του Αλέξη Αλεξίου

Ο Ιάσονας γνωρίζει την Πηνελόπη στο σπίτι του, σ’ ένα δείπνο με κοινούς φίλους: όλα ξεκινούν εδώ. Βγαίνουν, γνωρίζονται και κάποια στιγμή η Πηνελόπη μετακομίζει σπίτι του. Μαζί της μπορεί να μοιραστεί τα πάντα. Ακόμα και εκείνο το παιδικό παιχνίδι να καθοδηγεί τα όνειρά του.
Μέχρι που ένα πρωινό ο Ιάσονας ξυπνά και η Πηνελόπη έχει εξαφανιστεί. Δεν ξέρει ούτε που βρίσκεται, ούτε γιατί έφυγε. Δεν μπορεί να θυμηθεί τι μεσολάβησε. Φταίνε οι χρόνιοι πονοκέφαλοι ή ένα μυστικό που έρχεται από το παρελθόν και τον απομακρύνει από την πραγματικότητα; Ο Ιάσονας αποφασίζει να κερδίσει πίσω τη μνήμη και τη ζωή του. Αλλά κάτι τον εμποδίζει διαρκώς. Είναι το παιδικό παιχνίδι που «επιστρέφει»; Απειλείται από μια μορφή ψυχικής διαταραχής; Ή μήπως από ένα ανεξήγητο φυσικό φαινόμενο, μια χρονική δίνη που τον τραβάει όλο και πιο βαθιά μέσα της;
Η Ιστορία 52 δεν είναι μια συνηθισμένη ιστορία, έχει όμως σαν ήρωά της έναν καθημερινό άνθρωπο που καλείται να αλλάξει τις συνήθειές του, προσκαλώντας τους θεατές να αναθεωρήσουν κι αυτοί τις δικές τους. Συνδυάζοντας στοιχεία από το σινεμά του φανταστικού, το ψυχολογικό θρίλερ, ακόμα και την επιστημονική φαντασία, ο Αλέξης Αλεξίου δημιουργεί ένα αυτόνομο κινηματογραφικό υβρίδιο.
Ο κριτικός Thomas Rothschild στο site της FIPRESCI (Παγκόσμια Ομοσπονδία Κριτικών Κινηματογράφου) σχολιάζει πάνω στην «Ιστορία 52»: «…Σε ένα πρώτο επίπεδο κανείς μπορεί να κατανοήσει την ταινία σαν το ρεαλιστικό ψυχολογικό πορτρέτο ενός ανθρώπου που χάνει το μυαλό του. Αλλά σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η ταινία είναι ένας στοχασμός πάνω στην ίδια την ουσία της τέχνης: Δεν υπάρχει “αληθινή ιστορία” πίσω από την ιστορία που αφηγείται. Επαφίεται στο δημιουργό να αλλάζει την εξέλιξη ανά πάσα στιγμή. Κάθε πιθανή ερμηνεία είναι ορθή όπως και όλες οι άλλες, και κάθε απάντηση που ο θεατής επιζητά να δώσει είναι εξ’ ίσου καλή…»
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Αλέξης Αλεξίου δηλώνει στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ και στον Στράτο Κερσανίδη : «Νομίζω ότι η ταινία είναι κατά κάποιο τρόπο ένα υβρίδιο διαφορετικών κινηματογραφικών ειδών. Ο πυρήνας της είναι όμως μια ερωτική ιστορία. Ένας άνδρας γνωρίζει μια γυναίκα, την ερωτεύεται και μετά όλα εξελίσσονται λάθος. Εκείνη μια μέρα τον εγκαταλείπει και μαζί της, κατά κάποιο τρόπο, χάνεται ο πραγματικός κόσμος, ή τουλάχιστον αυτό που μέχρι τότε εκείνος πίστευε ότι είναι αληθινό. Η ιστορία μοιάζει να εκτρέπεται στο χώρο του παραλόγου ή του φανταστικού. Ή μπορεί απλά ο πρωταγωνιστής, και μαζί του ο θεατής, να ανακαλύπτουν αλλεπάλληλες εκδοχές μιας πραγματικότητας που κάθε φορά μεταλλάσσεται μέσα από την προσπάθεια του ήρωα να εκλογικεύσει, να ακυρώσει, να διαγράψει ή να αποδεχθεί την απώλεια αυτή».
Και συνεχίζει: «Ένα από τα σημεία εκκίνησης είναι ίσως το La Jette του Chris Marker, πιθανότατα η τελειότερη ταινία επιστημονικής φαντασίας και σίγουρα μια από τις ομορφότερες ερωτικές ιστορίες που ειπώθηκαν ποτέ. Εκεί ενυπάρχει η ιδέα ενός άνδρα που αναζητά την γυναίκα που αγαπά σε μια και μοναδική προσωπική του ανάμνηση, σε ένα μοναδικό χωροχρονικό σημείο, στο οποίο εκείνος δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί, και γι’ αυτό, εκεί ακριβώς, είναι αναγκασμένος διαρκώς να επιστρέφει. Κατά κάποιο τρόπο ο Ιάσονας, ο ήρωας της Ιστορίας 52, μοιάζει με τον ήρωα του Marker. Επιστρέφει συνεχώς στο μοναδικό χωροχρονικό σημείο το οποίο και αναγνωρίζει ως πραγματικό, ως το μόνο αληθινό. Επιστρέφει διαρκώς στη γυναίκα αυτή γιατί είναι το ύστατο σημείο αναφοράς της ύπαρξής του. Εκείνη αποτελεί τον μοναδικό του στόχο, το μοναδικό λόγο για να αλλάξει, να διορθώσει τα λάθη, να νικήσει τον φόβο, την ανασφάλεια, τις εμμονές, όλα όσα τον εγκλωβίζουν μέσα στο σκοτεινό και μοναχικό σύμπαν του μυαλού του».

(πηγή δελτίο τύπου)