Νέοι Ορίζοντες- Τα πρόσωπα
Οδηγός επιβίωσης (μέρος 2ο)

Shinya Tsukamoto (Ιαπωνία, 1960). Ξεκίνησε σε ηλικία 14 χρόνων, σκηνοθετώντας ταινίες 8mm. Εργάστηκε ως ηθοποιός σε πολλές γιαπωνέζικες ταινίες. Το Tetsuo (ασπρόμαυρη στα 16mm) προκάλεσε την διεθνή προσοχή, ενώ η συνέχεια του Tetsuo II (προβλήθηκε στους Νέους Ορίζοντες, 1992) τού έδωσε τον χαρακτηρισμό του cult σκηνοθέτη. Βραβεύτηκε στην Βενετία (2002) για την ταινία A Snake of June. Κεντρικό πρόσωπο σ' αυτή μια γυναίκα, που υποκύπτοντας στις απαιτήσεις ενός εκβιαστή, αναγκάζεται να περπατά έχοντας μέσα της ένα δονητή. Η ταινία ήταν ένα σχέδιο που τον βασάνιζε για σχεδόν 15 χρόνια. "Η αρχική ιδέα ήταν πιο βίαιη, πιο πορνογραφική, πιο ανήθικη. Ωστόσο στοιχεία αυτής της ιδέας διοχετεύθηκαν σ' άλλες ταινίες που έκανα. Ο Ιούνης στην Ιαπωνία είναι πολύ ζεστός και υγρός και μου ενέπνευσε το στοιχείο του ερωτισμού. Πάντα ήθελα να κάνω μια απόλυτη ερωτική ταινία. Οι φωτογραφίες του Robert Mapplethorpe ήταν μια από τις πηγές έμπνευσης".

Abolfazl Jalili (Ιράν, 1957). Βραβευμένος σε Βενετία και Λοκάρνο. Έχει προβληθεί στους Νέους Ορίζοντες (1995) το Ντετ, σημαίνει κορίτσι. Σπούδασε ζωγραφική και καλλιγραφία. Το Delbaran (2001) είναι μια παραγωγή του Office Kitano, εταιρίας του Ιάπωνα σκηνοθέτη. Αφηγείται τον αγώνα ενός μικρού Αφγανού πρόσφυγα που προσπαθεί να επιβιώσει στην ιρανική κοινωνία. Το τοπίο της ερήμου, η συνεχής κίνηση, η σκληρή καθημερινή ζωή και το αναπάντεχο χιούμορ: αποτελούν τα σημεία ενδιαφέροντος. Η ταινία αφιερώνεται σ' όλα τα παιδιά του πολέμου.
Στην απαγορευμένη στην πατρίδα του ταινία με τον τίτλο Abjad (2003) έχει ως κεντρικό χαρακτήρα ένα 14χρονος Εμκάν που μεγαλώνει στη δεκαετία του 1970. Είναι ένα πρόσωπο που διχάζεται ανάμεσα στο βαθύ και έμφυτο πάθος του για την καλλιτεχνική έκφραση και στην πεποίθηση των γονιών του ότι η δημιουργικότητά του προσβάλλει την πίστη τους στο Ισλάμ.
"Ακούω πολύ παραδοσιακή ιρανική μουσική. Όταν σκέφτομαι το σενάριο και είμαι στα γυρίσματα, το κεφάλι μου είναι γεμάτο απ' αυτά τα τραγούδια. Ήθελα να εργάζομαι σύμφωνα μ' ένα ρυθμό, που προσπάθησα να αναπαράγω στο μοντάζ. Οι διαφορές κινήσεις της κάμερας επιχειρούν να δημιουργήσουν μια αρμονία" δηλώνει για το ύφος των ταινίων του.

Dagur Kari Petursson (Ισλανδία, 1973). Σπούδασε σινεμά στην Δανία και σκηνοθέτησε διαφημιστικά και videoclip. Η πρώτη του μεγάλου ταινία Noi Albinoi χαμηλού προϋπολογισμού, προκάλεσε το ενδιαφέρον στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ (2003), αλλά έμεινε εκτός των μεγάλων βραβείων. Θεωρείται τα μεγαλύτερο ταλέντο του Ισλανδικού σινεμά και αυτή η ταινία το επιβεβαιώνει. Αγοράσθηκε για προβολή από 30 χώρες, μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ και Βρετανία.
Για την ταινία του δηλώνει ότι είναι μια "ταινία του Χονγκ Κονγκ γυρισμένη στο Βόρειο Πόλο. Και στην οποία η κλειστοφοβία είναι το κλειδί για το οπτικό ύφος". Επικεντρώνεται στο πρόσωπο ενός 17χρόνου -ο "ηλίθιος" του χωριού ή μια κρυφή ιδιοφυία- που ζει σ' ένα απομονωμένο φιόρδ στην Βόρεια Ισλανδία. Απομονωμένος από τους πάγους του χειμώνα και τα χιόνια, ο Noi ονειρεύεται να φύγει παρέα με μια νεαρή κοπέλα.

