(10 πρόσωπα -10 ταινίες)

Aleksandr Sokurov
Γεννήθηκε το 1951. Ρώσος σκηνοθέτης. Βοηθός του Αντρέι Ταρκόφσκι. Το 1994 συνοδεύει μια ομάδα Ρώσων στρατιωτών στα σύνορα Τατζικιστάν Αφγανιστάν. Ένα ντοκιμαντέρ, διάρκειας 5 ωρών είναι το αποτέλεσμα. Spiritual Voices, ο τίτλος και ο υπότιτλος Ημερολόγια ενός πολέμου. Επικεντρώνεται λιγότερο στους απόηχους ενός τραυματικού πολέμου και στα συμβάντα της μεταπολεμικής περιόδου. Εστιάζει στα πρόσωπα των νεαρών στρατιωτών και στον χώρο: το τοπίο, οι βράχοι, τα σύννεφα στον ουρανό. Καταγράφει την απουσία του εχθρού: δηλαδή των Αφγανών μουτζαχεντίν, νικητών στον πόλεμο με την τότε ενιαία Σοβιετική Ένωση. Ο Sokurov, σύμφωνα με τις κριτικές, μεταμορφώνει την πραγματικότητα των συνόρων σε μια μεταφυσική εμπειρία και διαποτίζει τις εικόνες με μια αίσθηση θανάτου.
Το 2002 γυρίζει την ταινία Ρώσικη Κιβωτός και περιπλανίεται στο μουσείο Ερμιτάζ της Πετρούπολης. Η υπόθεση: " Αόρατος σ' όλους γύρω του, ένας σύγχρονος ρώσος σκηνοθέτης βρίσκεται με μαγικό τρόπο στο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης, γύρω στα 1700. Εκεί γνωρίζεται μ' έναν κυνικό γάλλο διπλωμάτη, και μαζί οι δύο άνδρες ξεκινούν ένα ταξίδι μέσα στην ταραγμένη ιστορία της Ρωσίας, φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας. Καθώς περιδιαβαίνουν τους εξαίσιους διαδρόμους και τα υπέροχα σαλόνια του παλατιού, ο μαρκήσιος κι ο σκηνοθέτης γίνονται μάρτυρες εντυπωσιακών σκηνών της τσαρικής αυτοκρατορίας, ενώ παράλληλα αρχίζουν μια παθιασμένη αλλά και πνευματώδη συζήτηση..."
"Αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι σ' ένα όνειρο": η τελική εμπειρία του σκηνοθέτη.

Elia Suleiman
"Αν ζούσε ο πατέρας μου θα ήταν περήφανος γι' αυτή τη ταινία. Συμμετείχε στην αντίσταση το 1948 και είχε πέσει σε κώμα εξαιτίας των βασανιστηρίων από τους Ισραηλινούς στρατιώτες": οι αέναοι κύκλοι της ιστορίας στην δήλωση του Elia Suleiman για την ταινία του Divine Intervention.
"Ένα χρονικό έρωτα και πόνου", είναι ο χαρακτηρισμός του για την ταινία. Ένα ερωτευμένο ζευγάρι -το άνδρα τον υποδύεται ο ίδιος- προσπαθεί απεγνωσμένα να συναντηθεί εν μέσω στρατιωτικών μπλόκων και αποκλεισμών. Βραβευμένη στις Κάννες με το ειδικό βραβείο της επιτροπής και από την FIPRESCI για το "ευαίσθητο, διασκεδαστικό, ευρηματικό όραμα μίας περίπλοκης και επίκαιρης κατάστασης και των τραγικών συνεπειών που απορρέουν απ' αυτήν".
Πολλές σκηνές γυρίστηκαν στη Γαλλία, λόγω του πολέμου στην Παλαιστίνη. Αρκετοί Ισραηλινοί συμμετέχουν, υποδυόμενοι τους εαυτούς τους: δηλαδή τους στρατιώτες που ελέγχουν στα σημεία ελέγχου τούς Παλαιστίνιους. Στις ακροάσεις για την επιλογή αυτών των ηθοποιών θα βρεθεί σε μία παράδοξη κατάσταση: "Εκμεταλλεύθηκα την θέση εξουσίας και άλλαξα ρόλο -από σιωπηλός ακροατής έγινα αγενής ανακριτής".
Ο Elia Suleiman (Ναζαρέτ, 1960) έζησε και δίδαξε στη Νέα Υόρκη. Βραβεύτηκε στην Βενετία το 1996 για το Chronicle of a Disappearance. Μετακόμισε στην Ιερουσαλήμ για να υλοποιήσει μία πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής επιτροπής για την δημιουργία ενός τμήματος κινηματογραφικών σπουδών στο πανεπιστήμιο Bir Zeit.

