Τετάρτη, 28/8

Gravity, Alfonso Cuarón
Η Ryan Stone είναι μια μηχανικός που στην πρώτη της αποστολή στο διάστημα συνοδεύεται από τον βετεράνο αστροναύτη Matt Kowalsky. Όμως σ’ ένα διαστημικό περίπατο ρουτίνας όλα πάνε στραβά. Το διαστημικό λεωφορείο καταστρέφεται, αφήνοντας και τους δύο, απολύτως μόνους, να πλέουν στο σκοτάδι. Η εκκωφαντική σιωπή που τους περιβάλλει σημαίνει ότι έχουν χάσει κάθε σύνδεση με τη Γη ...και κάθε ευκαιρία για τη διάσωση. Ο φόβος μετατρέπεται σε πανικό, καθώς το οξυγόνο που έχει απομείνει σιγά –σιγά ελαττώνεται. Ο μόνος δρόμος επιστροφής είναι να προχωρήσουν μπροστά, προς το αχανές και τρομακτικό διάστημα.
Με τους George Clooney, Sandra Bullock.
Ο Alfonso Cuarón δηλώνει σχετικά: «Το σύνδρομο Kessler είναι ένα επιστημονικό σενάριο που αναπτύχθηκε από τους επιστήμονες της NASA, σύμφωνα με το οποίο η πυκνότητα των αντικειμένων που βρίσκονται σε χαμηλή τροχιά γύρω από τη γη είναι τόσο υψηλή που η σύγκρουση μεταξύ δύο αντικειμένων θα μπορούσε να δημιουργήσει μια αλλεπάλληλη σειρά συγκρούσεων, με τα συντρίμμια να προσκρούουν σε άλλα αντικείμενα, και με κάθε σύγκρουση να δημιουργούνται νέα διαστημικά απόβλητα. Χρησιμοποιήσαμε αυτό το επιστημονικό σενάριο ως μια μεταφορά για τις αντιξοότητες της ζωής. Η κεντρική ηρωίδα πέφτει στο κενό, προσπαθώντας να ξεπεράσει τη δική της αδράνεια και να επιστρέψει στη Γη όπου κάτι πέρα από την επιβίωση την περιμένει- η δυνατότητα για ανα-γέννηση».

Πέμπτη, 29/8

Tracks, John Curran
Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Robyn Davidson. Από το Alice Springs στο Uluru και από κει στον Ινδικό Ωκεανό, η Robyn Davidson διήνυσε 2700 χιλιόμετρα στην αυστραλιανή έρημο, έχοντας μοναδικό σύντροφο τον σκύλο της και τέσσερις απρόβλεπτες καμήλες. Ο νεοϋρκέζος φωτογράφος του National Geographic Rick Smolan κατέγραψε με το φωτογραφικό του φακό αυτήν την επική περιπλάνηση στην άγρια φύση. Ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο ιδιαίτερα άτομα αναπτύχθηκε μια ιδιαίτερη φιλία…
Με τους Mia Wasikowska, Adam Driver

Via Castellana Bandiera, Emma Dante
Παλέρμο. Η Rosa και η Clara και χάνονται μέσα στους δρόμους της πόλης για να καταλήξουν και οι δυο σ’ ένα στενό σοκάκι: στη Via Castellana Bandiera. Κλεισμένες μέσα στα αυτοκίνητά τους, οι δύο γυναίκες είναι αντιμέτωπες. Η μια κοιτάζει την άλλη, σε μια σιωπηλή μονομαχία βλεμμάτων, κάτω από τον καυτερό ήλιο του Παλέρμο. Μια γυναικεία μονομαχία που χαρακτηρίζεται από την άρνηση τους να μετακινηθούν. Είναι Κυριακή απόγευμα. Και, όπως και σε κάθε μονομαχία έτσι και εδώ, είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. ..
Η Emma Dante δηλώνει σχετικά: «Η Via Castellana Bandiera είναι ένας δρόμος όπου οι δύο γυναίκες προκαλούν η μια την άλλη. (…) Στη ζωή δεν υπάρχουν μυθοπλασίες και η Via Castellana Bandiera είναι ένα κομμάτι της ζωής».



Jigoku de naze warui (Why Don’t You Play in Hell?), Sion Sono
Δύο άνδρες, ο Muto και ο Ikegami: ο ένας μισεί τον άλλον. Ο Muto θέλει με κάθε τρόπο να βοηθήσει την κόρη του, Mitsuko να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία. Εν τω μεταξύ, ο Ikegami ερωτεύεται την Mitsuko, παρόλο που γνωρίζει ότι αυτή είναι η κόρη του εχθρό του. Μ’ αυτήν την περίπλοκη κατάσταση βρίσκονται αντιμέτωποι ο σκηνοθέτης της ταινίας Hirata και ένας σινεφίλ, ο Koj. Η εξέλιξη της ιστορίας είναι απροσδόκητη...
Ο Sion Sono δηλώνει σχετικά: «Ήταν πριν από 17 χρόνια, που έγραψα το σενάριο για την ταινία. Αν και η ιστορία δεν έχει αλλάξει πολύ από τότε, ωστόσο ο κόσμος άλλαξε: μεταφέρθηκε στη ψηφιακή εποχή. Γι 'αυτό και χρησιμοποίησα ένα προκάλυμμα: είναι μια ταινία «Ρέκβιεμ για το φιλμ 35mm».


Παρασκευή, 30/8

The Canyons, Paul Schrader
Η ταινία The Canyons είναι ένα σύγχρονο φιλμ νουάρ που διαδραματίζεται στο Λος Άντζελες. Στο κέντρο έχει τους κινδύνους της σεξουαλικής εμμονής και της άκρατης φιλοδοξίας, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε επαγγελματικό. Μια τυχαία συνάντηση ανάμεσα σε μια ομάδα ανθρώπων -όλοι τους στη δεκαετία των είκοσι, -που συμμετέχουν στην παραγωγή μιας ταινίας, για την οποία όμως κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα. Αυτή η συνάντηση τους πυροδοτεί μια σειρά από γεγονότα, που χαρακτηρίζονται από εξαπάτηση, παράνοια και βία.
Με τους Lindsay Lohan, James Deen, Nolan Gerard Funk, Gus Van Sant.
Ο Paul Schrader, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Είπα στους ηθοποιούς, την πρώτη μέρα από τις πρόβες, ότι αυτή είναι μια ιστορία για μια ομάδα Los Angelenos που είναι γύρω στα είκοσι και οι οποίοι είναι στην ουρά περιμένοντας να δουν μια ταινία. Στη συνέχεια, όμως ο κινηματογράφος κλείνει, και αυτοί, παρόλα αυτά, εξακολουθούν να περιμένουν, επειδή δεν έχουν που αλλού να πάνε ».


