Hebei, Taipei, Li Nien-Hsiu
Αυτό το ντοκιμαντέρ είναι το πορτραίτο ενός ηλικιωμένου γυρισμένο από την κόρη του. Η προσπάθεια μιας κόρης να κατανοήσει το γεμάτο αντιφάσεις πατέρα της, να κατανοήσει τη σύγχρονη Κίνα και στις δύο εκδοχές: την ηπειρωτική “κομμουνιστική” και την καπιταλιστική Ταϊβάν.
1949. Ήττα των εθνικιστών, μετά από 20 χρόνια εμφυλίου πολέμου. Τα υπολείμματα του στρατού των ηττημένων εγκαταλείπουν την ηπειρωτική Κίνα και εγκαθίστανται στην Ταϊβάν. Μεταξύ αυτών καταφύγιο στην Ταϊβάν και ο ήρωας. Αυτός ο αναγκαστικός εκτοπισμός στοιχειώνει τον ήρωα λίγο πριν το τέλος της διαδρομής: οι αναμνήσεις του τον κατακλύζουν.
Ένα νηπιαγωγείο. Η σημαία της Λαϊκής δημοκρατίας της Κίνας. Ένα πηγάδι που χάθηκε. Η κόρη που επισκέπτεται το γενέθλιο τόπο του πατέρα και αναζητά τις αναμνήσεις. ..
Η Tianjin μέσα στην ομίχλη. Ένα σφαγείο. Αναμνήσεις από τη πλημμύρα του 1939. Χολέρα και δυσεντερία. Ξηρασία. Ο θάνατος του πατέρα. Η υπόλοιπη οικογένεια που φεύγει διωκόμενη. Οι κακοτράχαλοι επαρχιακοί δρόμοι. Κατεστραμμένοι ναοί. Τα ίχνη μιας ταραγμένης ιστορίας. Ο θάνατος της μητέρας. Η μοναστική ζωή ως ένας τρόπος επιβίωσης. Η κατάταξη στον στρατό των εθνικιστών.  Οι μάχες. Η ήττα και η προσχώρηση στο κομουνιστικό κόμμα. Ο πόλεμος της Κορέας. Η αιχμαλωσία. Η Ταϊβάν. Η νέα ζωή.
Και από δίπλα σε αντιπαραβολή οι εικόνες του σήμερα: ένας μοναχικός ηλικιωμένος, εξαρτημένος από το πορνό. Τα προβλήματα υγείας. Και το τέλος: Li Chung-Hsiao 1927-2013.
Η αφήγηση συνοδεύεται από στιγμές ποιητικής έκφρασης,  καθώς καταγράφει το παρόν και το συναρπαστικό παρελθόν του ήρωα: “Θυμάμαι ότι συνέβη όταν ήμουν νέος, αλλά όχι τα τωρινά”. Ο θάνατος που πλησιάζει. Ο τάφος του στο βουνό. Μια διαδρομή από το Χεμπέι στη Ταϊπέι, μια ζωή συναρπαστική, γεμάτη διακυμάνσεις. Οι αντανακλάσεις των αναταραχών.  Οι τόποι μιας ζωής. Μια χώρα, ένα έθνος,  ένας ήρωας σε διαρκή μεταμόρφωση.

La Millor Opció,  Oscar Perez
Ένα  πρόσωπο διχασμένο ανάμεσα σε δύο οικογένειες και δύο κουλτούρες είναι ο κεντρικός χαρακτήρας σ' αυτήν την καταλανική ταινία.
Ο Koto κατάγεται από τη Σαχάρα και ζει με τους θετούς γονείς του στην ύπαιθρο της Καταλονίας. Όταν αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας- νεφρική ανεπάρκεια -ο Koto θα βρεθεί προ εκπλήξεως: καταφθάνουν οι φυσικοί γονείς του που διεκδικούν τη θέση που δικαιούνται στη ζωή του.
Ο σκηνοθέτης οργανώνει όλη την αφήγηση γύρω από ένα πραγματικό πρόσωπο και την αληθινή του ιστορία. Εκμεταλλευόμενος τη θητεία του στο ντοκιμαντέρ, ο Καταλανός σκηνοθέτης σχεδιάζει καταρχάς με τόνους ρεαλιστικούς το πορτραίτο του ήρωα. Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε στην ταινία. Ο νεαρός αυτός είναι ένα αληθινό δραματικό πρόσωπο, ένα πρόσωπο διχασμένο, ανάμεσα σε δύο μητέρες,  μετέωρο ανάμεσα σε δύο κουλτούρες: από τη μια ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και από την άλλη ο πολιτισμός της καταγωγής και του αίματος, ο ισλαμικός. Τις ισορροπίες αναζητά απεγνωσμένα, τους τρόπους συνύπαρξης, τους αναγκαίος συμβιβασμούς. Καθώς όμως οι ισορροπίες είναι εύθραυστες και οι σχέσεις δύσκολες, τα δραματικά αδιέξοδα κάνουν την εμφάνιση τους και τα δραματικά διλήμματα βασανίζουν τον ήρωα. Οι επιλογές είναι πάντα δύσκολες, αλλά ορισμένες φορές είναι η ζωή που τις κάνει...
Το υπόβαθρο της ταινίας κρύβει ένα περίπλοκο ζήτημα: τη δυτική Σαχάρα μια πρώην ισπανική αποικία που μετά την εγκατάλειψη της από τους Ισπανούς καταλήφθηκε από το Μαρόκο. Οι κάτοικοι της ζουν ως πρόσφυγες σε στρατόπεδα στην έρημο.

