Την αρχή έκανε η Catharine Breillat με το Romance (1999). Έχοντας προθέσεις καθ' όλα ευγενείς -η απεικόνιση της γυναικείας σεξουαλικότητας- η σκηνοθέτις εξώθησε τους ηθοποιούς (μεταξύ των οποίων και ο γνωστός πορνοστάρ Rocco Siffredi) να αναζητήσουν τον απόλυτο ρεαλισμό στις στιγμές οικειότητας.
Κατά ένα ανάλογο τρόπο και ο Patrice Chereau στη βραβευμένη στο Βερολίνο Σαρκική Εξάρτηση (Intimite)(2001) αναζητά τον απόλυτο ρεαλισμό: "Οι [ερωτικές] σκηνές ήταν πλήρως καταγεγραμμένες στο σενάριο -και το ζήτημα ήταν να μην σταματάμε την στιγμή που οι ταινίες συνήθως σταματούν -προτείνοντας μια έλλειψη (στην αφήγηση). Αν σταματούσαμε θα ήταν άλλη μια συνηθισμένη σκηνή σεξ".
Βέβαια κάποιος μπορεί να παρατηρήσει ότι όλα αυτά δεν είναι και τόσο νέα: Μπορούμε να τα βρούμε σε πλήρη άνθιση σε κάθε ταινία πορνό. Ωστόσο το ότι συναντάμε όλο και συχνότερα τέτοιες εικόνες σε "κανονικές" ταινίες δεν είναι παρά άλλη μια απόδειξη ότι τα σύνορα ανάμεσα στα κινηματογραφικά είδη έχουν πλήρως καταργηθεί: γκέτο εικόνων δεν υπάρχουν πλέον.
[Data: Sight & Sound /July 2001]
Δ.Μ.