Frau des Polizisten , Philip Gröning
Μια απλή ταινία. Ένας άνδρας, μια γυναίκα, ένα παιδί. Μια μικρή πόλη. Οι Κυριακές. Η ιστορία μιας οικογένειας. Οι αδιάκοπες διεργασίες της αγάπης μέσα από τις οποίες αναδύεται η ψυχή ενός προσώπου. Δημιουργώντας το λίκνο της αγάπης όπου ανατρέφεται η ψυχή του παιδιού. Στοργή και ψυχρότητα. Η καριέρα του πατέρα σαναστυνομικού. Και η μητέρα να ασχολείται αποκλειστικά με τη φροντίδα του παιδιού. Η βία στο ζευγάριύγου. Η ταινία Die Frau des Polizisten είναι μια ταινία για την αρετή της αγάπης, την αρετή της περιέργειας, την αρετή της χαράς. Και για το σκοτάδι μέσα μας.
Ο Philip Gröning, σκηνοθέτης της ταινίας γράφει : «Χαρτί. Χαρτί παντού. / / Αλλά εγώ δεν ήθελα να κάνω ταινία από χαρτί. / Και εκτός αυτού, γυρίζω καλύτερες ταινίες χωρίς σενάριο. / Με ένα παιδί, χωρίς σενάριο. / Αυτό λειτουργεί, το έχω κάνει στο παρελθόν, έτσι ξεκίνησα . / / Αυτό που είναι πολύτιμο για αυτήν την ταινία είναι η απλότητά του. / Δύο ιστορίες που αναπτύσσονται γραμμικά, σαν ένας σκωτσέζικο σταυρό, / που αναπτύσσονται η μια απέναντι στους άλλη, που όμως στην πραγματικότητα αναπτύσσεται η μια μετά την άλλη. (…) Τι αφορά αυτή η ταινία; / Αφορά την αρετή της αγάπης. / Και για το μακρύ, μακρύ δρόμο που όλοι παίρνουμε: / Από το παιδί που κάποτε ήμουν, στον ενήλικο που τώρα είμαι. / Για την κάθε στιγμή που είμαι».

Joe, David Gordon Green
Κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι ο πρώην κατάδικος Joe Ransom, ο οποίος προσπαθεί να αποφύγει τη άγρια πλευρά των ενστίκτων. Μια απροσδόκητη συνάντηση θα αλλάξει τη ζωή του…
Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Larry Brown, ενός πρώην πυροσβέστης του οποίου το έργο χαρακτηρίζεται για τις γεμάτες δυναμισμό, gothic αφηγήσεις και για την εστίαση του σε θέματα όπως τιμή, απελπισία και ηθική ευθύτητα.
Με τους Nicolas Cage, Tye Sheridan, Ronie Gene Blevins.
Ο David Gordon Green, σκηνοθέτης της ταινίας δηλώνει: « Ο κόσμος έχει αλλάξει, αλλά ο Joe Ransom δεν μπορεί να αλλάξει. [Όσον αφορά τον κεντρικό χαρακτήρα] Προσπάθησα να εξισορροπήσω στοιχεία από western, από την κουλτούρα του Νότου και απ’ αυτά μιας μικρής πόλης της σημερινής Αμερικής. Αυτό που κάνει τον Joe συναρπαστικό είναι η αδυναμία μας να τον προσδιορίσουμε. Δεν είναι ένα, αλλά πολλά. Έχει μπει στη φυλακή, σκότωσε, έκλαψε στα χέρια γυναικών και εργάστηκε σκληρά σ’ όλη του τη ζωή».

Σαββάτο, 31/8

Night Moves, Kelly Reichardt
Στο κέντρο της η ταινία έχει τρεις ριζοσπάστες περιβαλλοντιστές, που διαμαρτύρονται για την έκρηξη ενός υδροηλεκτρικού φράγματος.
Ο Harmon είναι ένας πρώην πεζοναύτης, που ριζοσπαστικοποιήθηκε από τη θητεία του στο εξωτερικό. Άφησε πίσω την στρατιωτική ζωή του, ωστόσο εξακολουθεί να παραμένει απερίσκεπτος, πρόθυμος για κάθε περιπέτεια, ενθουσιασμένος από την προοπτική του χάους και της καταστροφής.
Η Dena έχει απαρνηθεί την καταγωγή της, αηδιασμένη από την κοινωνία της κατανάλωσης μέσα στο οποία γεννήθηκε. Μετακινήθηκε προς τα δυτικά και έχει κόψει τους δεσμούς με την οικογένειά της, ενστερνιζόμενη όλο και περισσότερο τη ριζοσπαστική εκδοχή της πολιτικής.
Και ο Josh, ο αρχηγός τους, είναι ένας αυτοδημιούργητος αγωνιστής, που είναι αφιερωμένος στην προστασία της Γης, με κάθε αναγκαίο μέσο. Γιος μιας μεσοαστικής οικογένειας εργάζεται σε ένα βιολογικό αγρόκτημα..
Η ταινία επικεντρώνεται, με μέσα το σασπένς, στις συνέπειες της πολιτικής του εξτρεμισμού. Πότε διακαίονται πολιτικά και ηθικά παράνομες συμπεριφορές; Τι συμβαίνει με τον ιδεαλισμό ενός ατόμου όταν είναι σε αδιέξοδο;