El rey del Once,  Daniel Burman
Μια επιστροφή μετά από χρόνια στο γενέθλιο τόπο. Μια νέα αρχή. Μια νέα ταυτότητα
Νέα Υόρκη.  Ο Ariel (στο ρόλο ο Alan Sabbagh),  ένας 40αρης, λίγο πριν την αναχώρησή του, αναζητά απεγνωσμένα ένα ζευγάρι παπούτσια. Μόλις φθάσει στο Buenos Aires θα βυθιστεί σε μια νέα πραγματικότητα:  Η εβραϊκή κοινότητα, μια φιλανθρωπική οργάνωση, η οικειότητα με μια νεαρή γυναίκα εθελόντρια, η Eva (στο ρόλο η Julieta Zylberberg), η φωνή του πατέρα, ο Usher, ο διαρκώς απόντας πατέρας.
Η αφήγηση, συχνά σε τόνους χιουμοριστικούς, διαδραματίζεται στο περιορισμένο χρονικό διάστημα  μιας εβδομάδας, της πρώτης εβδομάδας παραμονής του ήρωα, μετά από χρόνια απουσίας, στην πατρίδα του, το Buenos Aires και πιο συγκεκριμένα στην εβραϊκή συνοικία της. Κάμερα στο χέρι, που διαρκώς παρακολουθεί τον ήρωα. Ένας αφηγηματικός ρυθμός συχνά ασθματικός. Χωρίς έντονες δραματικές συγκρούσεις, ως ένα ντοκιμαντέρ. Πορτραίτο ενός ήρωα, που εισέρχεται πάλι ξανά στο τοπίο της γενέθλιας κοινότητας. Η έκπληξη και το σοκ του. Οι προσπάθειες του για προσαρμογή και συνδιαλλαγή.
Στο κέντρο υπάρχει η περίπλοκη σχέση με τον απόντα πατέρα, αλλά και η εξίσου περίπλοκη σχέση με τη γενέθλια κουλτούρα και τις επιταγές της. Η κρίση της μέσης ηλικίας, η περιπέτεια της αναζήτησης του αληθινού εαυτού: αυτά υπάρχουν στο φόντο της δραματικής πλοκής.

Kang rinpoche (Paths of the Soul), Zhang Yang
Μια ταινία δρόμου της οποίος η κινητήρια δύναμη είναι η θρησκευτική πίστη. Ένα ντοκιμαντέρ για έναν τόπο: την επαρχία του Θιβέτ (και τους δρόμους της).
Ο χώρος: ένα χωριό στις εσχατιές του Θιβέτ.  Τα πρόσωπα: βοσκοί και χωρικοί .  Οι αγροτικές εργασίες, το εσωτερικών των σπιτιών, συζητήσεις και το τάμα, το προσκύνημα. Ένα ταξίδι: το προσκύνημα στη Λάσα.
Ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ και ταινία μυθοπλασίας, με τα σύνορα ασαφή και τις ισορροπίες ασταθείς, η ταινία ακολουθεί τις διαδρομές τους μέσα στον τόπο. Κάμερα από μακριά, παρατηρητής των προσώπων, των εργασιών τους, των  συζητήσεων, των γιορτών τους. Η σκηνοθεσία εστιάζει στα του προσκυνήματος  -η συγκρότηση της ομάδας των προσκυνητών, οι προετοιμασίες για το ταξίδι, μήκους 1200 χιλιομέτρων, η αναχώρηση και εντέλει το ίδιο το ταξίδι. Ένα τρακτέρ και η καρότσα του το συνοδευτικό όχημα. Και οι προσκυνητές , 9 άτομα, σέρνονται στο έδαφος.  Απαγγέλλουν βουδιστικούς ψαλμούς. Σταματούν για λίγη ξεκούραση, για φαγητό και για να κοιμηθούν. Οι ψαλμοί διαρκείς και το τοπίο που διασχίζουν μαγευτικό. Μόνη παραφωνία η διαρκή παρουσία των συνοδευτικών οχημάτων. Άλλωστε βρισκόμαστε στη σύγχρονη εποχή και οι δρόμοι που τους οδηγούν στη Λάσα δεν είναι μονοπάτια, αλλά άσφαλτοι.
Συναντήσεις με τους ντόπιους,  κεράσματα και φιλοξενίες. Και τα εμπόδια: ο καιρός -είναι χειμώνας-, το κρύο, οι χιονοθύελλες, οι κατολισθήσεις και οι εξ ανάγκης προσωρινές διακοπές -η μια εκ των προσκυνητών έγκυος, ετοιμόγεννη-, η έλλειψη χρημάτων. Η άνοδος στο Άγιο Όρος. Ο θάνατος του συνταξιδιώτη από κρύο. Η ταφή
Κανένα κοντινό πλάνο. Ο σκηνοθέτης πολύ συχνά κινηματογραφεί αυτή την ομάδα προσκυνητών από πολύ μακριά: ως κουκκίδες στο τοπίο στις επισκέψεις τους σε βουδιστικούς ναούς και προσκυνήματα. Αναμφίβολα υπάρχει εδώ κάτι σχετικό με τη θρησκευτικότητα στο σύγχρονο κόσμο (ή τουλάχιστον τις μεταλλάξεις της). Η πίστη, η αφοσίωση και το τοπίο: ο επιβλητικός ορεινός όγκος του Θιβέτ.

Δημήτρης Μπάμπας