του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου

Ακολουθώντας τις διαδρομές ενός μανάβη και της οικογένειας του, ο σκηνοθέτης σκιτσάρει τη ζωή στα δυσπρόσιτα χωριά της ορεινής Πίνδου, εστιάζοντας στους ηλικιωμένους κατοίκους των.
Ο Νίκος Αναστασίου και η οικογένεια του, κάθε βδομάδα, χειμώνα –καλοκαίρι, κάνουν την ίδια διαδρομή μήκους 75 χιλιομέτρων: τροφοδοτούν τους ελάχιστους εναπομείναντες ηλικιωμένους κατοίκους των χωριών της Πίνδου με λαχανικά, φρούτα και ότι άλλο χρειάζονται. Ο σκηνοθέτης, καταγόμενος και ο ίδιος από την περιοχή και άρα εξοικειωμένος με τόπους και πρόσωπα, καταγράφει τη διαδρομή του και στις τέσσερις εποχές του χρόνου, και στέκεται στις συναντήσεις του με τους κατοίκους. Δημιουργεί έτσι μια σειρά από εικόνες -σκίτσα των κατοίκων και της δύσκολης ζωής τους: το περιβάλλον –επιβλητικό, άγριο και γοητευτικό, ανεξαρτήτως εποχής-, οι φυσιογνωμίες των ηλικιωμένων, οι ανεπιτήδευτες παρουσίες τους, ο χρόνος που αφήνει βαθιά τα σημάδια του, ο βηματισμός αργός και δύσκολος, οι φιλικές σχέσεις, η μοναξιά, οι φωτεινές στιγμές του καλοκαιριού, η απομόνωση του χειμώνα, οι δυσκολίες της επικοινωνίας.
Ο θεατής, σιγά -σιγά και καθώς οι εποχές περνούν, δημιουργεί μια σχέση οικειότητας μ' αυτά τα ηλικιωμένα πρόσωπα. Ό, τι τελικά σχηματίζεται από τις εικόνες του ντοκιμαντέρ είναι ένα πορτραίτο μιας εκδοχής της τρίτης ηλικίας: οι δυσκολίες του βίου, μέσα σ' ένα τόπο όπου ο αστικός πολιτισμός είναι σχεδόν απών.

Δημήτρης Μπάμπας