Philomena, Stephen Frears
Ιρλανδία, 1952. Όντας έφηβη η Philomena μένει έγκυος, και γι’ αυτό στέλνεται στο μοναστήρι του Roscrea. Μόλις γεννήσει, οι μοναχές της παίρνουν το μωρό και το δίνουν για υιοθεσία, στην Αμερική. Η Philomena για τα επόμενα πενήντα χρόνια θα αναζητήσει χωρίς επιτυχία το χαμένο παιδί της. Όταν γνωρίσει τον Martin Sixsmith, έναν δημοσιογράφο που ενδιαφέρεται για την ιστορία της, θα ξεκινήσουν μαζί την αναζήτηση του χαμένου παιδιού στην Αμερική. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα δημιουργηθεί μια απροσδόκητα στενή σχέση μεταξύ της Philomena και του Martin. Η ταινία είναι ένα συναρπαστικό αφήγημα για την αγάπη και την απώλεια, που εντέλει δοξάζει τη ζωή.
Με τους Judi Dench, Steve Coogan.
Ο Stephen Frears, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Μού προκάλεσε το ενδιαφέρον το θέμα της ταινίας, αλλά και η προοπτική της συνεργασίας πάλι με την Judi Dench. Δούλεψα στο σενάριο με τον Steve Coogan και τον Jeff Pope, επιτυγχάνοντας μια λεπτή ισορροπία, μια ανάμειξη τραγικού με χιούμορ: υπάρχει σ’ αυτό ταυτόχρονα θλίψη και ευτυχία.
Είναι μια ταινία γι’ ένα περίεργο ζευγάρι -ένας πανούργος δημοσιογράφος και μια ηλικιωμένη κυρία- και το ταξίδι που κάνουν μαζί. Η Judi είναι απολύτως θαυμάσια όταν δουλεύει, και εδώ πιστεύω ότι δίνει την παράσταση της ζωής της. Δημιουργεί μια αντίθεση με τον Steve Coogan, που υποδύεται το ρόλο δίνοντας σ’ αυτόν βάθος. Είναι έξυπνος, έχει ενδιαφέρον σαν χαρακτήρας, με τεράστια ηθική νοημοσύνη.
Κατά τη διάρκεια της συνάντησης με την πραγματική Philomena Lee, μου προκάλεσε έκπληξη που ήθελε να επισκεφθεί το τόπο των γυρισμάτων -κάτι που συνέβη την ημέρα που γυριζόταν η συγκλονιστική σκηνή του πλυντηρίου. Είναι μια υπέροχη γυναίκα, χωρίς μεμψιμοιρία, ένα ευθύ άτομο. Παρ 'όλες τις αδικίες που έχει υποστεί η ίδια, εξακολουθεί να διατηρεί τη θρησκευτική πίστη της».


Ειδικός Χρυσός Λέοντας στον William Friedkin
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου, που προηγήθηκε της ειδικής βράβευσης, ο William Friedkin δήλωσε : «Ποια είναι η συμβουλή μου στους νεώτερους δημιουργούς; Εάν είστε σε μια σχολή κινηματογράφου, εγκαταλείψτε την αμέσως. Φύγετε από εκεί. Βγείτε έξω.
Πάρτε μια μικρή κάμερα, κάντε την ταινία σας, μοντάρετέ την στο σπίτι και ανεβάστε την μόνοι σας σε σε έναν ιστότοπο. Κάντε τα όλα μόνοι σας. Μην σας ανησυχεί η κριτική. Αφήστε τους θεατές να δουν τη δουλειά σας».

Child of God, James Franco
Διαδραματιζόμενη στην ορεινή περιοχή της Sevier County, του Tennessee, η ταινία αφηγείται την ιστορία του Lester Ballard. Στερημένος και βίαιος, ο Lester Ballard περιγράφεται ως ένα «τέκνο του Θεού, όπως ίσως είστε και εσείς». Η ζωή του Ballard είναι μια καταστροφική στην κατάληξη της προσπάθεια να υπάρξει έξω από την κοινωνική τάξη. Έχοντας στερηθεί γονείς, σπίτι και άλλους κοινωνικούς δεσμούς, ο Ballard πέφτει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στο επίπεδο ενός κατοίκου των σπηλαίων, καθώς βυθίζεται όλο και βαθύτερα στην εγκληματικότητα και την αθλιότητα.
Με τους Scott Haze, Tim Blake, Nelson Jim Parrack
Ο James Franco, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Cormac McCarthy, Child of God. Στοιχεία για τον ήρωα ή αντι-ήρωα, Lester Ballard προέρχονται από το πραγματικό δολοφόνο της δεκαετίας του 1950, Ed Gein, που ενέπνευσε επίσης το μυθιστόρημα Psycho του Robert Bloch. Είναι συναρπαστικό να δούμε πώς μπορούν να προκύψουν από την ίδια αφετηρία τρία πολύ διαφορετικά αποτελέσματα. Είδαμε αυτό το έργο ως μια ευκαιρία για να διερευνήσουμε την ακραία απομόνωση. Το φρικιαστικό θέμα της ταινίας θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με υπεύθυνο τρόπο, αλλά η κύρια λειτουργία του είναι να δείξει, μ’ έναν ομολογουμένως έντονο τρόπο, την ανάγκη τού να θέλεις απεγνωσμένα να συνδεθείς με άλλους ανθρώπους και να μην είναι σε θέση να το κανείς. Αυτός ήταν ο τρόπος μας, για να δείξουμε έναν άνθρωπο πρόθυμο να επικοινωνεί με τους νεκρούς, επειδή αυτοί ήταν οι μόνοι που δεν θα τον απορρίψουν. Ο ήρωας ωθείται σε αυτή τη φοβερή κατάσταση, επειδή ο ίδιος έχει βγει έξω από κάθε πολιτισμένη κοινωνία».

Κυριακή, 1/9

Miss Violence, Αλέξανδρος Αβρανάς
Η εντεκάχρονη Αγγελική πηδά από το μπαλκόνι την ημέρα των γενεθλίων της, με ένα χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό της. Και ενώ η αστυνομία και οι κοινωνικές υπηρεσίες προσπαθούν να ανακαλύψουν τα αίτια της αυτοκτονίας, η οικογένεια της Αγγελικής επιμένει πως ήταν ατύχημα. Ποιό είναι το μυστικό που η μικρή Αγγελική πήρε μαζί της;
Ο Αλέξανδρος Αβρανάς , σκηνοθέτης της ταινίας, σημειώνει: «Κάπου κοντά στο κέντρο της πόλης. Χρωματιστές πολυκατοικίες δημιουργούν ένα γκρίζο κόσμο. Η ησυχία μιας αφόρητης καθημερινότητα έχει σπάει από την αυτοκτονία μιας νεαρής κοπέλας. Σαν ένα σύμβολο πολλών παιδιών που αναγκάζονται να υπακούσουν στους κανόνες μιας σκληρής, απελπισμένης κοινωνίας, η ηρωίδα μες την πράξη της αποκαλύπτει την κάθε είδους πιθανή εκμετάλλευση και χειραγώγηση που πραγματοποιείται σ’ ένα σύστημα, που κάποιοι αποκαλούν ακόμα μια οικογένεια. Ο πατέρας διατάζει και καθορίζει τον τρόπο της λειτουργίας της οικογένειας, μέσα από τρόπους που δεν είναι πολύ διαφορετικοί από αυτούς που χρησιμοποιούνται για να χειραγωγηθεί η κοινωνία. Πάντα αναρωτιέμαι ποιος έχει την εξουσία: αυτός που χτυπάει ή αυτός που αισθάνεται τον πόνο; Η πιο σκληρή βία είναι η σιωπή».


