του Javier Vazquez
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Στην Αργεντινή ξέρουμε τι μνήμες ξυπνά ο Ντιέγκο. Εγώ ήθελα να δείξω το παγκόσμιο φαινόμενο Μαραντόνα και τα συναισθήματα που προκαλεί στις πόλεις που έζησε.
(…) Το φαινόμενο είναι υπερβολικά μεγάλο για να το καλύψει μία μόνο ταινία κι εγώ πιστεύω ότι θα εξακολουθούν να γυρίζονται, όπως ακριβώς κάθε χρόνο βγαίνει ένα καινούριο φιλμ για τον Τσε. Ο Ντιέγκο είναι τόσο πολύπλευρος που, κάθε διαφορετική οπτική έχει να παρουσιάσει κάποια άλλη πλευρά του.
(…) Υπάρχει μόνο ένας Μαραντόνας. Η αφίσα της ταινίας (μια ποδοσφαιρική ομάδα με έντεκα Μαραντόνες) δείχνει διαφορετικές φάσεις. Σήμερα είναι πολύ πιο νέος απ’ ότι όταν ήταν χοντρός ή είχε τα ξανθά μαλλιά. Όπως λέει κι ο Δον Ντιέγκο, η ζωή του Μαραντόνα είναι απίστευτη. Για μένα είναι απλά ένα πράγμα απίστευτο. Παρόλο που έχει κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους ανθρώπους μια ενέργεια κι ένα μαγνητισμό, σα να είναι άγγελος.

(…) Δεν ξέρω αν μπορούμε να μιλάμε για επιείκεια (στον τρόπο που αντιμετωπίζεται ο Μαραντόνα). Σε αυτή την περίπτωση, υπήρχε μια πολύ ιδιαίτερη τρυφερότητα κι αγάπη. Σίγουρα αφαιρέσαμε την υπερβολική δραματικότητα από συγκεκριμένα επεισόδια της ζωής του αλλά δεν παρουσιάζουμε κιόλας μια εικόνα απλώς κολακευτική. Στόχος μας ήταν να αποτυπώσουμε την παγκόσμια αγάπη που τροφοδοτεί το φαινόμενο Μαραντόνα
(…) Στις προβολές ανακαλύψαμε ότι η ταινία αρέσει περισσότερο στις γυναίκες γιατί μιλάει για τον άνθρωπο: είναι μια ταινία γυναικεία στις προθέσεις της, φτιαγμένη για να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε ένα φαινόμενο.

(…) Όλοι θέλουμε κάτι από τον Μαραντόνα- ακόμη κι εμείς που κάναμε την ταινία. Μέχρι κι ο Τσάρλι Γκαρσία το λέει στο ντοκιμαντέρ: «Όλοι ενοχλούμε τον Ντιέγκο». Και θέλει να του εκφράσει ευγνωμοσύνη για όλα αυτά τα χρόνια. Είναι δύσκολο να μπει κανείς στη θέση του, να νιώσεις τι συμβαίνει όταν σε τραβολογάνε συνέχεια.

(…) Όταν ωστόσο, τον συνάντησα στην Κούβα, ένιωσα ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Αυτός είχε τότε τα προβλήματα με τον εθισμό, ήταν και χοντρός. Στη συνέχεια πάχυνε κι άλλο, δεν ήταν καλά, κλεινόταν στον εαυτό του και μετά αναγεννήθηκε. Παρόλο που δεν είναι αυτό το θέμα της ταινίας προσπαθήσαμε να το ακολουθήσουμε όλο αυτό. Το ντοκιμαντέρ θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε τέλος. Έπρεπε να δοκιμάσουμε με διάφορα μοντάζ.

(…) Ο Ντιέγκο πάντως, δε σταματά να με εκπλήσσει. Εξακολουθεί να είναι ένας μαγνήτης: για καλλιτέχνες, πολιτικούς, κινηματογραφιστές. Τώρα γυρίζονται κι άλλες ταινίες (από τον Κουστουρίτσα και τον Μάρκο Ρίσι).


(δηλώσεις του σκηνοθέτη στις εφημερίδες Clarin και Veintitres)