(σχόλιο: Σωτήρης Ζήκος)

Λέω, αμέσως μετά το χειοκρότημα στο φινάλε: «η καλύτερη θεατρική παράσταση που έχω δει!» Εντάξει, ίσως μιλάει ο ενθουσιασμός της στιγμής. Αλλά σίγουρα μια από τις καλύτερες που έχω δει. Αυτό είναι θέατρο! Και μάλιστα σύγχρονο θέατρο.
Παράσταση που βασίζεται σε μια κινηματογραφική ταινία, τη γνωστή “Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν” του 1978 του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, όχι στο σενάριο της διασκευασμένο σε θεατρική δομή, αλλά στην κινηματογραφική της αναπαράσταση και το επισημαίνει με πολλαπλές αναφορές και αμφίδρομες “αντανακλάσεις”.
Μοντάροντας live θαρρείς τα πλάνα της ταινίας επί της σκηνής, καθώς περνάει νοερά -δια της δραματουργικής “μίμησης”- από ένα φτωχικό δωμάτιο σε έναν εξωτερικό χώρο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στη Γερμανία, στο εσωτερικό ενός τρένου, ενός αυτοκινήτου, στο επισκεπτήριο μιας φυλακής, στα γραφεία μιας εταιρίας, στην τραπεζαρία ενός πολυτελούς ρεστωράν... ενώ τα χρόνια περνούν και τα πράγματα αλλάζουν καθοριστικά στο μεταπολεμικό τοπίο!  
Κι αυτό με πέντε ηθοποιούς, που εκτός από τη γυναίκα που παίζει μόνο την Μαρία Μπράουν, οι υπόλοιποι τέσσερεις άντρες παίζουν πολλούς άλλους ρόλους, βασικούς και έκτακτους, με μια μικρή αλλαγή στην εμφάνιση τους. Με την Ελβετίδα ηθοποιό Ursina Lardi (αναζητείστε την σε ταινίες) να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, τόσο θεατρικής ερμηνείας (φωνητικά και σωματικά) όσο και κινηματογραφικής ερμηνείας -για όποιον μπορούσε να κάνει focus στις υπόκωφες μεταλλάξεις του χαρακτήρα στα διάφορα στάδια της ζωής της Μαρίας Μπράουν.
Πάνε χρόνια από τότε που έχω δει τελευταία την ταινία του Φασμπίντερ και μου είχε μείνει ότι επρόκειτο για την ιστορία μιας “δαρβινικής” επιβίωσης ενός δυναμικού γυναικείου χαρακτήρα στην εμπόλεμη και τη μεταπολεμική Γερμανία, τον οποίο ενσάρκωσε με ένα φανταιζίστικο στιλ η Χάνα Σιγκούλα που μάλλον επισκίασε τη δυναμική του θέματος αυτής της ιστορίας. Σε αυτήν την παράσταση, που ανα-παρίστανε την ταινία αλλά και την “ερμήνευε” με μέσα θεατρικά, είδα καθαρά ότι η ιστορία της Μαρίας Μπράουν ήταν /είναι η ιστορία πολλών ανθρώπων εκείνης της μεταβατικής περιόδου.
Τέλικα, σκέφτομαι, ίσως γι' αυτό ενθουσιάστηκα τόσο με αυτήν την παράσταση: γιατί ενώθηκαν σε αυτήν αριστοτεχνικά και στη σημασιοδότησή τους πολλαπλασιαστικά, οι δύο τέχνες που με παθιάζουν χρόνια: ο κινηματογράφος και το θέατρο!

«Ο Γάμος της Μαρίας Μπράουν» στην ΕΜΣ
σε σκηνοθεσία του Thomas Ostermeier
58α Δημήτρια σε συνεργασία με το ΚΘΒΕ (2023)