του Δήμου Αβδελιώδη
(Το σκεπτικό της βράβευσης της ταινίας από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου)

Γιατί η ταινία του Δήμου Αβδελιώδη αποτέλεσε ευτυχές κι απροσδόκητο υπόδειγμα ενός σφόδρα επιθυμητού αλλά και μόνιμα ζητούμενου του ελληνικού κινηματογράφου, ο οποίος πάρά τη σπάταλη και πληθωρική πολυθεματολογία του, παραμελεί (αν όχι και αγνοεί) την ανάδειξη εκείνων των χαμηλών χαρακτηριστικών του εθνικού μας προσώπου, μέσα, εντούτοις, στα οποία συνεχίζουν να ζουν πολύτιμες παρακαταθήκες ήθους αθωότητας και συμπεριφορών.
Ο άσημος, καθημερινός βίος των ταπεινών ξώμαχων της ελληνικής υπαίθρου εμβαπτισμένος στο πλούσιο, ποιητικό βλέμμα του Αβδελιώδη-του οποίου είναι εύκολο να δει κανείς την καταγωγή π.χ. στον Παπαδιαμάντη και την αιγαιοπελαγίτικη «τρέλα» του Ελύτη-επαναφέρει στη συνείδηση (αλλά και στη γνώση μας) αξίες διαμετρικά αντίθετες από τα διεθνή εκφυλιστικά πρότυπα της βίας και της νοσηρότητας.
Η ιδιοφυής αντίστιξη της μουσικής, του τοπίου, των ανθρώπων και των εποχών συνταιριάστηκαν σε ένα κινηματογραφικό αμάλγαμα που είχε πολύ καιρό να αξιωθεί η ελληνική Έβδομη Τέχνη.

(Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2000)