν των startup επιχειρήσεων που αποτελεί το πλαίσιο που αναπτύσσεται η δραματική πλοκή - το οποίο σκηνοθέτης προσεγγίζει με εμφανή σατυρική διάθεση.
Σαν ζευγάρι, ο André και η Vera ζουν τις συγκινήσεις, τις εντάσεις, τις προσμονές και .... τις τελματώσεις και μελαγχολίες της κοινής συζυγικής ζωής. Είναι η νεαρή γυναίκα που ταλαντεύεται, που μοιάζει να μετεωρίζεται. Με αφορμή την επίσκεψη της Vera -στο ρόλο η εξαιρετική Asta Kamma August- σε μια υπνοθεραπεύτρια για να κόψει το κάπνισμα, η αφήγηση πυροδοτείται: η ηρωίδα μοιάζει να απελευθερώνεται από τους καταναγκασμούς και καθωσπρεπισμούς τόσο του κόσμου των επιχειρήσεων, όσο και της κοινής συζυγικής ζωής. Ξαφνικά, η Vera ανακαλύπτει προς εξερεύνηση ένα σύμπαν αβεβαιοτήτων.
Απέναντι στον ορθολογισμό του άνδρα, που συχνά σχεδιάζεται λόγω της αδεξιότητας του με αποχρώσεις κωμικές, η γυναίκα παραθέτει έναν πηγαίο αυθορμητισμό. Και είναι ακριβώς αυτός ο παρορμητισμός της, στον οποίο μπορούμε να αναγνωρίσουμε ίχνη μιας παιδικότητας, που συνεισφέρει με κωμικά επεισόδια την αφήγηση.
Ωστόσο, η αντίθεση ανάμεσα στον επαγγελματισμό, το άκαμπτο του άνδρα και τη ψυχρότητα που εκπέμπει και την παιδικότητα, τον παρορμητισμό και τη θέρμη της παρουσίας της γυναίκας, πέρα από το να προκαλεί το κωμικό, είναι η βάση πάνω στην οποία οικοδομείται το δραματικό της ταινίας. Εδώ έχουμε μια διάσταση στην κοινή ζωή του ζεύγους...
Αποδιοργανώνοντας την κοινή ζωή και τις επαγγελματικές στοχεύσεις, ανατρέποντας τις ισχύουσες ισορροπίες, η ηρωίδα βρίσκεται σε μια διαδικασία αυτογνωσίας και επαφής με το βαθύτερο είναι της. Αλλά και σε μια διαδικασία ανακάλυψης της σχέσης της και του ρόλου της μέσα σ' αυτήν.
Με αναφορές στην ταινία του Lars von Trier, Idioterne (1998), ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης κορυφώνει τη δράση επανενώνοντας το ζεύγος, με μια σκηνή αναρχικού χιούμορ -τόσο οικεία για τους γνώστες της προαναφερθείσας ταινίας του Lars von Trier ή των ευρωπαϊκών ταινιών του σουρεαλιστή Luis Buñuel.