Parkland, Peter Landesman
Η ταινία εξιστορεί τα χαοτικά γεγονότα που συνέβησαν στο Ντάλας του Τέξας, στις 22 Νοεμβρίου 1963, την ημέρα που ο Πρόεδρος John F. Kennedy δολοφονήθηκε. Η αφήγηση εστιάζει στους πράκτορες της Μυστικής Υπηρεσίας, τους ντόπιους αστυνομικούς, τις νοσοκόμες και τους γιατρούς στο Parkland Memorial Hospital, όπου ο τραυματίας πρόεδρος μεταφέρθηκε, τον Abraham Zapruder, ο οποίος με την κάμερα 8mm κινηματογράφησε τη δολοφονία και στη μητέρα και τον αδελφό του Lee Harvey Oswald. Η ταινία συνυφαίνει τις διαφορετικές οπτικές από μια ομάδα ανθρώπων που ξαφνικά βρέθηκαν στο κέντρο μιας ιστορικής στιγμής .
Με τους James Badge Dale, Zac Efron, Jackie Earle Haley, Colin Hanks, David Harbour, Marcia Gay Harden, Ron Livingston, Jeremy Strong, Billy Bob Thornton, Jackie Weaver, Tom Welling, Paul Giamatti
Ο Peter Landesman, σκηνοθέτης της ταινίας, σημειώνει: «Γυρισμένη σε ύφος νατουραλιστικό, με την αγριάδα του πραγματικού χρόνου, η ταινία Parkland εστιάζει στη δολοφονία του Προέδρου John F. Kennedy, και σε όσα συνέβησαν αμέσως μετά, σαν να μην είχε συμβεί πριν από 50 χρόνια, αλλά σήμερα. Είχα σκοπό να κάνω όχι μια ταινία εποχής, αλλά μια σύγχρονη ταινία για το σοκ της βίας. Οι ερμηνείες -όχι μόνο από τους ηθοποιούς, αλλά από τις ίδιες της κάμερες που κινηματογραφούν- είναι γεμάτες πάθος» .


Kaze tachinu , Hayao Miyazaki
Ο Jiro ονειρεύεται να πετάξει και να σχεδιάσει όμορφα αεροπλάνα, εμπνευσμένος από το διάσημο ιταλικό αεροναυπηγό σχεδιαστή Caproni. Μύωπας από πολύ μικρή ηλικία, κάτι απαγορευτικό για μπορεί να γίνει πιλότος, ο Jiro το 1927προσλαμβάνεται από μια μεγάλη ιαπωνική εταιρεία κατασκευής αεροπλάνων. Η ιδιοφυΐα του σύντομα αναγνωρίζεται και γίνεται ένας από τους πιο καταξιωμένους αεροναυπηγούς του κόσμου. Η ταινία εξιστορεί ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, και απεικονίζει τα κύρια ιστορικά γεγονότα που επηρέασαν με έντονο τρόπο την πορεία της ζωής του, όπως το μεγάλο σεισμό του Kanto του 1923, τη Μεγάλη Ύφεση, την επιδημία της φυματίωσης, και την είσοδο της Ιαπωνίας στον πόλεμο.
Ο Hayao Miyazaki, σ' αυτήν την ταινια κινουμένων σχεδίων, αντλεί στοιχεία από τον μηχανικό Jiro Horikoshi και τον συγγραφέα Tatsuo Hori, για να δημιουργήσετε τον Jiro, έναν φανταστικό χαρακτήρα. Η ταινία είναι μια επική ιστορία αγάπης, για τις προκλήσεις του να ζεις και να κάνεις επιλογές σε έναν ταραχώδη κόσμο.

Δευτέρα 2/9

The Zero Theorem, Terry Gilliam
Ο ήρωας είναι εκκεντρικός, μοναχικός και ιδιοφυής και ασχολείται με τους υπολογιστές. Στιγματίζεται από μια υπαρξιακή αγωνία και εργάζεται σε ένα μυστηριώδες σχέδιο που αποσκοπεί στην ανακάλυψη του σκοπού της ύπαρξης -ή την απουσία του. Ωστόσο, όταν θα βιώσει τη δύναμη της αγάπης και της πόθου τότε θα όλα θα αλλάξουν...
Με τους Christoph Waltz, Matt Damon, Mélanie Thierry, David Thewlis, Lucas Hedges, Ben Whishaw, Tilda Swinton.
Ο Terry Gilliam, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Όταν έκανα το Brazil το 1984, προσπαθούσα να σχεδιάσω μια εικόνα του κόσμου που πίστευα ότι τότε βιώναμε. Το The Zero Theorem είναι ένα βλέμμα στον κόσμο που νομίζω ότι τώρα ζούμε. Το σενάριο του Pat Rushin μου κέντρισε το ενδιαφέρον με τις πολλές υπαρξιακές ιδέες που είχαν ενσωματωθεί σε μια αστεία, φιλοσοφική, και συγκινητική ιστορία. Για παράδειγμα: Τι δίνει νόημα στη ζωή μας; τι μας φέρνει την ευτυχία; Μπορούμε ποτέ να αισθανθούμε μοναξιά σ’ ένα όλο και πιο συνδεδεμένο, πολυπληθή σύμπαν; Υπάρχει στον κόσμος έλεγχος ή απλά επικρατεί το χάος;
Προσπαθήσαμε να κάνουμε μια ταινία που να είναι ειλικρινής, αστεία, όμορφη, και απρόοπτη. Μια απλή ταινία για τον πολύπλοκο σύγχρονο άνθρωπο που περιμένει κάτι για να δώσει νόημα στη ζωή του».

Tom à la ferme, Xavier Dolan
Ο Τομ, ένας νεαρός κειμενογράφος διαφημίσεων, ταξιδεύει στην επαρχία για μια κηδεία. Εκεί, έκπληκτος και συγκλονισμένος, θα ανακαλύψει ότι κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι, ούτε και ποια ήταν η σχέση του με τον θανόντα. Προκειμένου να προστατευθεί το όνομα της οικογένειας και η πενθούσα μητέρα, ο Tom θα βρεθεί μπροστά σ’ ένα απρόοπτο τοπίο ...
Διαδραματιζόμενη στην αγροτική ενδοχώρα του Κεμπέκ, η ταινία Tom à la ferme είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που επικεντρώνεται στο ολοένα αυξανόμενο χάσμα μεταξύ της πόλης και της χώρας, καθώς και το χαρακτήρα των ανδρών που ζουν εκεί. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης, η παραπλάνηση, η θλίψη και το πένθος, οι κρυφές βαρβαρότητες διαποτίζουν αυτή τη ταινία…
Με τους Xavier Dolan, Pierre-Yves Cardinal, Lise Roy, Evelyne Brochu.
Ο Xavier Dolan, σκηνοθέτης της ταινίας δηλώνει: «Με προηγούμενες ταινίες μου, ήθελα να δείξω πώς η έννοια του ζευγαριού έχει αλλάξει από τα εφηβικά χρόνια έως την ενήλικη ζωή, και πώς χειροτέρεψε με την πάροδο του χρόνου. Και οι τρεις ταινίες σχηματίζουν μια τριλογία για ανεκπλήρωτη αγάπη. Ωστόσο, όταν απέκτησα τα δικαιώματα για το έργο του Michel Marc Bouchard, ο στόχος μου ήταν σαφής: να δοκιμαστώ σε κάτι νέο. Ένα άλλο κινηματογραφικό είδος, ένα άλλο ύφος γραφής. Αυτό το χα συνεχώς στο μυαλό κάθε στιγμή όταν έκανα την ταινία. Τελικά αποδείχθηκε να είναι μια καταπληκτική ευκαιρία να κατανοήσω τη σημασία της ποικιλίας στην πορεία ενός κινηματογραφιστή. Ένιωσα την απόλυτη χαρά της εξερεύνησης, της τήρησης της γραμματικής και των αρχών των κινηματογραφικών είδων. Πηγαίνοντας σ’ ένα περιβάλλον της φύσης όπως αυτό, μαθαίνοντας ξανα από την αρχή τα βασικά, λέγοντας όχι στα τικ ... αυτό ήταν το πιο ικανοποιητικό ταξίδι μέσα στο κινηματογράφο. Περισσότερος στοχασμός, λιγότερη πράξη, πιο σκληρή εργασία. Συνεχίζοντας».