Apichatpohg Weerasethakul
Γεννήθηκε στην Ταϊλάνδη το 1970. Βραβεύτηκε στις Κάννες στο τμήμα Un Certain Regard. Επηρεασμένος από το σινεμά του Jean Luc Godard. Σπούδασε αρχιτεκτονική στην Ταϊλάνδη και κινηματογράφο στις ΗΠΑ. Εκεί ανακάλυψε το σινεμά του Κασσαβέτη και του Andy Warhol. Ερασιτέχνες ηθοποιοί και αυτοσχεδιασμοί στους διάλογους είναι μία συνήθης σκηνοθετική του πρακτική. Υπεύθυνος για το Φεστιβάλ της Bangkok.
"Ένας αστυνομικός συνέλαβε μία ομάδα γυναικών. Αργότερα έμαθα ότι ήταν παράνομες μετανάστριες από την Βιρμανία", εξηγεί ποία ήταν η αφετηρία για την ταινία Blissfully yours. "Στην ταινία δεν ήθελα να επικεντρωθώ στις δυσκολίες των μεταναστών, αλλά στην ευτυχία τους. Ήθελα να δείξω την ευχαρίστηση της ζωής". Απεικόνιση ενός ανέλπιδου(;) έρωτα, αφού περιγράφει την ερωτική ιστορία ανάμεσα σ' ένα Ταϊλανδό και μία μετανάστη από την Βιρμανία, η ταινία αναμειγνύει στοιχεία της πραγματικότητας μ' αυτά μίας αλληγορίας.

Carlos Reygadas
Γεννήθηκε το 1971. Σπούδασε διεθνές δίκαιο στο Μεξικό και το Λονδίνο. Με την πρώτη του ταινία Japon συμμετείχε στα φεστιβάλ του Ρότερνταμ και των Καννών, κλέβοντας τις εντυπώσεις. Η αφήγηση παρακολουθεί την διαδρομή ενός άνδρα που ξεκινά από την πόλη για να καταλήξει στην έρημο αποφασισμένος να αυτοκτονήσει. Κεντρικό στοιχείο της ταινίας το τοπίο της Μεξικάνικης υπαίθρου. Χρησιμοποιεί το φορμά του super-cinemascope: κινηματογραφεί με κάμερα 16mm προσαρμόζοντας σ' αυτήν αναμορφικούς φακούς και στην συνέχεια μεταφέρει το αποτέλεσμα στα 35mm."Η ταινία είναι σχεδιασμένη για να εκμεταλλευθεί τις δυνατότητες του φορμά", δηλώνει. "Οι ορίζοντες γραμμές στο κάδρο μπορούν να αποδώσουν πολύ καλά την αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης. Η διαδικασία που χρησιμοποιήσαμε είναι πολύ σπάνια και την έχει εφεύρει ένας φίλος μου". Υπάρχουν 310 πλάνα στην ταινία, ένας αριθμός που αποκαλύπτει τον αργό ρυθμό της, ενώ ακούγεται μουσική των Bach, Shostakovich και Arvo Part.

