(Βολιβία)
του Adrián Caetano

O Freddy είναι λαθρομετανάστης από την Βολιβία. Έχει έρθει στο Μπουένος Άιρες για να βρει εργασία και ένα μέρος για να μένει. Στην πατρίδα του άφησε τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα: την γυναίκα και τρεις κόρες του. Ελπίζει ότι γρήγορα να μπορέσει να τους φέρει κοντά του.
Όμως η πόλη που ζει δεν είναι φιλόξενος τόπος. Δεν υπάρχει χώρος για όνειρα στο Μπουένος Άιρες. Ο Freddy δουλεύει σ' ένα μπαρ σαν μάγειρας, και ξοδεύει όλα τα λεφτά του στο ξενοδοχείο και για να επικοινωνήσει με την οικογένεια του. Τα μόνα πρόσωπα που συναστρέφεται είναι το αφεντικό του και οι θαμώνες του μπαρ: ένας υπαίθριος πωλητής από την επαρχία, ο οποίος έχει στιγματιστεί ως ομοφυλόφιλος, ένας οδηγός ταξί που αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Και η Rosa, ένα κορίτσι από την Παραγουάη, που εργάζεται ως σερβιτόρα.
Περιθωριακοί, εξόριστοι στην ίδια τους την πατρίδα, πρόσωπα στις παρυφές του αστικού χώρου, που αναζητούν μια στέγη για να στεγάσουν τα όνειρα και τις ελπίδες τους, οι θαμώνες του μπαρ δεν διαφέρουν και πολύ από τον Freddy: είναι συντρίμμια και ναυάγια της ζωής στην πόλη. Η σκηνοθεσία καταγράφει με λεπτομέρειες την καθημερινότητα της ζωής στο μπαρ. Κοιτάζει με κατανόηση τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων, εξερευνά τους όρους και τις συνθήκες της ύπαρξης τους, εστιάζει στις μικρές τραγωδίες της ζωής τους.
Στέκεται όμως στο πρόσωπο του Freddy: μετανάστης και ανέστιος αντιμετωπίζεται από τον περίγυρό του με αδιαφορία, προκατάληψη, περιφρόνηση και απροκάλυπτο ρατσισμό -είναι ο Ξένος που διεκδικεί μια θέση στον παράδεισο (;) . Επισκέπτης ενός φανταστικού Ελντοράντο, ο Freddy βρίσκεται, χωρίς να το συνειδητοποιήσει, αντιμέτωπος με τις σκληρές και ανελέητες όψεις του αστικού χώρου. Εδώ η πόλη είναι ο τόπος μιας εσωτερική εξορίας, ο χώρος μιας ανοικτής φυλακής. Μόνο μέσο απόδρασης είναι τα όνειρα, μόνο μέσο επιβίωσης είναι η ελπίδα και θέρμες διαπροσωπικές σχέσεις.
Δεύτερη ταινία του Adrián Caetano μετά το Πίτσες, Μπύρα και Τσιγαράκια (Pizza, Birra, Faso). Προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών, 2001 στο τμήμα Semaine de la Critique.
Δ.Μ.

Οι δηλώσεις του Adrián Caetano

Η ταινία Βολιβία γυρίστηκε μ' ένα τρόπο τελείως ανεξάρτητο, μ' ένα ελάχιστο προϋπολογισμό. Αυτό σήμαινε ότι αρκετά γυρίσματα έγιναν κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, όταν τα μηχανήματα ήταν ελεύθερα. Τα πιο δύσκολα στάδια στην προετοιμασία της ταινίας ήταν η επιλογή των ηθοποιών.
(…) Οι χαρακτήρες της ταινίας ερμηνεύονται κατά το μεγαλύτερο μέρος από ερασιτέχνες ηθοποιούς. Οι περισσότεροι απ' αυτούς προέρχονται από τον περίγυρό μας. Έχω ήδη εργαστεί με ερασιτέχνες ηθοποιούς στην προηγούμενη μου ταινία Πίτσα, Μπίρα και Τσιγαράκια αλλά και σε μικρού μήκους ταινίες που έχω σκηνοθετήσει- γιατί αυτό που μ' ενδιαφέρει κυρίως δεν είναι η επαγγελματική εμπειρία, αλλά να πέσω σ' ένα καλό άνθρωπο.
(…) Τον Freddy, τον πρωταγωνιστή, τον συνάντησα σ' ένα πολιτιστικό κέντρο της Βολιβίας στο Μπουένος Άιρες. Εργάζεται ως νοσοκόμος σ' ένα νοσοκομείο του Μπουένος Άιρες. Όσο για την Rosa, εργαζόταν σ' ένα σπίτι και την γνώρισα μέσω ενός κοινού μας φίλου.
(…) Ειλικρινά δεν γνωρίζω πως με τοποθετούν σε σχέση με την κινηματογραφική χώρας μου και γενικότερα της Λατινικής Αμερικής. Εκτιμώ το έργο του Leonardo Favio. Μ' αρέσουν οι ταινίες των Torre-Nilsson, Demare, Daniel Tinayre, Del Carril (σ.τ.μ. Αργεντινοί σκηνοθέτες της προηγούμενης γενιάς)

(αποσπάσματα από συνέντευξη που δόθηκε κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Καννών)