At Berkeley, Frederick Wiseman
Η ταινία είναι ένα ντοκιμαντέρ για το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Berkeley, ένα από τα παλαιότερα και πιο διάσημα και ένα από τις καλύτερα στην έρευνα και τη διδασκαλία. Η ταινία παρουσιάζει τις σημαντικότερες πτυχές της πανεπιστημιακής ζωής, με ιδιαίτερη έμφαση στις διοικητικές προσπάθειες για τη διατήρηση της ακαδημαϊκής αριστείας, την οικονομική, φυλετική και κοινωνική πολυμορφία του φοιτητικού σώματος, την αντιμετώπιση των δραστικών περικοπών που επιβάλλονται από την Πολιτεία της Καλιφόρνια. Η ταινία δείχνει πώς ένα μεγάλο αμερικανικό πανεπιστήμιο διοικείται και εστιάζει στη σύνθετη σχέση μεταξύ των διαφόρων παραγόντων -φοιτητές, διδάσκοντες, τους διαχειριστές, τους αποφοίτους, την πόλη του Berkeley, την Πολιτεία της Καλιφόρνια και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Σε ένα πιο αφηρημένο τρόπο, η ταινία εξετάζει την πνευματική και κοινωνική αποστολή του Berkeley, τις υποχρεώσεις του προς το κράτος…
Ο Frederick Wiseman, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Η ταινία μου για το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Berkeley παρουσιάζει το πώς μια ισχυρή και ολοκληρωμένη διοίκηση και το διδακτικό προσωπικό εργάζεται σκληρά για να διατηρήσει τα πρότυπα και την ακεραιότητα ενός μεγάλου πανεπιστημίου, που βρίσκεται στην υπηρεσία ιδιαίτερα ευφυών και τόσο διαφορετικών μεταξύ τους φοιτητών. Ήταν ένα προνόμιο για μένα να κάνω μια ταινία στο Μπέρκλεϊ. Η ταινία είναι μέρος της προσπάθειας μου να κάνω ντοκιμαντέρ για τις διαφορετικές πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Νομίζω ότι είναι σημαντικό για έναν σκηνοθέτη να δείξει εν ώρα εργασία τη νοημοσύνη, την ηθική ακεραιότητα και το χαρακτήρα, την ανοχή και την καλή θέληση, με τον ίδιο τρόπο που κάποιος άλλος κάνει ταινίες για την αποτυχία, την απάθεια και την σκληρότητα. Η ταινία είναι ένα παράδειγμα αυτής της άποψης μου».

Τρίτη 3/9

Moebius, Ki-duk Kim
Αναλωμένη από το μίσος εναντίον του συζύγου της, λόγω της χρόνιας απιστίας του, η ηρωίδα θέλει να τον εκδικηθεί. Στην προσπάθεια της, ωστόσο, καταλήγει να προκαλέσει ένα σοβαρό τραύμα στο γιο της, και γι’ αυτό εξαφανίζεται συγκλονισμένη από τις ενοχές της. Αισθανόμενος υπεύθυνος για τον γιο του, ο οποίος ζει μια δυστυχισμένη ζωή, ο πατέρας, ως ένα είδος αυτοτιμωρίας κόβει τον ανδρισμό του, που θεωρεί ότι είναι η πηγή όλης αυτής της δυστυχίας. Στη συνέχεια, αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στο γιο του. Ωστόσο, παρόλα αυτά, μια ημέρα η οικογένεια οδηγείται προς μια ακόμα πιο τρομακτική καταστροφή….
Ο Ki-duk Kim, σκηνοθέτης της ταινίας σημειώνει: «Τι είναι οικογένεια; Τι είναι οι επιθυμίες και οι πόθοι; Τι είναι τα γεννητικά όργανα; Οικογένεια, επιθυμίες και πόθοι, γεννητικά όργανα είναι η αφετηρία. Είμαι ο πατέρας, η μητέρα είμαι εγώ, και η μητέρα είναι ο πατέρας. Αρχικά γεννιόμαστε με τον πόθο και αναπαραγόμαστε με τον πόθο. Έτσι συνδεόμαστε όπως στο σχηματισμό Moebius: και γι’ αυτό ζηλεύω, μισώ και αγαπώ τον εαυτό μου».

Ana Arabia, Amos Gitai
Γυρισμένη σε ένα πλάνο- σεκανς, η ταινία είναι ένα στιγμιότυπο από τη ζωή μιας μικρής κοινότητας απόβλητων, Εβραίων και Αράβων, που ζουν μαζί σε ένα ξεχασμένο θύλακα στα «σύνορα» μεταξύ Jaffa και Bat Yam, στο Ισραήλ. Μια μέρα, η Yael, μια νεαρή δημοσιογράφος, τους επισκέπτεται. Σε αυτές τις ερειπωμένες παράγκες, σ’ ένα περιβόλι γεμάτο με λεμονιές που περιβάλλεται από κτίρια, ανακαλύπτει μια σειρά από πρόσωπα που είναι πολύ μακριά από τα συνηθισμένα στερεότυπα. Η Yael έχει την αίσθηση ότι έχει ανακαλύψει μαγευτικό τοπίο. Γοητευμένη δεν σκέφτεται πλέον τη δουλειά της…
Ο Amos Gitai , σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Εδώ και πολύ καιρό μ’ αρέσει να χρησιμοποιώ πλάνα-σεκάνς για να ενώσω κομμάτια και αποσπάσματα, αντιφάσεις και αντιθέσεις. Γ’ αυτό στην ταινία έθεσα για τον εαυτό μου έναν πολύ πιο φιλόδοξο στόχο: να κάνω ολόκληρη την ταινία -81 λεπτά- σε μία λήψη χωρίς περικοπές. Η συνεχόμενη λήψη και ο ρυθμό της περιβάλλουν τα θραύσματα αυτών των μορφών. Επιπλέον, η ταινία είναι, κατά κάποιον τρόπο, και μια πολιτική δήλωση που σχολιάζει: τα πεπρωμένα των Εβραίων και των Αράβων σε αυτή τη γη δεν θα πρέπει να διαχωριστούν. Είναι μεταξύ τους συνυφασμένα και πρέπει να βρουν μέσα και τρόπους, έναν ειρηνικό τρόπο, να συνυπάρξουν…»