Andrew Cheng (Σαγκάη, 1967). Σπούδασε λογοτεχνία στο Πεκίνο και κινηματογράφο στο Σίδνεϊ. Στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ (2003) βραβεύεται για το Welcome to Destination Shanghai. Δεύτερη ταινία του μετά το Shanghai Panic (2001), μια απεικόνιση της νυχτερινής ζωής της πιο "άγριας" πόλης της Κίνας, της Σαγκάη.
Το σεξ και η πόλη, ψηφιακή κάμερα, δυνατά και έντονα χρώματα, γρήγορος ρυθμός, ένοχες απολαύσεις και ένοχες σχέσεις της νέας γενιάς στην Κίνα του σήμερα. Μια σειρά από σκηνές καταγράφουν τα σεξουαλικά ήθη της Σαγκάη. "Καμιά άλλη πόλη στον κόσμο δεν αναγεννήθηκε μέσα σε 10 χρόνια. Η ταινία είναι ένα ντοκουμέντο για μια πόλη που αναγεννήθηκε. Πόλεις όπως το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη αναπτύχθηκαν αργά σε δέκα χρόνια. Όμως η Σαγκάη ολοκληρωτικά και δραματικά άλλαξε σε 10 χρόνια. Και οι αλλαγές υπήρξαν πολύ έντονες", εξηγεί.

Santiago Loza (Αργεντινή, 1971). Έχει προϋπηρεσία στα ντοκιμαντέρ και στο θέατρο. Στην πρώτη του ταινία Extrano βραβεύεται στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ (2003) με το πρώτο βραβείο. Συνεχίζει την παράδοση των νέων δημιουργών από την Αργεντινή που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια.
Ένας 40χρόνος άνδρας, ο Axel, βρίσκεται σε κρίση: είναι γιατρός αλλά δεν μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα του. Ζει με την αδελφή του και το παιδί της. Μια συνάντηση θα αλλάξει την ζωή του. Στο πρόσωπο μια νεαρής εγκύου γυναίκας ο Axel θα δει ένα νέο κόσμο. Η μεταξύ τους σχέση χαρακτηρίζεται από ένα απροσδόκητο ερωτισμό. "Είναι μια ταινία επιφυλακτικών λέξεων και εύθραυστης σιωπής", έτσι περιγράφει τις προθέσεις του.
Είναι ένας από τους 12 σκηνοθέτες που για το 2003 κέρδισε την συμμετοχή του στο Cannes Residency Program και παραμονή 6 μηνών για εκπαίδευση στο Παρίσι.

Andrey Zvyagintsev (Novosibirsk, 1964). Σπούδασε υποκριτική στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Εργάστηκε ως ηθοποιός. Το 2000 σκηνοθετεί μια μικρού μήκους ταινία. Η πρώτη του ταινία The Return υπήρξε το μήλο της έριδος για τα Φεστιβάλ Λοκάρνο και Βενετίας. Πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας και ένα από τα εντυπωσιακότερα ντεμπούτο των τελευταίων χρόνων. Τρία πρόσωπα: δύο γιοι και ο πατέρας που ξαφνικά επιστέφει. Ένας χώρος: ένα έρημο νησί. Οι εντάσεις στην δραματική πλοκή κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή για τα 105 λεπτά που διαρκεί η ταινία. "Η ταινία είναι μια μυθολογική ματιά στην ανθρώπινη ζωή", δηλώνει για τις βαθύτερες των προθέσεων του.
Ο θάνατος ως φάντασμα ρίχνει βαριά την σκιά του στην ταινία. Όχι μόνο στις εικόνες αλλά και στην πραγματικότητα: ο 15χρόνος ηθοποιός και ταλαντούχος μουσικός Vladimir Garin πέθανε λίγο πριν την ολοκλήρωση της ταινίας.

Julie Bertucelli (Γαλλία, 1968). Σπούδασε φιλοσοφία. Ασχολήθηκε με ντοκιμαντέρ: σκηνοθέτησε 10. Βοηθός σκηνοθέτη δίπλα σε μεγάλα ονόματα όπως Otar Iosseliani, Krzysztof Kieslowski, Bernard Tavernier και άλλοι. Με την πρώτη ταινία της Depuis qu' Otar est parti κέρδισε το Μεγάλο βραβείο της Εβδομάδας Κριτικής στις Κάννες. Η ταινία σχεδιάζει τα πορτραίτα τριών γυναικών -η Ada 25 χρόνων, η μητέρα της Marina και η γιαγιά της Eka- στην Γεωργία σήμερα. Ζουν σε μια χώρα όπου επικρατεί το "ο καθένας για τον εαυτό του και ο καπιταλισμός για όλους". Ως πρόφαση της αφήγησης είναι ένα ψέμα που κρύβει από πίσω του μια ερωτική ιστορία. Και η απουσία του Otar είναι το κεντρικό σημείο γύρω από το οποίο περιστρέφεται η αφήγηση. Στην ταινία συμμετέχει σε κεντρικό και η 90χρόνη Esther Gorintin.
"Χρησιμοποιεί την κάμερα μ' ένα τρόπο ευαίσθητο και ευφυή", είναι η κρίση της εφημερίδας Le Monde.