του Samuel Maoz
(σχόλιο: Μαρία Γαβαλά)

Για όσους δεν είναι στη Θεσσαλονίκη: στο Cinobo, «Foxtrot», 2017, του Ισραηλινού σκηνοθέτη Samuel Maoz, στην ενότητα  «Ισραήλ-Παλαιστίνη» της πλατφόρμας, μεταξύ άλλων, πολύ σημαντικών, βραβευμένων, ταινιών και Παλαιστινίων δημιουργών.
Αναφερόμαστε στο «Foxtrot», ειδικά, διότι είναι μια ταινία που ως γνώμονα έχει το «τρίπολο»: 1. Γεωπολιτική αστάθεια και ανθρώπινος φόβος (οι ήρωες ζουν και στέκονται σε έδαφος, που γέρνει σαν κοντέινερ τοποθετημένο στην έρημο ή στο άστυ, μέσα σε μια τεράστια λακκούβα με λασπωμένο νερό, όπως και σε σπίτια με ροκανισμένα από τον φόβο θεμέλια). 2. Πένθος/Οδύνη (πώς στέκεται ο άνθρωπος απέναντι στην πραγματικότητα του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου, το οποίο σκοτώθηκε εν ώρα στρατιωτικού καθήκοντος). 3. Καταλογισμός ευθύνης και το βάσανο της Ενοχής, γενικότερα.
    Ως επίλογος, μια έκπληξη, η οποία μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως. Ποιος από μηχανής θεός μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη, μέσα σε έναν κόσμο καταστροφής, χάους και απόλυτης παραφροσύνης;  Ένα εντελώς αμέτοχο στο κακό, ένα αθώο ζώο, ένα Θηλαστικό της Ερήμου, το μοναδικό ζωντανό πλάσμα που διαθέτει την αντοχή να βγει νικητής μέσα από την κόλαση. Μια καμήλα, το βιβλικό σύμβολο του Διαβόλου, σύμφωνα με τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ένα ζώο που κουβαλά στην καμπούρα του τον Αντίχριστο ή, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, το ζώο που συνδέεται με τους Τρεις Μάγους, που ξεκίνησαν από μακριά και πήγαν να προσκυνήσουν τον νεογέννητο Χριστό. Όταν ο στοχασμός κι η ποίηση της Τέχνης, εδώ του κινηματογράφου, υψώνουν ανάστημα μπροστά στη Μισαλλοδοξία – γενικώς, και πάνω απ’ όλα.

(πρώτη δημοσίευση στο Facebook)