Under the Skin, Jonathan Glazer
Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός εξωγήινου που έχει η ανθρώπινη μορφή και ταξιδεύει στη Σκωτία. Εν μέρει ταινία δρόμου, εν μέρει επιστημονική φαντασία, και εν μέρει μια ταινία για την πραγματικότητα, το Under the Skin είναι μια ταινία που βλέπει τον κόσμο μας μέσα από ξένα μάτια.
Με την Scarlett Johansson.

Τετάρτη 4/9

L'intrepido, Gianni Amelio
Ας φανταστούμε ότι υπάρχει ένα επάγγελμα, που ονομάζεται «αντικατάσταση». Ας φανταστούμε έναν άνεργο που ασκεί κάθε μέρα, αυτό το επάγγελμα. Και ο οποίος δουλεύει πολύ σκληρά και έτσι με τον τρόπο του είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν κάνει τίποτα άλλο, από τον να αντικαθιστά, κάποιες φορές μόνο για λίγες ώρες, κάποιον που λείπει, για λόγους που μπορεί να είναι άλλοτε σοβαροί και άλλοτε όχι, από την δουλειά του. Ας φανταστούμε ότι υπάρχει ένας νεαρός είκοσι χρονών, ο γιος του προηγούμενου, ο οποίος παίζει εξαιρετικά σαξόφωνο και γι’ αυτό είναι τυχερός επειδή είναι ένας καλλιτέχνης. Και ας φανταστούμε την Lucia, η οποία κρύβει ένα μυστικό …
Με τους Antonio Albanese, Livia Rossi, Gabriele Rendina, Alfonso Santagata, Sandra Ceccarelli.
Ο Gianni Amelio, σκηνοθέτης της ταινίας σημειώνει: «Ο παραγωγός λέει ότι αυτή η ταινία είναι σαν ένα σύννεφο: αλλάζει σχήμα, ενώ την παρακολουθείτε. Μπορεί και να έχει δίκιο. Κατά την έναρξη των γυρισμάτων έλεγα ότι ήταν μια κωμωδία, αλλά πολλοί θα διαφωνήσετε με αυτό τον χαρακτηρισμό, ακόμη και αν η ταινία σας κάνει να γελάσετε πολύ. Υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται και δακρύζουν με την ταινία. (…) Διαδραματίζεται στη σημερινή εποχή, στην Ιταλία. Όμως όχι για καταγράψει "τον αέρα της εποχής," αλλά για να κάνει τους ανθρώπους να κρατήσουν την ανάσα τους. (…) Στο περιοδικό κόμικ [L'INTREPIDO, ένα εβδομαδιαίο περιοδικό που εκδιδόταν στην Ιταλία σ.τ.μ.] υπήρχαν ιστορίες κόμικ, που πίστευα ότι ήταν αληθινές. Ευφάνταστες ιστορίες, που όμως θεωρούσα ότι έτσι ήταν η ζωή. Και περίμενα από εβδομάδα σε εβδομάδα για την επόμενη συνέχεια της περιπέτειας, για την αναγκαιότητα του να υπάρχει ένα ευτυχισμένο τέλος. Ακριβώς όπως και τώρα.»


Feng Ai ('Til Madness Do Us Part), Bing Wang
Σε ένα απομονωμένο άσυλο ζουν πενήντα άνδρες. Περνούν τις μέρες τους κλειδωμένοι σ’ έναν όροφο. Έχουν ελάχιστη επαφή με τον έξω κόσμο, ακόμη και με την ιατρική ομάδα που τους περιθάλπει. Ο καθένας τους βρίσκεται εκεί για κάποιο λόγο: άλλοι έχουν ψυχικά προβλήματα, κάποιος σκότωσε κάποιον ή κάποιος άλλος ενόχλησε τους τοπικούς αξιωματούχους. Στο εσωτερικό του ιδρύματος μοιράζονται την ίδια άδεια καθημερινή ζωή. Περπατούν κατά μήκος του σιδερόφρακτου διαδρόμου και αναζητούν την ανθρώπινη ζεστασιά μεταξύ των συμπασχόντων του. `
Ο Bing Wang, σκηνοθέτης της ταινίας, σημειώνει: «Δεν υπάρχει ελευθερία σε αυτό το νοσοκομείο. Όταν όμως αυτοί οι άνδρες εγκλείονται μέσα σ’ αυτόν το χώρο, τον περιφραγμένο με φράχτη, τότε μπορούν να δημιουργήσουν μεταξύ τους ένα νέο κόσμο, να βιώσουν την ελευθερία, χωρίς ηθικούς (ή άλλους) περιορισμούς. Με σκοτάδι και φως, τα σώματα είναι σαν φαντάσματα, αναζητούν την αγάπη -τη σωματική ή συναισθηματική. Αυτή η ταινία τους καταγράφει σε μια στιγμή που εγκαταλείπονται από τις οικογένειές τους και την κοινωνία. Η επανάληψη της καθημερινής ζωής τους ενισχύει την ύπαρξη του χρόνου. Και όταν ο χρόνος σταματά, εμφανίζεται η ζωή.»

