(Δύσκολοι καιροί)
των Mariano De Rosa, Rodrigo Moreno, Salvador Roselli, Nicolás Saad

Τέσσερις φαινομενικά αυτόνομες ιστορίες συγκροτούν την ταινία. Διαδραματίζονται στο περιθώριο των εθνικών εκλογών, στο Μπουένος Άιρες. Στην πρώτη, κεντρικός χαρακτήρας είναι ένας νεαρός από την επαρχία, που μόλις έχει φθάσει στην πόλη. Προσπαθεί να επιβιώσει στην μεγαλούπολη και γρήγορα αναγκάζεται να ακολουθήσει δρόμους κάθε άλλο παρά νόμιμους. Στη δεύτερη ιστορία είναι μια ομάδα εργατών από την Παραγουάη που βρίσκονται στο κέντρο. Η αφήγηση εστιάζει στους δεσμούς αλληλεγγύης, στο αίσθημα της κοινότητας, στην καθημερινότητα τους. Σημείο καμπής αποτελεί η συνάντηση τους με μία γυναίκα, την οποία ένας από τους εργάτες θα αναγνωρίσει ως την Παρθένο Μαρία: το γεγονός αυτό θα διαταράξει τις ισορροπίες της ομάδας. Η επόμενη περιγράφει τις προσπάθειες ενός εφήβου να συνδεθεί συναισθηματικά μ' ένα κορίτσι. Εμπόδιο στις προσπάθειες του στέκεται το γεγονός της κοινωνικής απόστασης και της ταξικής διαφοράς: η κοπέλα ανήκει στην ανώτερη κοινωνική τάξη. Η τελευταία ιστορία έχει ως ήρωα έναν ηχολήπτη, ο οποίος γνωρίζει μία γοητευτική γυναίκα και υποτάσσεται στην σαγήνη της…
Δεύτερη παραγωγή, μετά το Moebius (1996), για την κινηματογραφική σχολή Universidad del Cine, η ταινία έχει ως βασικούς συντελεστές τελειόφοιτους σπουδαστές. Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον τους σε γεγονότα παράλληλα των εθνικών εκλογών, οι δημιουργοί επιχειρούν να υπερβούν την προφάνεια της πολιτικής. Εστιάζουν έτσι το ενδιαφέρον τους στις βαθύτερες αλλαγές που συμβαίνουν στο εσωτερικό της κοινωνίας, καθώς αυτή βρίσκεται αντιμέτωπη με την αλλαγή της χιλιετίας. Κοινωνική σήψη, ρατσισμός, πολιτική διαφθορά, ταξικές διαφορές, κυνισμός και καιροσκοπισμός είναι το κοινό έδαφος στο οποίο διεξάγονται οι εκλογές. Και στο κέντρο υπάρχει πάντα σε κάθε ιστορία το αδύναμο να καθορίσει την τύχη του άτομο.
Το βλέμμα των δημιουργών, καθώς παρατηρούν την κοινωνία της Αργεντινής είναι αποκαλυπτικό: εναλλάσσοντας το ύφος από θρίλερ σε παραμύθι, αναδεικνύουν τις σκοτεινές και αθέατες όψεις μίας κοινωνίας αναπτυσσόμενης, τις αντιφάσεις της, τις εσωτερικές συγκρούσεις.
Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Τορίνο, 1998.
Δ.Μ.

Οι δηλώσεις του Salvador Roselli

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Είχε γίνει ένας διαγωνισμός στο Universidad del Cine, όπου θα έπρεπε να υποβληθούν σενάρια για ταινίες μικρού μήκους. Οι τέσσερις νικητές θα έκαναν όλοι μαζί μια ταινία μεγάλου μήκους. Η κριτική επιτροπή ήταν όλοι οι συμμετέχοντες στον διαγωνισμό.
Όταν μείναμε οι τέσσερις πρώτοι, συνεργαστήκαμε και αναρωτηθήκαμε τι κοινό θα μπορούσε να έχουν οι τέσσερις ιστορίες που γράψαμε, χωρίς όμως να χάνεται η ιδιαίτερη ταυτότητα της κάθε μιας. Αυτό που είχαν κοινό ήταν ότι και οι τέσσερις είχαν μόνο πρωταγωνιστή, ο οποίος ήταν απομονωμένος, μέσα στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της κάθε ιστορίας.
Η σκηνοθεσία της ταινίας έγινε, ξεχωριστά για το δικό του μέρος, από τον καθένα μας. Ήταν καλό που και οι τέσσερις μας είχαμε τις ίδιες πολιτικές απόψεις, και ίσως όχι την ίδια κινηματογραφική αισθητική.

Η ΤΑΙΝΙΑ
Η ταινία Mala época μιλά για το άτομο, το οποίο δεν ελέγχει τα πράγματα. Ο πολιτικός υποψήφιος (ένας τυπικός περονιστής πολιτικός) που υπάρχει, κυρίως στο τελευταίο επεισόδιο, διαπερνά και όλη την υπόλοιπη ταινία.
Αυτό που μας ενδιέφερε είναι να υπάρχουν μεταξύ των τεσσάρων ιστοριών "υπόγειες" σχέσεις, οι οποίες να μην είναι προφανείς και εμφανείς.
Το άτομο, που πρωταγωνιστεί στην κάθε ιστορία, δεν αντιλαμβάνεται ποιος είναι ο εχθρός. Ωστόσο ο ηχολήπτης στην τελευταία ιστορία, κατά κάποιον τρόπο, είναι ο μόνος που τον αντιλαμβάνεται.
Όλα τα επεισόδια είναι μελαγχολικά και θλιβερά, με την εξαίρεση του πρώτου. Η ταινία δεν κολακεύει τον θεατή.

ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ
Θεωρώ ο ρεαλιστικός τόνος της ταινίας είναι μία απάντηση στο κλίμα της εποχής που έγινε η ταινία (σ.τ.μ το 1994). Πιστεύω ότι υπάρχει μια απουσία αντανάκλασης (της πραγματικότητας) στις πρόσφατες ταινίες. Το σινεμά της Αργεντινής δεν έχει θεμέλια, δεν υπάρχει καλό σινεμά στην Αργεντινή, για όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 80: οι ταινίες αυτής της περιόδου δεν είναι ρεαλιστικές, είναι ταινίες της στιγμής. Είναι περιστασιακές ταινίες. Είναι ταινίες από τις οποίες απουσιάζει το χιούμορ.
Θέλαμε να κάνουμε μία ταινία η οποία, χωρίς να είναι κωμωδία, να έχει χιούμορ. Τελευταία άρχισαν να εμφανίζονται καλές ταινίες από την Αργεντινή, όμως είναι αναγκαίο να δούμε τι θα γίνει στο μέλλον. Πιστεύω ότι είμαστε ακόμα στα σπάργανα. Αυτές οι νέες ταινίες απαντάνε στο αίτημα για ρεαλισμό στο κινηματογράφο.

ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ
Πάντα μου άρεσε να βλέπω, κατά κάποιο τρόπο, την πραγματικότητα. Μ' αρέσουν επίσης σκηνοθέτες όπως ο Tavernier και ο Altman.

(δηλώσεις στο www.otrocampo.com )