(To the Wolf)
των Χριστίνα Κουτσοσπύρου, Aran Hughes

Ένα χωριό στην ορεινή Ελλάδα. Άγριος τόπος, πρόσωπα χωρίς τα καλύμματα του αστικού τοπίου. Κτηνοτρόφοι. Τα πρόβατα, οι λύκοι. Ομιλίες και προφορές σχεδόν ακατανόητες. Ήχοι τραχείς, ξεροί. Εικόνες σκοτεινές, γεμάτες σκιές, μισοφωτισμένες. Τα ασήκωτα βάρη της επιβίωσης -προφανή λόγω των δύσκολων συνθηκών ζωής-, χαράσσουν τα πρόσωπα, σημαδεύουν τις ψυχές. Και στους κλειστούς χώρους, οι -τηλεοπτικές- αντανακλάσεις της οικονομικής κρίσης: προσωπικές μυθολογίες και πραγματικότητες. Αφηγήσεις για μια δύσκολη καθημερινότητα. Σχεδόν άναρθρες, κραυγές απελπισίας.  Και το τέλος αναπάντεχο, απρόοπτο: οι πυροβολισμοί, οι ανακλάσεις των λάμψεων τους, κρότοι ξεροί, κοφτοί.
Η σκηνοθεσία στέκεται αμφίθυμη και μετέωρη, ανάμεσα σε πραγματικότητα και μυθοπλασία. Η ταινία θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι ένα εθνογραφικό στην υφή του ντοκιμαντέρ, μια καταγραφή της ζωής στις εσχατιές του ελληνικής επικράτειας. Ωστόσο είναι το τέλος που αλλάζει το είδος σ’ αυτήν την ταινία: από ντοκιμαντέρ γίνεται ξαφνικά, και με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, μια ταινία μυθοπλασίας. Ό,τι τελικά βλέπουμε είναι ένα σκιαγράφημα για το πώς ο τόπος επιβάλλεται πάνω στα πρόσωπα, πως η οικονομική κρίση (και η μυθολογία της) εισβάλλει και διαλύει τις ζωές και τις υπάρξεις, αλλά και πως η απόγνωση και η απελπισία, η αγανάκταση και η οργή αποκτούν μορφή και υπόσταση…

Δημήτρης Μπάμπας