The Unknown Known, Errol Morris
Ένα πορτρέτο του Ντόναλντ Ράμσφελντ/ Donald Rumsfeld, ενός από τους βασικούς αρχιτέκτονες του πολέμου στο Ιράκ. Ο Ράμσφελντ ανεβαίνει στη σκηνή, όπως ένας συγγραφέας / ηθοποιός που υποδύεται τη ζωή του, και διαβάζει επιλογές από τις «νιφάδες χιονιού» του, τα δεκάδες χιλιάδες υπομνήματα που έγραψε ως μέλος του Κογκρέσου και ως σύμβουλος σε τέσσερις διαφορετικούς προέδρους, δύο φορές ως υπουργός Άμυνας. Ως συγγραφέας, ο Ράμσφελντ είναι φιλοσοφημένος και λατρεύει τα γνωμικά . Ως ηθοποιός είναι εξίσου προκλητικός όπως ήταν κατά τη των συνεντεύξεων τύπου για τον πόλεμο στο Ιράκ. Η κοσμοθεωρία του είναι γεμάτη αυτοπεποίθηση: «Η αληθινή ειρήνη μπορεί να προέλθει μόνο από τη στρατιωτική δύναμη». Παρά το γεγονός ότι ο Ράμσφελντ έχει υπηρετήσει σε υψηλές θέσεις της αμερικανικής πολιτικής εξουσίας για σχεδόν μισό αιώνα, οι περισσότεροι γνωρίζουν ελάχιστα γι 'αυτόν. Όταν ο Ράμσφελντ έγραψε, ως μέρος των διάσημων στοχασμών του, ότι η έκφραση «Άγνωστος γνωστός»/ The Unknown Known αναφέρεται σε «πράγματα που νομίζεις ότι ξέρεις ότι αποδεικνύεται ότι δεν έχετε," κάτι που νομίζετε ότι ξέρετε, αλλά που στο τέλος αποδεικνύεται ότι δεν γνωρίζετε» -αυτό θα μπορούσε να αναφέρεται και στον εαυτό του. Η ταινία δεν προορίζεται ως ένα ακόμη postmortem για τον πόλεμο του Ιράκ, αλλά είναι μάλλον μια αποκάλυψη ενός μυστήριου, ενός άγνωστου γνωστού. Και όταν η ταινία τελειώνει τότε είναι προφανές ότι ο Ράμσφελντ είναι ορισμένες φορές ένας άγνωστος και για τον εαυτό του, όπως είναι για εμάς.


Πέμπτη 5/9

Jiaoyou (Stray Dogs), Tsai Ming-liang
Ένας πατέρας και τα δύο παιδιά του περιπλανιούνται στα όρια της σύγχρονης Ταϊπέι: από τα δάση και τα ποτάμια των περιχώρων στους βρεγμένους δρόμους της πόλης. Ο πατέρας βγάζει ένα πενιχρό εισόδημα φορώντας μια διαφημιστική πινακίδα για πολυτελή διαμερίσματα, ενώ ο γιος και η κόρη του, περιφέρονται στα σούπερ μάρκετ και εμπορικά κέντρα, επιβιώνοντας με τα δωρεάν δείγματα φαγητών. Κάθε βράδυ η οικογένεια βρίσκει καταφύγιο σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. Ο πατέρας γοητεύεται από μια υπνωτική τοιχογραφία που κοσμεί τον τοίχο του αυτοσχέδιου σπίτι. Την ημέρα των γενεθλίων του πατέρα του, μια γυναίκα επισκέπτεται την οικογένεια. Αυτή θα μπορούσε να είναι η αφορμή για να έρθουν στην επιφάνεια τα θαμμένα συναισθήματα που κρυβόταν;
Ο Tsai Ming-liang, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Δεν υπάρχει κάποια ιστορία για να πούμε. Ο Hsiaokang είναι ένας άχρηστος. Καπνίζει και κατουράει στους δρόμους που είναι γεμάτοι με οχήματα και πεζούς. Οι μόνοι άνθρωποι στη ζωή του, είναι τα δύο του παιδιά. Τρώνε μαζί, βουρτσίζουν τα δόντια τους μαζί, κοιμούνται μαζί. Δεν έχουν νερό ή ηλεκτρισμό, και όταν κοιμούνται ο ένας σφιχτά αγκαλιάζει τον άλλο. Ολόκληρη η πόλη είναι μια χωματερή για τα αδέσποτα σκυλιά και το ποτάμι είναι πολύ, πολύ μακριά. Μια θυελλώδη νύχτα, αποφασίζει να πάρει τα παιδιά του σε ένα ταξίδι με ιστιοφόρο».

Sacro GRA, Gianfranco Rosi
Μετά τους βαρκάρηδες στο Βαρανάσι της Ινδίας, τους "χαμένους" στην αμερικανική έρημο, και το Μεξικό από τους ναρκό-δολοφόνους, ο Gianfranco Rosi αποφάσισε να αφηγηθεί μια ιστορία της χώρας του, γυρνώντας και κινηματογραφώντας για πάνω από δύο χρόνια, μ’ ένα μίνι βαν τον τεράστιο περιφερειακό δρόμο της Ρώμης –τον Grande Raccordo Anulare, ή GRA- για να ανακαλύψει τα κρυφά τοπία που βρίσκονται σε αυτήν την περιοχή του χάους και της αναταραχής. Πρόσωπα αχνά αναδύονται από το φόντο: ένας ευγενής από το Piemonte και η φοιτήτρια κόρη που μοιράζονται μια γκαρσιονέρα σε ένα σύγχρονο κτίριο διαμερισμάτων, κατά μήκος του GRA. Ένας βοτανολόγος που εξετάζει τους φοίνικες των εσωτερικών χώρων, για να εντοπίσει και στη συνέχεια να καταστρέψει τα έντομα που τους έχουν μολύνει. Ένας πρίγκιπας που καπνίζει πούρα και κάνει γυμναστική στην οροφή του κάστρου του, περιτριγυρισμένος από μια θάλασσα νέων πολυκατοικιών που συνεχώς πολλαπλασιάζονται. Ένας νοσηλευτής, σ’ ένα ασθενοφόρο, που περιθάλπει τα θύματα ατυχημάτων, κατά μήκος του απέραντου αυτοκινητόδρομου. Και ένας ψαράς χελιών, που ζει σ’ ένα πλωτό σπίτι κάτω από μία γέφυρα στον ποταμό Τίβερη. Μακριά από τα εμβληματικά αξιοθέατα της Ρώμης, η GRA είναι μια ένας τόπος γεμάτος ιστορίες στα όρια της πρωτεύουσας.
Ο σκηνοθέτης δηλώνει: «Είχα συνεχώς μαζί μου τις Αόρατες Πόλεις του Italo Calvino όταν έκανα έρευνα για τις τοποθεσίες της ταινίας. (…) Το βιβλίο ανοίγει χιλιάδες μονοπάτια και επιτρέπει στον καθένα να παρασυρθεί από μια σειρά από νοητικές καταστάσεις που η μια επικαλύπτεται από την άλλη. Έχει μια περίπλοκη δομή και ο αναγνώστης μπορεί να περιπλανηθεί σ’ αυτό ανάλογα με την διανοητική κατάσταση και τις συνθήκες ζωής του. Το βιβλίο μού άνοιξε δρόμους, κατά τη διάρκεια των πολλών μηνών που εργαζόμουν για την ταινία, όταν η πραγματική GRA μου φάνηκε ότι μου ξέφευγε, και γινόταν πιο αόρατη από ποτέ».