Zeki Demirkubuz
Θεωρείται ως ένας από τους πιο ελπιδοφόρους σκηνοθέτες της Τουρκίας. Γεννήθηκε στην Ισπάρτα της Τουρκίας το 1964. Αποφοίτησε από το τμήμα επικοινωνιών του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1986, ως βοηθός του Ζεκί Οκτέν. Οι ταινίες του Αθωότητα και Τρίτη σελίδα συμμετείχαν σε προηγούμενα φεστιβάλ.
Στις ταινίες του στο κέντρο βρίσκουμε ανδρικά πρόσωπα αντιμέτωπα με καταστάσεις που δεν μπορούν να ελέγξουν: ένα πικρό σχόλιο αναμφίβολα για την κοινωνική κατάσταση στην Τουρκία. Στην Αθωότητα, μία ιστορία τυπικά μελοδραματική, ο ήρωας βιώνει τον αποκλεισμό, την εγκατάλειψη, το προσωπικό (αλλά και κοινωνικό) αδιέξοδο, και τέλος στην αδυναμία προσαρμογής στο χωρίς ηθική σημερινό κοινωνικό τοπίο. Ενώ στην Τρίτη Σελίδα ο κεντρικός χαρακτήρας είναι σε απόγνωση και φαίνεται ότι κυριαρχείται από δυνάμεις αόρατες, που τον οδηγούν στην απελπισία. Δέσμιος του κοινωνικού περιβάλλοντος που ζει, ο ήρωας δεν μπορεί να ελέγξει την ζωή του: η μόνη απόδραση που είναι δυνατή είναι η αποχώρηση του από τα εγκόσμια.
Η Μοίρα είναι το πρώτο μέρος μίας τριλογίας με τίτλο "Ιστορίες για το σκοτάδι".

Jia Zhang-Ke
Γεννημένος το 1970 σε μία απομακρυσμένη επαρχία της Κίνας, ο Jia Zhang-Ke είναι ένας από τους πιο ελπιδοφόρους κινέζους σκηνοθέτες. Σεναριογράφος, ζωγράφος, συγγραφέας μυθιστορημάτων, με σπουδές στη κινηματογραφική θεωρία ανήκει σε μία νέα γενιά σκηνοθετών που αναδύθηκε την δεκαετία του 90. Υπήρξε μεταξύ άλλων ιδρυτής της πρώτης ανεξάρτητης ομάδας παραγωγής, ενώ με την πρώτη του ταινία Pickpocket κέρδισε την προσοχή, καθώς βραβεύθηκε στο Βερολίνο, Βανκούβερ, Ρίμινι, Σαν Φρανσίσκο.
Η δεύτερη του ταινία -με τίτλο Πλατφόρμα παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ 2001- περιέγραφε την μετάβαση από τον σοσιαλισμό στον καπιταλισμό, μέσα από τις ιστορίες μίας ομάδας νέων.
Η νέα του με τον τίτλο Unknown Pleasures προβλήθηκε στις Κάννες (2002). Σ' αυτή επιλέγει να ασχοληθεί με την σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας του: Αντιφατικές εικόνες μίας χώρας που αλλάζει με δραματικά γρήγορους ρυθμούς, νεανικά πρόσωπα που συνθλίβονται από τον "άγριο" εκσυγχρονισμό βρίσκονται στον κέντρο του ενδιαφέροντος για τον Jia Zhang- Ke.

Nan. T. Achnas
Γεννήθηκε στην Ινδονησία και σπούδασε κινηματογράφο στην Τζακάρτα και στην Αγγλία. Σκηνοθέτησε ντοκιμαντέρ και μικρού μήκους ταινίες για πάνω από 10 χρόνια. Whispering Sands, είναι ο τίτλος της πρώτης της μεγάλου μήκους ταινίας με υπόθεση. "Η σκηνοθεσία μίας ταινίας με υπόθεση είναι παρόμοια μ' αυτή ενός ντοκιμαντέρ, μίας μικρού μήκους ταινίας ή μίας διαφημιστικής ταινίας. Απλώς διαρκεί περισσότερο χρόνο και πιο πολλοί άνθρωποι είναι αναμεμιγμένοι. Στη πρώτη ταινία όλες οι εμμονές, οι ανασφάλειες, όλοι οι φόβοι εμφανίζονται κατά την διάρκεια της σκηνοθεσίας".
Επικεντρώνεται στην σχέση μητέρας -κόρης- και στο γοητευτικό "εξωτικό" τοπίο της Ινδονησίας. Η ταινία χαρακτηρίζεται από μία ευαισθησία και λεπτότητα, καθώς περιγράφει την σχέση της νεαρής ηρωίδας με την αυστηρή της μητέρας. Στον ρόλο της μητέρας η εθνική σταρ της Ινδονησίας Christine Hakim (μέλος της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών 2002). "Η Christine έχει μία μεγάλη γενναιόδωρη καρδιά. Είναι μία πολύ γενναιόδωρη ηθοποιός".

