του Θόδωρου Σούμα

Αν και κριτικός κινηματογράφου, σε αντίθεση με πλήθος συναδέλφων, δεν ασχολούμαι με τα Όσκαρ κάθε χρονιάς πάνω από μισή ώρα, αφού απονεμηθούν. Και πριν βγουν δεν ασχολούμαι καθόλου με τα προγνωστικά, έπαψα να παίζω ΠΡΟΠΟ (Στοίχημα) στη γενέτειρά μου Ν.Φιλαδέλφεια από τότε που ήμουν 16 χρονών, ήταν αρκετό...
Τα αποτελέσματα των βραβεύσεων είναι η συνισταμένη πολλών δυνάμεων, των ισχυρών εταιρειών παραγωγής, της πλατφόρμας streaming Netflix, της θεαματικότητας, της εμπορικότητας και του πόσο προσιτές, προσεγγίσιμες είναι από τον μέσο θεατή οι ταινίες, του χαρακτήρα δηλ. το ποιού των ταινιών, της γλώσσα τους (αγγλική ή άλλη), της ιδεολογικοπολιτικής τους άποψης, του πόσο προσαρμόζονται στις ιδέες της πολιτικής ορθότητας, στις ιδέες της "συμπερίληψης" διαφόρων μειονοτήτων, στη woke κουλτούρα της "ακύρωσης" (τα 4 τελευταία που αναφέρω είναι πολιτικές ιδεολογικές δυνάμεις, δηλ. ιδέες/δυνάμεις), κτλ. Οπότε μην ψάχνετε να βγάλετε άκρη με μόνα κριτήρια τα καλλιτεχνικά, την αισθητική, τη σκηνοθεσία, την ποιότητα, το νόημα και τις σημασίες των ταινιών... Για να σας δώσω να καταλάβετε, η μεγάλη σφαγή ποιοτικών φιλμ γίνεται στις nominations, στις υποψηφιότητες, σ'αυτή τη διαδικασία αδικούνται πολλές ποιοτικές, ανεξάρτητες, καλλιτεχνικές ταινίες και έτσι βέβαια κερδίζουν... μηδέν βραβεία αφού δεν μπήκαν καν στον συναγωνισμό (σίγουρα αυτό είναι δυνατό να γίνει και γίνεται σε όλες τις χώρες, βραβεύσεις & τέχνες, οπότε μπορείτε να... παρηγορηθείτε!...) Από τα φετεινά διαγωνιζόμενα φιλμ θεωρώ πως αδικήθηκε το Tar, με μία εκπληκτική, πνευματική, αέρινη και πειστικότατη Κέιτ Μπλάνσετ! Και εις άλλα με υγείαν!