La jalousie, Philippe Garrel
Ένας τριαντάχρονος ζει με μια γυναίκα σε ένα μικρό, επιπλωμένο, νοικιασμένο διαμέρισμα. Η ταινία αφηγείται μια ιστορία αγάπης. Ο άνδρας έχει μια κόρη από μια γυναίκα με την οποία χώρισε. Βλέπει το παιδί, αλλά η γυναίκα ζει μόνη μαζί την κόρη της, και πρέπει να βιοπορίζεται, επειδή ο άνδρας δεν της δίνει τίποτα. Ο άνδρας είναι ηθοποιός, πολύ φτωχός. Ένας ηθοποιός του θεάτρου. Και τώρα είναι τρελά ερωτευμένος με την άλλη γυναίκα, η οποία είναι επίσης ηθοποιός. Αλλά τώρα είναι χωρίς δουλειά. Ήταν κάποτε ένα αστέρι, αλλά πλέον δεν της προτείνουν ρόλους. Ο άνδρας κάνει ό, τι μπορεί για να βρει ένα ρόλο…
Με τους Louis Garrel, Anna Mouglalis.
Ο σκηνοθέτης δηλώνει: «Η ιδέα στην οποία στηρίζεται η ταινία είναι ότι ο γιος μου Louis παίζει τον παππού του, όταν αυτός ήταν στην ηλικία 30 χρονών -στην ίδια ηλικία που είναι ο Louis σήμερα -παρά το γεγονός ότι η ταινία διαδραματίζεται στη σημερινή εποχή. Αναφέρεται στην ερωτική σχέση του πατέρα μου με μια γυναίκα – την οποία θαυμάζοντας την έκανα άθελά μου την υποδειγματική μητέρα να ζηλεύει. Σαν παιδί μεγάλωσα με τη μητέρα μου (στην ταινία, είμαι το μικρό κορίτσι). Αυτές είναι οι ρίζες αυτής της ταινίας: ο γιος μου υποδύεται τον πατέρα μου όταν ήταν 30».

Παρασκευή 6/9

Es-Stouh, Merzak Allouache
Το Bab el-Oued είναι μια εργατική γειτονιά του Αλγερίου. Από τη μια πλευρά βλέπει στον κόλπο και από την άλλη την πόλη. Ο χρόνος σ’ αυτή την γειτονία σημαδεύεται από το κάλεσμα του μουεζίνη για προσευχή. Η ταινία αφηγείται πέντε ιστορίες που διαδραματίζονται στις ταράτσες. Κάποιος που βασανίζεται επειδή δεν θέλει να υπογράψει ένα μυστηριώδες έγγραφο. Ένα κοριτσάκι που προσπαθεί να έχει μια «κανονική» σχέση με το θείο της, και είναι κλεισμένη σε ένα κλουβί στην ταράτσα. Ο ιδιοκτήτης του κτιρίου εξαφανίζεται, αφού προσπάθησε να διώξει μια ηλικιωμένη γυναίκα που ζει παράνομα στη ταράτσα. Μια ομάδα νεαρών ανδρών χρησιμοποιεί τη ταράτσα για πρόβες πριν από μια συναυλία ….
Ο Merzak Allouache , σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Δεδομένου ότι ο αραβικός κόσμος συγκλονίζεται από μια σειρά άνευ προηγουμένου κρίσεων, η Αλγερία φαίνεται να είναι, παραδόξως, γαλήνια, εσωστρεφής, σχεδόν αδιάφορη. Επικρατεί ειρήνη μετά από μια δεκαετία αιματηρής τρομοκρατίας. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική.
Μετά την ταινία Normal! η ταινία El taaib, Es-Stouh (Οι ταράτσες) είναι μια μυθοπλασία που συνεχίζει την διερεύνηση, μέσα από μια σειρά χαρακτήρων, αυτής της σύνθετης και ταραγμένης αλγερινής κοινωνίας.
Το χάος που βλέπουμε στους δρόμους του Αλγερίου φθάνει μέχρι τις ταράτσες της, χώροι όπου στο παρελθόν επικρατούσε ηρεμία, όπου οι γείτονες συναντιόντουσαν, με θέα τον κόλπο, τα βουνά, τη θάλασσα. Αυτές οι ταράτσες έχουν γίνει χώροι διαβίωσης, αλλά και τόποι της βίας και του θανάτου».

Yurusarezaru mono (Unforgiven), Sang-il Lee
Η ιστορία διαδραματίζεται τα πρώτα χρόνια της εποχής Meiji, το 1880, στο Ezo (τώρα Hokkaido), το βορειότερο νησί της Ιαπωνίας. Το σογκουνάτο Tokugawa έχει μόλις καταρρεύσει, και οι ιθαγενείς Αϊνού ελέγχουν τη γη μαζί με την νεοσύστατη κυβέρνηση. Ο Jubei Kamata, υπηρέτησε το σογκουνάτο Tokugawa. Κατά τη διάρκεια του, μόνο το άκουσμα του ονόματος του, τρομοκρατούσε το Κιότο. Μετά την πτώση του σογκουνάτου, εξαφανίστηκε. Τώρα ζει μαζί με την γυναίκα μια Αϊνού και τα παιδιά σε ένα απομονωμένο χωριουδάκι. Η φτώχεια οδηγεί τον Jubei να εγκαταλείψει την ειρηνική ζωή και να επιστρέψει στο κόσμο της βίας. Σ’ αυτή τη νέα εποχή, ένας νέος φαύλος κύκλος της βίας ξεκινά…
Ο Sang-il Lee, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Είκοσι χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία της πρώτης εκδοχής της ταινίας, Unforgiven. Οι χαρακτήρες είναι μετέωροι μεταξύ «καλού» και «κακού» ανεξάρτητα από το τι είναι ο καθένας. Αυτό είναι το θέμα της ταινίας: μέχρι και σήμερα, ο φαύλος κύκλος της βίας δεν μπορεί να κλείσει. Πιστεύω ότι πρέπει να γυρίζω ταινίες με τις οποίες οι θεατές να μπορούν να ταυτιστούν -θεατές που φέρουν μέσα τους αμφιβολίες και λύτρωση, που προσπαθούν να κάνουν το σωστό, και όχι θεατές που επιμένουν ότι έχουν δίκιο πέρα από κάθε αμφιβολία. Είμαι ενθουσιασμένος και χαρούμενος που μπόρεσα ευκαιρία να κάνω αυτή την ταινία».

(πηγή κατάλογος Φεστιβάλ Βενετίας 2013)