Chang Tso- Chi
Γεννήθηκε στην Ταϊβάν το 1961. Σπούδασε ηλεκτρονικός και συνέχισε με σπουδές στον κινηματογράφο και το θέατρο. Βοηθός του πιο σημαντικού Ταϊβανέζου σκηνοθέτη του Hou Hsiao- Hsien (Millennium Mambo). Σκηνοθέτησε ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ. Αντιμετώπισε πολλά προβλήματα με τους παραγωγούς, και εξ' ανάγκης οδηγήθηκε στην ίδρυση δική του εταιρείας παραγωγής.
Η ταινία Best of Times (Φεστιβάλ Βενετίας 2002) είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του. Αφηγείται την ιστορία δύο νεαρών φίλων που ζουν στα προάστια της Taipei. Το περιβάλλον στο οποίο ζουν βρίσκεται στο περιθώριο της κοινωνίας και οι δύο ήρωες γρήγορα θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον σκοτεινό κόσμο της νύχτας.
Αναγνωρίζει τις επιρροές που έχει δεχτεί από το έργο του Hou Hsiao- Hsien. Ενώ δεν παραλείπει να επισημάνει και άλλους σημαντικούς σκηνοθέτες: "Ο Kurosawa είναι σίγουρα ένα σημείο αναφοράς. Ενώ πολύ πριν σπουδάσω είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τις ταινίες του Michelangelo Antonioni, οι οποίες με άφησαν κυριολεκτικά άφωνο".

Zhu Wen
Γεννήθηκε στην Κίνα του 1967. Σπούδασε Μηχανικός Ενέργειας. Από το 1994 εργάζεται ως συγγραφέας. Υπήρξε σεναριογράφος της βραβευμένης στην Βενετία ταινίας Δεκαεφτά Χρόνια (Νέοι Ορίζοντες, 1999). Η πρώτη του ταινία Seafood προβλήθηκε σε Βενετία και Βερολίνο. Κεντρικό πρόσωπο είναι μία νεαρή πόρνη που εγκαταλείπει το Πεκίνο για μία παραθαλάσσια πόλη αποφασισμένη να αυτοκτονήσει. Σ' αυτή την πόλη -θέρετρο των αξιωματούχων του κόμματος- θα συναντήσει ένα διεφθαρμένο αστυνομικό…
"Η ταινία κοιτάζει καταπρόσωπο την πραγματικότητα της σύγχρονης Κίνας", δηλώνει ο σκηνοθέτης. Ένα ποίημά του προηγείται της ταινίας: "Όπως η θάλασσα κοιτάζει τα κύματα της/ Όπως ο ουρανός κοιτάζει κάτω τα σύννεφα να φεύγουν/ Κοιτάζω την ανάσα μου/ κοιτάζω μέσα από την ανάσα μου για να σε δω/ κρύα, πιο κρύα/ Κοιτάζω την σιωπή/ κοιτάζω μέσα από την σιωπή μου για να σε δω/ μακριά, πιο μακριά".

Lee Chang- Dong
Γεννήθηκε στην Νότια Κορέα το 1954. Είναι θεατρικός σκηνοθέτης αλλά και ηθοποιός. Επίσης έγραψε μυθιστορήματα. Η πρώτη του ταινία Πράσινο Ψάρι συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό, 1997. Αφηγείται την ιστορία ενός νέου, ο οποίος αναζητά και βρίσκει την οικογενειακή θαλπωρή στους κόλπους μίας συμμορίας γκάνγκστερ.
Η δεύτερη Peppermint Candy (1999) κέρδισε το ειδικό βραβείο στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στις Κάννες. Μέσα από διαδοχικά φλας-μπακ παρουσιάζει πως η καταπιεστική και αυταρχική εξουσία αφαιρεί την ανθρώπινη υπόσταση από το κεντρικό πρόσωπο μετατρέποντας τον σε τέρας. "Η πολιτική δεν αφήνει ανεπηρέαστη την προσωπική ζωή", δηλώνει. "Αντιμετώπισα την ταινία ως μία ευκαιρία για τους νέους του σήμερα να ταυτιστούν με τους νέους του παρελθόντος και ίσως να κερδίσουν λίγη την σοφία τους".
Στη νέα ταινία του με τίτλο Όαση -βραβεύτηκε στην Βενετία, 2002- στο κέντρο βρίσκεται η παράδοξη ερωτική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ' ένα βιαστή και μία κοπέλα που πάσχει από εγκεφαλική παράλυση.